Als das Kind Kind war,
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.
Als das Kind Kind war,
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.
Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.
Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?
Als das Kind Kind war,
würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis,
und am gedünsteten Blumenkohl.
und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.
Als das Kind Kind war,
erwachte es einmal in einem fremden Bett
und jetzt immer wieder,
erschienen ihm viele Menschen schön
und jetzt nur noch im Glücksfall,
stellte es sich klar ein Paradies vor
und kann es jetzt höchstens ahnen,
konnte es sich Nichts nicht denken
und schaudert heute davor.
Als das Kind Kind war,
spielte es mit Begeisterung
und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch,
wenn diese Sache seine Arbeit ist.
Als das Kind Kind war,
genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot,
und so ist es immer noch.
Als das Kind Kind war,
fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand
und jetzt immer noch,
machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge
und jetzt immer noch,
hatte es auf jedem Berg
die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg,
und in jeder Stadt
die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt,
und das ist immer noch so,
griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einem Hochgefühl
wie auch heute noch,
eine Scheu vor jedem Fremden
und hat sie immer noch,
wartete es auf den ersten Schnee,
und wartet so immer noch.
Als das Kind Kind war,
warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum,
und sie zittert da heute noch.
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.
Als das Kind Kind war,
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.
Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.
Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?
Als das Kind Kind war,
würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis,
und am gedünsteten Blumenkohl.
und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.
Als das Kind Kind war,
erwachte es einmal in einem fremden Bett
und jetzt immer wieder,
erschienen ihm viele Menschen schön
und jetzt nur noch im Glücksfall,
stellte es sich klar ein Paradies vor
und kann es jetzt höchstens ahnen,
konnte es sich Nichts nicht denken
und schaudert heute davor.
Als das Kind Kind war,
spielte es mit Begeisterung
und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch,
wenn diese Sache seine Arbeit ist.
Als das Kind Kind war,
genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot,
und so ist es immer noch.
Als das Kind Kind war,
fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand
und jetzt immer noch,
machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge
und jetzt immer noch,
hatte es auf jedem Berg
die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg,
und in jeder Stadt
die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt,
und das ist immer noch so,
griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einem Hochgefühl
wie auch heute noch,
eine Scheu vor jedem Fremden
und hat sie immer noch,
wartete es auf den ersten Schnee,
und wartet so immer noch.
Als das Kind Kind war,
warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum,
und sie zittert da heute noch.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 15:19
Langue: italien
Traduzione italiana / Italienische Übersetzung / Italian translation / Traduction italienne / Italiankielinen käännös :
babelmatrix
babelmatrix
ELOGIO DELL’INFANZIA
Quando il bambino era bambino,
camminava con le braccia ciondoloni,
voleva che il ruscello fosse un fiume,
il fiume un torrente
e questa pozzanghera il mare.
Quando il bambino era bambino,
non sapeva di essere un bambino,
per lui tutto aveva un’anima
e tutte le anime erano un tutt’uno.
Quando il bambino era bambino
non aveva opinioni su nulla,
non aveva abitudini,
sedeva spesso con le gambe incrociate,
e di colpo si metteva a correre,
aveva un vortice tra i capelli
e non faceva facce da fotografo.
Quando il bambino era bambino,
era l’epoca di queste domande:
perché io sono io, e perché non sei tu?
perché sono qui, e perché non sono lì?
quando comincia il tempo, e dove finisce lo spazio?
la vita sotto il sole è forse solo un sogno?
non è solo l’apparenza di un mondo davanti al mondo
quello che vedo, sento e odoro?
c’è veramente il male e gente
veramente cattiva?
come può essere che io, che sono io,
non c’ero prima di diventare,
e che, una volta, io, che sono io,
non sarò più quello che sono?
Quando il bambino era bambino,
si strozzava con gli spinaci, i piselli, il riso al latte,
e con il cavolfiore bollito, e adesso mangia
tutto questo, e non solo per necessità.
Quando il bambino era bambino,
una volta si svegliò in un letto sconosciuto,
e adesso questo gli succede sempre.
Molte persone gli sembravano belle,
e adesso questo gli succede solo in qualche raro caso
di fortuna si immaginava chiaramente il Paradiso,
e adesso riesce appena a sospettarlo,
non riusciva a immaginarsi il nulla,
e oggi trema alla sua idea.
Quando il bambino era bambino,
giocava con entusiasmo,
e, adesso, è tutto immerso nella cosa come allora,
soltanto quando questa cosa è il suo lavoro.
Quando il bambino era bambino,
per nutrirsi gli bastavano pane e mela,
ed è ancora così.
Quando il bambino era bambino,
le bacche gli cadevano in mano come solo le bacche
sanno cadere, ed è ancora così,
le noci fresche gli raspavano la lingua,
ed è ancora così,
a ogni monte,
sentiva nostalgia per una montagna ancora più alta,
e in ogni città,
sentiva nostalgia per una città ancora più grande,
ed è ancora così,
sulla cima di un albero prendeva le ciliegie tutto
euforico, com’è ancora oggi,
aveva timore davanti a ogni estraneo,
e continua ad averlo,
aspettava la prima neve,
e continua ad aspettarla.
Quando il bambino era bambino,
lanciava contro l’albero un bastone come fosse
una lancia, che ancora continua a vibrare
Quando il bambino era bambino,
camminava con le braccia ciondoloni,
voleva che il ruscello fosse un fiume,
il fiume un torrente
e questa pozzanghera il mare.
Quando il bambino era bambino,
non sapeva di essere un bambino,
per lui tutto aveva un’anima
e tutte le anime erano un tutt’uno.
Quando il bambino era bambino
non aveva opinioni su nulla,
non aveva abitudini,
sedeva spesso con le gambe incrociate,
e di colpo si metteva a correre,
aveva un vortice tra i capelli
e non faceva facce da fotografo.
Quando il bambino era bambino,
era l’epoca di queste domande:
perché io sono io, e perché non sei tu?
perché sono qui, e perché non sono lì?
quando comincia il tempo, e dove finisce lo spazio?
la vita sotto il sole è forse solo un sogno?
non è solo l’apparenza di un mondo davanti al mondo
quello che vedo, sento e odoro?
c’è veramente il male e gente
veramente cattiva?
come può essere che io, che sono io,
non c’ero prima di diventare,
e che, una volta, io, che sono io,
non sarò più quello che sono?
Quando il bambino era bambino,
si strozzava con gli spinaci, i piselli, il riso al latte,
e con il cavolfiore bollito, e adesso mangia
tutto questo, e non solo per necessità.
Quando il bambino era bambino,
una volta si svegliò in un letto sconosciuto,
e adesso questo gli succede sempre.
Molte persone gli sembravano belle,
e adesso questo gli succede solo in qualche raro caso
di fortuna si immaginava chiaramente il Paradiso,
e adesso riesce appena a sospettarlo,
non riusciva a immaginarsi il nulla,
e oggi trema alla sua idea.
Quando il bambino era bambino,
giocava con entusiasmo,
e, adesso, è tutto immerso nella cosa come allora,
soltanto quando questa cosa è il suo lavoro.
Quando il bambino era bambino,
per nutrirsi gli bastavano pane e mela,
ed è ancora così.
Quando il bambino era bambino,
le bacche gli cadevano in mano come solo le bacche
sanno cadere, ed è ancora così,
le noci fresche gli raspavano la lingua,
ed è ancora così,
a ogni monte,
sentiva nostalgia per una montagna ancora più alta,
e in ogni città,
sentiva nostalgia per una città ancora più grande,
ed è ancora così,
sulla cima di un albero prendeva le ciliegie tutto
euforico, com’è ancora oggi,
aveva timore davanti a ogni estraneo,
e continua ad averlo,
aspettava la prima neve,
e continua ad aspettarla.
Quando il bambino era bambino,
lanciava contro l’albero un bastone come fosse
una lancia, che ancora continua a vibrare
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 15:22
Langue: anglais
English translation / Englische Übersetzung / Traduzione inglese / Traduction anglaise / Englanninkielinen käännös:
Babelmatrix
Babelmatrix
SONG OF CHILDHOOD
When the child was a child
It walked with its arms swinging.
It wanted the stream to be a river
the river a torrent
and this puddle to be the sea.
When the child was a child
It didn’t know it was a child.
Everything was full of life,
and all life was one.
When the child was a child
It had no opinions about anything.
It had no habits.
It sat cross-legged,
took off running,
had a cowlick in its hair
and didn’t make a face when photographed.
When the child was a child
it was the time of these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Isn’t life under the sun just a dream?
Isn’t what I see, hear and smell
only the illusion of a world before the world?
Does evil actually exist,
and are there people who are really evil?
How can it be that I, who am I,
didn’t exist before I came to be
and that someday the one who I am
will no longer be the one I am?
When the child was a child
it choked on spinach, peas, rice pudding
and on steamed cauliflower. Now it eats all
of those and not just because it has to.
When the child was a child
it once woke up in a strange bed
and now it does so time and time again.
Many people seemed beautiful then
and now only a few, if it’s lucky.
It had a precise picture of paradise
and now it can only guess at it.
It could not conceive of nothingness
and today it shudders at the idea.
When the child was a child
it played with enthusiasm
and now it gets equally excited
but only when it concerns its work.
When the child was a child
enough for him to eat an apple, bread,
and it still is.
When the child was a child
berries fell into its hand as only berries do
and they still do now.
Fresh walnuts made its tongue raw
and they still do now.
On every mountaintop it had a longing
for yet a higher mountain.
And in each city it had a longing
for yet a bigger city.
And it is still that way.
It reached for the cherries in the treetop
with the elation it still feels today.
It was shy with all strangers
and it still is.
It awaited the first snow
and it still waits that way.
When the child was a child
it threw a stick into a tree like a lance,
and it still quivers there today.
When the child was a child
It walked with its arms swinging.
It wanted the stream to be a river
the river a torrent
and this puddle to be the sea.
When the child was a child
It didn’t know it was a child.
Everything was full of life,
and all life was one.
When the child was a child
It had no opinions about anything.
It had no habits.
It sat cross-legged,
took off running,
had a cowlick in its hair
and didn’t make a face when photographed.
When the child was a child
it was the time of these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Isn’t life under the sun just a dream?
Isn’t what I see, hear and smell
only the illusion of a world before the world?
Does evil actually exist,
and are there people who are really evil?
How can it be that I, who am I,
didn’t exist before I came to be
and that someday the one who I am
will no longer be the one I am?
When the child was a child
it choked on spinach, peas, rice pudding
and on steamed cauliflower. Now it eats all
of those and not just because it has to.
When the child was a child
it once woke up in a strange bed
and now it does so time and time again.
Many people seemed beautiful then
and now only a few, if it’s lucky.
It had a precise picture of paradise
and now it can only guess at it.
It could not conceive of nothingness
and today it shudders at the idea.
When the child was a child
it played with enthusiasm
and now it gets equally excited
but only when it concerns its work.
When the child was a child
enough for him to eat an apple, bread,
and it still is.
When the child was a child
berries fell into its hand as only berries do
and they still do now.
Fresh walnuts made its tongue raw
and they still do now.
On every mountaintop it had a longing
for yet a higher mountain.
And in each city it had a longing
for yet a bigger city.
And it is still that way.
It reached for the cherries in the treetop
with the elation it still feels today.
It was shy with all strangers
and it still is.
It awaited the first snow
and it still waits that way.
When the child was a child
it threw a stick into a tree like a lance,
and it still quivers there today.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 16:29
Langue: français
Traduction française / Französische Übersetzung / Traduzione francese / French translation /
Ranskankielinen käännös:
Claire Placial
Ranskankielinen käännös:
Claire Placial
CHANSON SUR L’ENFANCE
Quand l’enfant était enfant
il allait les bras ballants,
voulait que le ruisseau soit un fleuve,
que le fleuve soit un torrent,
et cette flaque la mer.
Quand l’enfant était enfant,
il ne savait pas qu’il était enfant,
tout pour lui avait une âme,
et toutes les âmes n’en étaient qu’une.
Quand l’enfant était enfant,
il n’avait d’opinion sur rien,
n’avait pas d’habitudes
il s’asseyait en tailleur,
s’en allait à l’improviste,
avait un épi dans les cheveux,
et ne faisait pas de mine quand on le photographiait.
Quand l’enfant était enfant,
c’était l’époque des questions suivantes :
Pourquoi moi je suis moi et pourquoi pas toi ?
Pour quoi moi je suis là et pourquoi pas là-bas ?
Quand commence le temps et où finit l’espace ?
Est-ce que la vie sous le soleil n’est qu’un songe ?
Est-ce que ce que je vois et entends et renifle
n’est pas que le reflet d’un monde avant le monde ?
Est-ce que le mal existe réellement, et des gens
qui sont vraiment mauvais ?
Comment est-ce possible que moi qui suis moi,
avant que je n’existe, je n’existais pas,
et qu’un jour moi qui suis moi,
je ne serai plus celui que je suis ?
Quand l’enfant était enfant,
lui répugnaient les épinards, les petits pois, le riz au lait
et la purée de chou-fleur.
et maintenant il en mange même sans être obligé.
Quand l’enfant était enfant,
il se réveilla un jour dans un lit étranger,
et cela arrive encore
beaucoup de personnes lui semblaient belles,
et cela arrive encore quand il a de la chance
il se représentait clairement un paradis
et maintenant il ne peut qu’au mieux le deviner
il ne pouvait pas s’imaginer le néant
et maintenant il tremble quand il y pense.
Quand l’enfant était enfant,
il jouait avec enthousiasme
et maintenant, tout à son affaire, cela n’arrive
que quand cette affaire est son travail.
Quand l’enfant était enfant,
il se contentait de manger des pommes et du pain,
et c’est toujours le cas.
Quand l’enfant était enfant,
les baies lui tombaient dans la main comme seules les baies le font
et c’est toujours le cas,
les noisettes fraîches lui rendaient la langue rêche
et c’est toujours le cas,
sur chaque montagne
il se languissait d’une montagne encore plus grande,
et dans chaque ville
il se languissait d’une ville encore plus grande,
et c’est toujours comme ça,
Il attrapait jubilant au sommet de l’arbre les cerises
comme encore aujourd’hui,
la timidité devant chaque inconnu
il l’a toujours,
il attendait la première neige,
et il l’attend toujours.
Quand l’enfant était enfant,
il a lacé un bâton contre un arbre comme une lance,
et elle tremble là aujourd’hui encore.
Quand l’enfant était enfant
il allait les bras ballants,
voulait que le ruisseau soit un fleuve,
que le fleuve soit un torrent,
et cette flaque la mer.
Quand l’enfant était enfant,
il ne savait pas qu’il était enfant,
tout pour lui avait une âme,
et toutes les âmes n’en étaient qu’une.
Quand l’enfant était enfant,
il n’avait d’opinion sur rien,
n’avait pas d’habitudes
il s’asseyait en tailleur,
s’en allait à l’improviste,
avait un épi dans les cheveux,
et ne faisait pas de mine quand on le photographiait.
Quand l’enfant était enfant,
c’était l’époque des questions suivantes :
Pourquoi moi je suis moi et pourquoi pas toi ?
Pour quoi moi je suis là et pourquoi pas là-bas ?
Quand commence le temps et où finit l’espace ?
Est-ce que la vie sous le soleil n’est qu’un songe ?
Est-ce que ce que je vois et entends et renifle
n’est pas que le reflet d’un monde avant le monde ?
Est-ce que le mal existe réellement, et des gens
qui sont vraiment mauvais ?
Comment est-ce possible que moi qui suis moi,
avant que je n’existe, je n’existais pas,
et qu’un jour moi qui suis moi,
je ne serai plus celui que je suis ?
Quand l’enfant était enfant,
lui répugnaient les épinards, les petits pois, le riz au lait
et la purée de chou-fleur.
et maintenant il en mange même sans être obligé.
Quand l’enfant était enfant,
il se réveilla un jour dans un lit étranger,
et cela arrive encore
beaucoup de personnes lui semblaient belles,
et cela arrive encore quand il a de la chance
il se représentait clairement un paradis
et maintenant il ne peut qu’au mieux le deviner
il ne pouvait pas s’imaginer le néant
et maintenant il tremble quand il y pense.
Quand l’enfant était enfant,
il jouait avec enthousiasme
et maintenant, tout à son affaire, cela n’arrive
que quand cette affaire est son travail.
Quand l’enfant était enfant,
il se contentait de manger des pommes et du pain,
et c’est toujours le cas.
Quand l’enfant était enfant,
les baies lui tombaient dans la main comme seules les baies le font
et c’est toujours le cas,
les noisettes fraîches lui rendaient la langue rêche
et c’est toujours le cas,
sur chaque montagne
il se languissait d’une montagne encore plus grande,
et dans chaque ville
il se languissait d’une ville encore plus grande,
et c’est toujours comme ça,
Il attrapait jubilant au sommet de l’arbre les cerises
comme encore aujourd’hui,
la timidité devant chaque inconnu
il l’a toujours,
il attendait la première neige,
et il l’attend toujours.
Quand l’enfant était enfant,
il a lacé un bâton contre un arbre comme une lance,
et elle tremble là aujourd’hui encore.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 17:36
Langue: français
Version française – LE CIEL AU-DESSUS DE BERLIN [CHANSON DE L’ENFANCE] – Marco Valdo M.I. – 2020
Chanson allemande – Der Himmel über Berlin [Lied vom Kindsein] – Peter Handke – 1987
Chanson allemande – Der Himmel über Berlin [Lied vom Kindsein] – Peter Handke – 1987
Dialogue Maïeutique
Souvent, Lucien l’âne mon ami, je me surprends à réfléchir au sens de certaines chansons en dehors du moment précis où nous ne parlons. Ce sont des nébuleuses de pensées qui traversent le ciel du jour. Une bribe par ci, une bribe par là, elles vont, elles viennent, cahin-caha, et je ne sais pourquoi plutôt elle-ci plutôt que celle-là.
Voilà qui est intéressant, dit Lucien l’âne, d’autant que ça m’arrive aussi. Mais pourquoi, dis-tu ça ?
Eh bien, Lucien l’âne mon ami, car ce mode de réflexion m’amène à envisager les choses et les chansons d’un point de vue particulier, de la considérer pour elles-mêmes comme elles sont. Autrement dit, je m’attache à voir le texte – toujours dans sa version française, celle qui me trotte en tête – tel qu’en lui-même, à le prendre en quelque sorte au sérieux, à le voir réellement comme un objet en soi, une entité extérieure et vivante.
Oui, dit Lucien l’âne, mais encore ? Pourquoi dis-tu tout ça ?
C’est assez complexe, comme un nœud difficile à démêler et je peine à me l’expliquer, répond Marco Valdo M.I., et il me semble que cela tient à la démarche poétique. Voilà, c’est ça, la pensée considérée comme poésie, mais aussi, autre conséquence pour cette chanson, la version considérée comme création poétique. Dès lors, le texte qui en résulte comme une opération poétique qui débouche – ici, en langue française – sur une œuvre autonome. Cette réflexion m’est venue quand j’ai constaté qu’il y avait déjà dans les Chansons contre la Guerre, une traduction en langue française du poème de Handke – de Claire Placial.
Oh, dit Lucien l’âne, ça n’a rien de gênant, je pense. Tout au contraire, c’est tout bénéfice pour le lecteur, de même que la présence dans les Chansons contre la Guerre de multiples traductions en de multiples langues. Maintenant, dis-moi, quand même deux mots de la chanson.
Deux mots, Lucien l’âne mon ami, c’est peu. Un premier pour dire l’importance de la rime comme instrument de navigation poétique ; c’est elle qui amène par son balancier à soutenir la marche du promeneur. Au texte brut de la traduction, elle ajoute ici, elle retranche là ; elle impose des mots inattendus. Tu devrais essayer, c’est étonnant. Mais enfin, c’est le deuxième mot, de la chanson, je dirais que c’est une remembrance d’un enfant (Rimbaud en avait notées d’autres, remembrances d’un vieillard idiot), un souvenir de l’enfance, assez commun même. Tellement qu’il peut être partagé par beaucoup d’ex-enfants sous le ciel de Berlin ou d’ailleurs, y compris dans ses regrets. Le reste est à voir dans la chanson.
Oui, dit Lucien l’âne, c’est ce qui est le mieux : s’en tenir au texte. Pour le reste, tissons le linceul de ce vieux monde égaré, ruminant, amnésique et cacochyme.
Heureusement !
Ainsi Parlaient Marco Valdo M.I. et Lucien Lane
Ciel de Wansee – Berlin
Max Liebermann
Max Liebermann
Souvent, Lucien l’âne mon ami, je me surprends à réfléchir au sens de certaines chansons en dehors du moment précis où nous ne parlons. Ce sont des nébuleuses de pensées qui traversent le ciel du jour. Une bribe par ci, une bribe par là, elles vont, elles viennent, cahin-caha, et je ne sais pourquoi plutôt elle-ci plutôt que celle-là.
Voilà qui est intéressant, dit Lucien l’âne, d’autant que ça m’arrive aussi. Mais pourquoi, dis-tu ça ?
Eh bien, Lucien l’âne mon ami, car ce mode de réflexion m’amène à envisager les choses et les chansons d’un point de vue particulier, de la considérer pour elles-mêmes comme elles sont. Autrement dit, je m’attache à voir le texte – toujours dans sa version française, celle qui me trotte en tête – tel qu’en lui-même, à le prendre en quelque sorte au sérieux, à le voir réellement comme un objet en soi, une entité extérieure et vivante.
Oui, dit Lucien l’âne, mais encore ? Pourquoi dis-tu tout ça ?
C’est assez complexe, comme un nœud difficile à démêler et je peine à me l’expliquer, répond Marco Valdo M.I., et il me semble que cela tient à la démarche poétique. Voilà, c’est ça, la pensée considérée comme poésie, mais aussi, autre conséquence pour cette chanson, la version considérée comme création poétique. Dès lors, le texte qui en résulte comme une opération poétique qui débouche – ici, en langue française – sur une œuvre autonome. Cette réflexion m’est venue quand j’ai constaté qu’il y avait déjà dans les Chansons contre la Guerre, une traduction en langue française du poème de Handke – de Claire Placial.
Oh, dit Lucien l’âne, ça n’a rien de gênant, je pense. Tout au contraire, c’est tout bénéfice pour le lecteur, de même que la présence dans les Chansons contre la Guerre de multiples traductions en de multiples langues. Maintenant, dis-moi, quand même deux mots de la chanson.
Deux mots, Lucien l’âne mon ami, c’est peu. Un premier pour dire l’importance de la rime comme instrument de navigation poétique ; c’est elle qui amène par son balancier à soutenir la marche du promeneur. Au texte brut de la traduction, elle ajoute ici, elle retranche là ; elle impose des mots inattendus. Tu devrais essayer, c’est étonnant. Mais enfin, c’est le deuxième mot, de la chanson, je dirais que c’est une remembrance d’un enfant (Rimbaud en avait notées d’autres, remembrances d’un vieillard idiot), un souvenir de l’enfance, assez commun même. Tellement qu’il peut être partagé par beaucoup d’ex-enfants sous le ciel de Berlin ou d’ailleurs, y compris dans ses regrets. Le reste est à voir dans la chanson.
Oui, dit Lucien l’âne, c’est ce qui est le mieux : s’en tenir au texte. Pour le reste, tissons le linceul de ce vieux monde égaré, ruminant, amnésique et cacochyme.
Heureusement !
Ainsi Parlaient Marco Valdo M.I. et Lucien Lane
LE CIEL AU-DESSUS DE BERLIN [CHANSON DE L’ENFANCE]
Quand l’enfant était enfant,
Il allait les bras ballants,
Le ruisseau était une rivière,
La rivière était un torrent,
Et cette flaque, la mer.
Quand l’enfant était enfant,
Il ne savait pas qu’il était enfant,
Tout lui était inspiration,
Et toutes les âmes étaient union.
Quand l’enfant était enfant,
Il ne comprenait pas le néant,
Il n’avait aucun talent.
Assis en tailleur, souvent,
Il se dressait brusquement.
Dans ses cheveux, il avait un mouvement ;
Et sur les photos, il souriait bizarrement.
Quand l’enfant était enfant,
Il se posait des questions tout le temps :
Pourquoi suis-je moi et pourquoi pas toi ?
Pourquoi suis-je ici et pourquoi pas là-bas ?
Quand commença le temps et où finit l’espace ?
La vie sous le soleil n’est-elle pas juste un songe ?
Ce que je vois, j’entends et je sens, n’est-ce
Pas seulement l’apparence d’un monde devant le monde ?
Y a-t-il vraiment le mal et des gens
Qui sont vraiment méchants ?
Comment se fait-il que moi, qui suis moi,
Avant de devenir moi, je n’étais pas,
Et une fois devenu moi que je suis,
Je ne suis plus qui je suis ?
Quand l’enfant était enfant,
Il vomissait les épinards, les pois, le riz au lait,
Et le chou-fleur cuit à la vapeur. Et maintenant,
Il mange de tout, et parfois même, ça lui plaît.
Quand l’enfant était enfant,
Il s’éveilla dans un lit inconnu
Et ça lui arrive toujours maintenant ;
Il trouvait toujours beaux les inconnus,
Et maintenant des fois par chance seulement.
Il s’était rêvé un paradis charmant
Et ne peut plus que l’espérer à présent.
Il ne réussissait pas à imaginer le néant,
Et il en frissonne souvent.
Quand l’enfant était enfant,
Il jouait avec enthousiasme ;
Et maintenant, comme avant il se concentre,
Mais seulement si c’est son travail, évidemment.
Quand l’enfant était enfant,
Il se contentait de pomme et de pain comme aliments,
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Quand l’enfant était enfant,
Dans sa main, les baies tombaient précieuses
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Les noix fraîches lui faisaient la langue rugueuse
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Il avait à chaque montagne,
L’envie d’une plus haute montagne ,
Et à chaque ville,
La nostalgie d’une plus grande ville,
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Il cueillait les cerises avec exaltation au sommet de l’arbre,
Comme il aimerait le faire aujourd’hui encore.
Face aux étrangers, il était farouche
Et il l’est toujours encore,
Il attendait les premières neiges,
Et ainsi toujours, il attend encore.
Quand l’enfant était enfant,
Il lança un bâton contre un arbre,
Et il vibre aujourd’hui encore.
Quand l’enfant était enfant…
Quand l’enfant était enfant,
Il allait les bras ballants,
Le ruisseau était une rivière,
La rivière était un torrent,
Et cette flaque, la mer.
Quand l’enfant était enfant,
Il ne savait pas qu’il était enfant,
Tout lui était inspiration,
Et toutes les âmes étaient union.
Quand l’enfant était enfant,
Il ne comprenait pas le néant,
Il n’avait aucun talent.
Assis en tailleur, souvent,
Il se dressait brusquement.
Dans ses cheveux, il avait un mouvement ;
Et sur les photos, il souriait bizarrement.
Quand l’enfant était enfant,
Il se posait des questions tout le temps :
Pourquoi suis-je moi et pourquoi pas toi ?
Pourquoi suis-je ici et pourquoi pas là-bas ?
Quand commença le temps et où finit l’espace ?
La vie sous le soleil n’est-elle pas juste un songe ?
Ce que je vois, j’entends et je sens, n’est-ce
Pas seulement l’apparence d’un monde devant le monde ?
Y a-t-il vraiment le mal et des gens
Qui sont vraiment méchants ?
Comment se fait-il que moi, qui suis moi,
Avant de devenir moi, je n’étais pas,
Et une fois devenu moi que je suis,
Je ne suis plus qui je suis ?
Quand l’enfant était enfant,
Il vomissait les épinards, les pois, le riz au lait,
Et le chou-fleur cuit à la vapeur. Et maintenant,
Il mange de tout, et parfois même, ça lui plaît.
Quand l’enfant était enfant,
Il s’éveilla dans un lit inconnu
Et ça lui arrive toujours maintenant ;
Il trouvait toujours beaux les inconnus,
Et maintenant des fois par chance seulement.
Il s’était rêvé un paradis charmant
Et ne peut plus que l’espérer à présent.
Il ne réussissait pas à imaginer le néant,
Et il en frissonne souvent.
Quand l’enfant était enfant,
Il jouait avec enthousiasme ;
Et maintenant, comme avant il se concentre,
Mais seulement si c’est son travail, évidemment.
Quand l’enfant était enfant,
Il se contentait de pomme et de pain comme aliments,
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Quand l’enfant était enfant,
Dans sa main, les baies tombaient précieuses
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Les noix fraîches lui faisaient la langue rugueuse
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Il avait à chaque montagne,
L’envie d’une plus haute montagne ,
Et à chaque ville,
La nostalgie d’une plus grande ville,
Et c’est toujours ainsi maintenant.
Il cueillait les cerises avec exaltation au sommet de l’arbre,
Comme il aimerait le faire aujourd’hui encore.
Face aux étrangers, il était farouche
Et il l’est toujours encore,
Il attendait les premières neiges,
Et ainsi toujours, il attend encore.
Quand l’enfant était enfant,
Il lança un bâton contre un arbre,
Et il vibre aujourd’hui encore.
Quand l’enfant était enfant…
envoyé par Marco Valdo M.I. - 5/6/2020 - 11:35
Langue: grec moderne
Μετέφρασε στα ελληνικά / Griechische Übersetzung / Traduzione greca / Greek translation / Traduction grecque / Kreikankielinen käännös :
Αποδυόπτες
Αποδυόπτες
ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΉΣ ΗΛΙΚΊΑΣ
Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατούσε κουνώντας τα χέρια του,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι, το ποτάμι
να είναι χείμαρρος,
και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,
όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,
και όλες οι ψυχές ήταν μία.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε άποψη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθόταν συχνά σταυροπόδι,
το έσκαγε τρέχοντας,
είχε «κορυφή» στα μαλλιά,
και δεν έκανε καμμία γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν ειμαι εσύ;
Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκει;
Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;
Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;
Έχοντας υπόψη «τo κακό» και τους ανθρώπους υπάρχει αυτό που λέμε «κακό» πραγματικά;
Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι,
και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι
και ότι κάποια μέρα, εγώ, οπως είμαι,
δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,
ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,
αλλά τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή «πρέπει».
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,
και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,
τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη.
Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,
ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει,
δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη «μηδαμινότητα»
ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτή.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έπαιζε με ενθουσιασμό,
και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμο όπως και τότε,
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλειά του.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,
…ψωμί,
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
τα χέρια του ήταν γεμάτα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γεμιζαν
και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν
φρέσκα καρύδια του «έγδερναν» τη γλώσσα
και ακόμη έτσι είναι,
για κάθε βουνοκορφή,
είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό,
και για κάθε πόλη,
είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,
και εξακολουθεί να είναι έτσι.
Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων
με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα,
νοιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους,
και το νοιώθει ακόμη και τώρα.
Περίμενε το πρώτο χιόνι,
και το περιμένει ετσι ακόμη και τώρα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ’ένα δέντρο,
και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατούσε κουνώντας τα χέρια του,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι, το ποτάμι
να είναι χείμαρρος,
και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,
όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,
και όλες οι ψυχές ήταν μία.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε άποψη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθόταν συχνά σταυροπόδι,
το έσκαγε τρέχοντας,
είχε «κορυφή» στα μαλλιά,
και δεν έκανε καμμία γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν ειμαι εσύ;
Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκει;
Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;
Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;
Έχοντας υπόψη «τo κακό» και τους ανθρώπους υπάρχει αυτό που λέμε «κακό» πραγματικά;
Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι,
και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι
και ότι κάποια μέρα, εγώ, οπως είμαι,
δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,
ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,
αλλά τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή «πρέπει».
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,
και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,
τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη.
Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,
ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει,
δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη «μηδαμινότητα»
ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτή.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έπαιζε με ενθουσιασμό,
και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμο όπως και τότε,
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλειά του.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,
…ψωμί,
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
τα χέρια του ήταν γεμάτα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γεμιζαν
και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν
φρέσκα καρύδια του «έγδερναν» τη γλώσσα
και ακόμη έτσι είναι,
για κάθε βουνοκορφή,
είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό,
και για κάθε πόλη,
είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,
και εξακολουθεί να είναι έτσι.
Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων
με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα,
νοιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους,
και το νοιώθει ακόμη και τώρα.
Περίμενε το πρώτο χιόνι,
και το περιμένει ετσι ακόμη και τώρα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ’ένα δέντρο,
και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 18:57
Langue: espagnol
Traducción Española / Spanische Übersetzung / Traduzione spagnola / Spanish translation / Traduction espagnole / Espanjankielinen käännös:
El Pais
El Pais
LA CANCION DE LA INFANCIA
Cuando el niño era niño andaba con los brazos colgando,
quería que el arroyo fuera un río,
que el río fuera un torrente y que este charco fuera el mar.
Cuando el niño era niño no sabía que era niño,
para él todo estaba animado
y todas las almas eran una.
Cuando el niño era niño no tenía opinión sobre nada,
no tenía ninguna costumbre,
se sentaba en cuclillas,
tenía un remolino en el cabello,
y no ponía caras cuando lo fotografiaban.
Cuando el niño era niño era el tiempo de preguntas como:
¿Por qué yo soy yo y por qué no tú?
¿Por qué estoy aquí y por qué no allí?
¿Cuando empezó el tiempo y dónde termina el espacio?
¿Acaso la vida bajo el sol no es sólo un sueño?
Lo que veo y oigo y huelo,
¿no es sólo la apariencia de un mundo ante el mundo?
¿Existe de verdad el mal y gente que realmente son malos?
¿Cómo puede ser que yo, el que soy,
no fuera antes de devenir,
y que un día yo, el que yo soy,
no sea más ese que soy?
Cuando el niño era niño le costaba tragar las espinacas,
los chícharos, el arroz con leche y la coliflor al vapor,
y ahora come todo, no sólo por necesidad.
Cuando el niño era niño alguna vez despertó en una cama extraña,
y ahora lo hace seguido.
Muchas personas le parecían bellas,
y ahora, sólo en ocasiones, con suerte.
Imaginaba claramente el paraíso,
y ahora, como mucho, lo adivina.
No podía pensar en la nada,
y hoy se estremece ante ella.
Cuando el niño era niño jugaba entusiasmado,
y ahora se concentra como antes
sólo si se trata de su trabajo.
Cuando el niño era niño las manzanas y el pan
le bastaban de alimento, y todavía es así.
Cuando el niño era niño las moras le caían en la mano,
como sólo caen las moras, y asi es todavía;
las nueces frescas le ponían áspera la lengua,
y así es todavía;
encima de cada montaña tenía el anhelo de una montaña más alta,
y en cada ciudad el anhelo de una ciudad aun más grande…
y siempre es así todavía.
En la copa del árbol tiraba de las cerezas
con igual deleite lo hace hoy todavía;
se asustaba de los extraños como todavía se asusta;
esperaba las primeras nieves y todavía las espera.
Cuando el niño era niño
lanzó un palo como una lanza contra el árbol,
y hoy vibra así todavía.
Cuando el niño era niño andaba con los brazos colgando,
quería que el arroyo fuera un río,
que el río fuera un torrente y que este charco fuera el mar.
Cuando el niño era niño no sabía que era niño,
para él todo estaba animado
y todas las almas eran una.
Cuando el niño era niño no tenía opinión sobre nada,
no tenía ninguna costumbre,
se sentaba en cuclillas,
tenía un remolino en el cabello,
y no ponía caras cuando lo fotografiaban.
Cuando el niño era niño era el tiempo de preguntas como:
¿Por qué yo soy yo y por qué no tú?
¿Por qué estoy aquí y por qué no allí?
¿Cuando empezó el tiempo y dónde termina el espacio?
¿Acaso la vida bajo el sol no es sólo un sueño?
Lo que veo y oigo y huelo,
¿no es sólo la apariencia de un mundo ante el mundo?
¿Existe de verdad el mal y gente que realmente son malos?
¿Cómo puede ser que yo, el que soy,
no fuera antes de devenir,
y que un día yo, el que yo soy,
no sea más ese que soy?
Cuando el niño era niño le costaba tragar las espinacas,
los chícharos, el arroz con leche y la coliflor al vapor,
y ahora come todo, no sólo por necesidad.
Cuando el niño era niño alguna vez despertó en una cama extraña,
y ahora lo hace seguido.
Muchas personas le parecían bellas,
y ahora, sólo en ocasiones, con suerte.
Imaginaba claramente el paraíso,
y ahora, como mucho, lo adivina.
No podía pensar en la nada,
y hoy se estremece ante ella.
Cuando el niño era niño jugaba entusiasmado,
y ahora se concentra como antes
sólo si se trata de su trabajo.
Cuando el niño era niño las manzanas y el pan
le bastaban de alimento, y todavía es así.
Cuando el niño era niño las moras le caían en la mano,
como sólo caen las moras, y asi es todavía;
las nueces frescas le ponían áspera la lengua,
y así es todavía;
encima de cada montaña tenía el anhelo de una montaña más alta,
y en cada ciudad el anhelo de una ciudad aun más grande…
y siempre es así todavía.
En la copa del árbol tiraba de las cerezas
con igual deleite lo hace hoy todavía;
se asustaba de los extraños como todavía se asusta;
esperaba las primeras nieves y todavía las espera.
Cuando el niño era niño
lanzó un palo como una lanza contra el árbol,
y hoy vibra así todavía.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 21:19
Langue: russe
Русский перевод / Russische Übersetzung / Traduzione russa / Russian translation / Traduction russe / Venäjänkielinen Käännös:
yulia
yulia
ПЕСНЯ ДЕТСТВА
Когда ребенок был ребенком,
Он ходил, свесив руки,
Хотел, чтобы ручей был рекой,
Река – потоком, а эта лужа – морем.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он не знал, что он ребенок,
Всё вокруг имело души
И все души были – одно.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он ни о чём не судил,
Не имел никаких привычек,
Часто сидел, скрестив ноги,
Мог неожиданно сорваться с места,
В его волосах царил водоворот,
И когда он фотографировался,
не мог сделать серьезное лицо.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Это было время бесконечных вопросов:
Почему я - это я, а не ты?
Почему я тут, а не там?
Когда началось время и где заканчивается пространство?
Может быть, жизнь под солнцем всего лишь сон?
То, что я вижу, слышу, обоняю,
Не есть ли это всего лишь видимость мира, а не сам мир?
Действительно ли существует зло и по-настоящему злые люди?
Как такое может быть, что я, такой, как я есть,
Не существовал, прежде, чем я появился,
И что однажды я, такой, как я есть,
Стану уже не тем, как я есть?
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он давился шпинатом, горохом,
рисовой кашей, и пареной цветной капустой,
а сейчас он ест всё, и не только из надобности.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он лишь однажды проснулся в чужой кровати,
А теперь это происходит всегда,
Многие люди казались ему красивыми,
А теперь это – счастливая случайность,
Он ясно представлял себе Рай,
А теперь, в лучшем случае догадывается,
Он не мог представить себе «ничто»,
А теперь содрогается от ужаса, думая об этом.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он увлеченно играл,
А теперь, погружается в дело, как прежде, целиком,
Только, если это дело – его работа.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
ему хватало яблока и хлеба, чтобы быть сытым,
так и сейчас.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
ягоды падали в ладонь, как могут падать только ягоды,
так и сейчас.
От свежих грецких орехов язык делался шершавым,
тоже самое и сейчас,
взобравшись на любую гору,
ему хотелось покорить еще более высокую,
и находясь в любом городе, его тянуло в еще больший город,
и это тоже не изменилось,
он вдохновенно взбирался за вишнями на самую макушку дерева,
так и сейчас,
он робел перед чужаками,
и это осталось также, он ждал первого снега
и продолжает ждать его, как и прежде.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он словно пику, бросал в дерево палку,
Там она и дрожит до сих пор.
Когда ребенок был ребенком,
Он ходил, свесив руки,
Хотел, чтобы ручей был рекой,
Река – потоком, а эта лужа – морем.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он не знал, что он ребенок,
Всё вокруг имело души
И все души были – одно.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он ни о чём не судил,
Не имел никаких привычек,
Часто сидел, скрестив ноги,
Мог неожиданно сорваться с места,
В его волосах царил водоворот,
И когда он фотографировался,
не мог сделать серьезное лицо.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Это было время бесконечных вопросов:
Почему я - это я, а не ты?
Почему я тут, а не там?
Когда началось время и где заканчивается пространство?
Может быть, жизнь под солнцем всего лишь сон?
То, что я вижу, слышу, обоняю,
Не есть ли это всего лишь видимость мира, а не сам мир?
Действительно ли существует зло и по-настоящему злые люди?
Как такое может быть, что я, такой, как я есть,
Не существовал, прежде, чем я появился,
И что однажды я, такой, как я есть,
Стану уже не тем, как я есть?
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он давился шпинатом, горохом,
рисовой кашей, и пареной цветной капустой,
а сейчас он ест всё, и не только из надобности.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он лишь однажды проснулся в чужой кровати,
А теперь это происходит всегда,
Многие люди казались ему красивыми,
А теперь это – счастливая случайность,
Он ясно представлял себе Рай,
А теперь, в лучшем случае догадывается,
Он не мог представить себе «ничто»,
А теперь содрогается от ужаса, думая об этом.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он увлеченно играл,
А теперь, погружается в дело, как прежде, целиком,
Только, если это дело – его работа.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
ему хватало яблока и хлеба, чтобы быть сытым,
так и сейчас.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
ягоды падали в ладонь, как могут падать только ягоды,
так и сейчас.
От свежих грецких орехов язык делался шершавым,
тоже самое и сейчас,
взобравшись на любую гору,
ему хотелось покорить еще более высокую,
и находясь в любом городе, его тянуло в еще больший город,
и это тоже не изменилось,
он вдохновенно взбирался за вишнями на самую макушку дерева,
так и сейчас,
он робел перед чужаками,
и это осталось также, он ждал первого снега
и продолжает ждать его, как и прежде.
* * *
Когда ребенок был ребенком,
Он словно пику, бросал в дерево палку,
Там она и дрожит до сих пор.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 22:11
Langue: finnois
Suomenkielinen käännös / Finnische Übersetzung / Traduzione finlandese / Finnish translation / Traduction finnoise :
Matti Jantunen
Matti Jantunen
LAULU LAPSENA OLEMISESTA
Kun lapsi oli lapsi,
se käveli käsiään roikuttaen,
tahtoi puron olevan joki,
joen olevan virta,
ja tämän lammikon olevan meri.
Kun lapsi oli lapsi,
se ei tiennyt, että se oli lapsi,
sille kaikessa oli henki,
ja kaikki henget olivat yhtä.
Kun lapsi oli lapsi,
sillä ei ollut mistään mielipidettä,
ei mitään tottumuksia,
istui usein jalat ristissä,
lähti juoksemaan,
sillä oli pyörre hiuksissaan
eikä se ilmehtinyt valokuvattaessa.
Kun lapsi oli lapsi,
oli näiden kysymysten aika:
Miksi minä olen minä, miksi en sinä?
Miksi olen tässä, miksi en tuolla?
Milloin alkoi aika ja missä päättyy avaruus?
Eikö elämä auringon alla olekin vain unta?
Eikö kaikki mitä näen ja kuulen ja haistan
olekin vain kajastusta maailmasta ennen maailmaa?
Onko todellakin olemassa pahuutta ja ihmisiä
jotka tosiaan ovat pahoja?
Kuinka on mahdollista, että minä, joka minä olen,
ennenkuin minä synnyin, en ollut,
ja että kerran minä, joka olen,
lakkaan olemasta se mikä minä olen?
Kun lapsi oli lapsi,
yritti se nieleskellä pinaattia, herneitä, riisipuuroa,
ja höyrytettyä kukkakaalia,
ja syö nyt niitä kaikkia
eikä ainoastaan pakosta.
Kun lapsi oli lapsi,
heräsi se kerran vieraassa vuoteessa
ja nyt niin käy yhä uudelleen,
monet ihmiset näyttivät sen mielestä kauniilta,
mutta nyt vain onnen lahjana.
Kirkkaana se näki paratiisin,
nyt voi enintään aavistaa.
Ei kyennyt kuvittelemaan tyhjyyttä,
ja kauhistuu tänään sen edessä.
Kun lapsi oli lapsi,
se leikki haltioituneena
ja nyt, keskittyen aivan kuin silloin, mutta vain,
kun kyse on työstä.
Kun lapsi oli lapsi,
riittivät sille ravinnoksi omena, leipä
ja näin on yhä edelleen.
Kun lapsi oli lapsi,
marjat tuntuivat vain marjoilta kädessä
ja nyt yhä edelleen,
saksanpähkinät saivat sen kielen karheaksi
ja nyt yhä edelleen,
ja jokaisen vuoren huipulla
se kaipasi vielä korkeammalle vuorelle,
ja jokaisessa kaupungissa
se kaipasi vielä suurempaan kaupunkiin,
ja näin se on yhä edelleen,
tarttui puunlatvaan kohti kirsikoita
samalla voitonriemulla
kuin vielä tänäänkin,
ujosteli jokaista vierasta
ja ujostelee edelleen,
odotti ensilunta, ja odottaa sitä edelleen.
Kun lapsi oli lapsi,
se heitti kepin kuin keihään päin puuta,
ja se vapisee siinä vielä tänäänkin.
Kun lapsi oli lapsi,
se käveli käsiään roikuttaen,
tahtoi puron olevan joki,
joen olevan virta,
ja tämän lammikon olevan meri.
Kun lapsi oli lapsi,
se ei tiennyt, että se oli lapsi,
sille kaikessa oli henki,
ja kaikki henget olivat yhtä.
Kun lapsi oli lapsi,
sillä ei ollut mistään mielipidettä,
ei mitään tottumuksia,
istui usein jalat ristissä,
lähti juoksemaan,
sillä oli pyörre hiuksissaan
eikä se ilmehtinyt valokuvattaessa.
Kun lapsi oli lapsi,
oli näiden kysymysten aika:
Miksi minä olen minä, miksi en sinä?
Miksi olen tässä, miksi en tuolla?
Milloin alkoi aika ja missä päättyy avaruus?
Eikö elämä auringon alla olekin vain unta?
Eikö kaikki mitä näen ja kuulen ja haistan
olekin vain kajastusta maailmasta ennen maailmaa?
Onko todellakin olemassa pahuutta ja ihmisiä
jotka tosiaan ovat pahoja?
Kuinka on mahdollista, että minä, joka minä olen,
ennenkuin minä synnyin, en ollut,
ja että kerran minä, joka olen,
lakkaan olemasta se mikä minä olen?
Kun lapsi oli lapsi,
yritti se nieleskellä pinaattia, herneitä, riisipuuroa,
ja höyrytettyä kukkakaalia,
ja syö nyt niitä kaikkia
eikä ainoastaan pakosta.
Kun lapsi oli lapsi,
heräsi se kerran vieraassa vuoteessa
ja nyt niin käy yhä uudelleen,
monet ihmiset näyttivät sen mielestä kauniilta,
mutta nyt vain onnen lahjana.
Kirkkaana se näki paratiisin,
nyt voi enintään aavistaa.
Ei kyennyt kuvittelemaan tyhjyyttä,
ja kauhistuu tänään sen edessä.
Kun lapsi oli lapsi,
se leikki haltioituneena
ja nyt, keskittyen aivan kuin silloin, mutta vain,
kun kyse on työstä.
Kun lapsi oli lapsi,
riittivät sille ravinnoksi omena, leipä
ja näin on yhä edelleen.
Kun lapsi oli lapsi,
marjat tuntuivat vain marjoilta kädessä
ja nyt yhä edelleen,
saksanpähkinät saivat sen kielen karheaksi
ja nyt yhä edelleen,
ja jokaisen vuoren huipulla
se kaipasi vielä korkeammalle vuorelle,
ja jokaisessa kaupungissa
se kaipasi vielä suurempaan kaupunkiin,
ja näin se on yhä edelleen,
tarttui puunlatvaan kohti kirsikoita
samalla voitonriemulla
kuin vielä tänäänkin,
ujosteli jokaista vierasta
ja ujostelee edelleen,
odotti ensilunta, ja odottaa sitä edelleen.
Kun lapsi oli lapsi,
se heitti kepin kuin keihään päin puuta,
ja se vapisee siinä vielä tänäänkin.
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 22:28
Langue: chinois
中文翻译 / Chinesische Übersetzung / Traduzione cinese / Chinese translation / Traduction chinoise / Kiinankielinen käännös:
如鹿 [Rú lù]
如鹿 [Rú lù]
童年之歌
当孩童仍是孩童，
爱在走路时摆动双臂，
幻想着小溪就是河流，
河流就是大川，
而水坑就是大海。
当孩童仍是孩童，
不知自己还只是孩童。
以为万物皆有灵魂，
所有灵魂都是同一的，没有高低上下之分的。
当孩童仍是孩童，
尚未有成见，
没有养成习惯；
爱在座椅上交叉双腿，
想到什么就突然跑出去，
头发打着卷儿，
照相时从不特意摆表情。
当孩童仍是孩童，
爱提这些问题：
为什么我是我，不是你？
为什么我在这儿，不在那儿？
时间从何时开始？空间在何处终结？
阳光下的生命，不是一场幻梦吗？
我所看到的、听到的、闻到的，
不是面前这个世界的幻象吗？
鉴于恶与人的事实，
真有恶这回事吗？
为什么，我这个人，
在来到人世前并不存在？
为什么，我这个人
总有一天不再是我？
当孩童仍是孩童，
嘴里塞满菠菜、青豆、米饼，
还有蒸菜花，难以下咽。
现在，也吃这些，却不再是因为被迫所以去吃。
当孩童仍是孩童，
睡在陌生的床上，也许偶尔会醒来一次；
现在，只会彻夜难眠。
那时，许多人看上去都很美；
现在，美丽的只是少数，全凭运气。
曾经能清晰地看见天堂的样子；
现在，至多只能猜测。
曾经无法想象虚无为何物；
现在，空虚让他害怕。
当孩童仍是孩童，
在玩耍时积极热情。
现在，仍然积极热情，
却是在攸关饭碗时才如此。
当孩童仍是孩童，
对他来说，苹果、面包，就能吃饱。
甚至现在，也是这样。
当孩童仍是孩童，
手里抓满了浆果，并且满足于满手的浆果，
现在，依然如故。
生核桃会把舌头涩痛，
现在，涩痛如故。
站在每一座峰顶，
向往更高的山峰；
置身每一个城市，
向往更大的城市；
现在，向往如故。
够到最高枝条上的树果，兴奋异常；
现在，兴奋如故。
面对生人，羞赧怯懦；
现在，羞怯如故。
一直期待第一场雪，
现在，期待如故。
当孩童仍是孩童，
把大树当作敌人，拿木棍当标枪，投向大树。
现在，它还插在那里，振颤不已。
当孩童仍是孩童，
爱在走路时摆动双臂，
幻想着小溪就是河流，
河流就是大川，
而水坑就是大海。
当孩童仍是孩童，
不知自己还只是孩童。
以为万物皆有灵魂，
所有灵魂都是同一的，没有高低上下之分的。
当孩童仍是孩童，
尚未有成见，
没有养成习惯；
爱在座椅上交叉双腿，
想到什么就突然跑出去，
头发打着卷儿，
照相时从不特意摆表情。
当孩童仍是孩童，
爱提这些问题：
为什么我是我，不是你？
为什么我在这儿，不在那儿？
时间从何时开始？空间在何处终结？
阳光下的生命，不是一场幻梦吗？
我所看到的、听到的、闻到的，
不是面前这个世界的幻象吗？
鉴于恶与人的事实，
真有恶这回事吗？
为什么，我这个人，
在来到人世前并不存在？
为什么，我这个人
总有一天不再是我？
当孩童仍是孩童，
嘴里塞满菠菜、青豆、米饼，
还有蒸菜花，难以下咽。
现在，也吃这些，却不再是因为被迫所以去吃。
当孩童仍是孩童，
睡在陌生的床上，也许偶尔会醒来一次；
现在，只会彻夜难眠。
那时，许多人看上去都很美；
现在，美丽的只是少数，全凭运气。
曾经能清晰地看见天堂的样子；
现在，至多只能猜测。
曾经无法想象虚无为何物；
现在，空虚让他害怕。
当孩童仍是孩童，
在玩耍时积极热情。
现在，仍然积极热情，
却是在攸关饭碗时才如此。
当孩童仍是孩童，
对他来说，苹果、面包，就能吃饱。
甚至现在，也是这样。
当孩童仍是孩童，
手里抓满了浆果，并且满足于满手的浆果，
现在，依然如故。
生核桃会把舌头涩痛，
现在，涩痛如故。
站在每一座峰顶，
向往更高的山峰；
置身每一个城市，
向往更大的城市；
现在，向往如故。
够到最高枝条上的树果，兴奋异常；
现在，兴奋如故。
面对生人，羞赧怯懦；
现在，羞怯如故。
一直期待第一场雪，
现在，期待如故。
当孩童仍是孩童，
把大树当作敌人，拿木棍当标枪，投向大树。
现在，它还插在那里，振颤不已。
envoyé par Riccardo Gullotta - 4/6/2020 - 22:55
Langue: serbe
Српски превод / Serbische Übersetzung / Traduzione serba / Serbian translation / Traduction serbe / Serbialainen käännös :
Detinjarije
Detinjarije
ПЕСМА ДЕТИЊСТВА
Кад је дете било дете
ходало је машући рукама
желело је да је поток река,
река понорница,
а ова бара да буде море.
Кад је дете било дете,
није знало да је дете,
све је имало душу,
и све су душе биле Једна.
Кад је дете било дете
није имало своје мишљење,
није имало навике,
често је седело прекрштених ногу,
непрестано трчећи,
имало је ковитлац у коси,
и није се кревељило при фотографисању.
Кад је дете било дете,
постављало је ова питања:
Зашто сам ја баш ја, а не ти?
Зашто сам овде, а не тамо?
Кад је почело време
и где се простор завршава?
Да ли је можда живот под Сунцем
само један сан?
Није ли оно што видим, чујем и осећам
само одраз неког Света пре овог Света?
Ако знам да постоји зло,
постоје ли заиста и зли људи?
Како то да ЈА, уопште као да нисам постојао
пре него што сам постао ЈА,
и да једном ЈА, који сам,
више нећу бити ЈА?
Кад је дете било дете,
давио га је спанаћ, грашак, сутлијаш,
на пари куван карфиол,
а сад све то гута,
не само зато што се мора.
Кад је дете било дете,
у туђем се кревету једном пробудило,
и потом никад престало.
Многих људи, тада, добрих му се чинило,
а данас тек пар, ако је среће.
Јасну је слику Раја у себи имало,
да ли баш, пита се сад?
Кад од Ништавила визије
и данас га стресе страх.
Кад је дете било дете,
играло се са одушевљењем,
и сад, има исти онај ентузијазам,
али само кад је посао у питању.
Кад је дете било дете,
било му је доста јабуку да једе... хлеба,
па је тако чак и сад.
Кад је дете било дете,
слатке бобице би му испуниле шаку
баш као што то бобице чине,
па и сад би.
И зелени би му орах горчином језик натопио,
баш као што сад натапа,
и са сваког би врха планинског,
још вишем врху хитао,
у сваком граду великом,
још већем граду клицао,
и ништа се није променило.
За трешњама је до највише крошње посегао,
са страшћу коју и данас поседује,
али и срамежљив пред непознатима,
баш као некад.
Кад је први снег нестрпљив ишчекивао,
на исти начин као и данас.
Кад је дете било дете,
бацило је штап као копље,
право у дрво,
где и данас подрхтава.
Кад је дете било дете
ходало је машући рукама
желело је да је поток река,
река понорница,
а ова бара да буде море.
Кад је дете било дете,
није знало да је дете,
све је имало душу,
и све су душе биле Једна.
Кад је дете било дете
није имало своје мишљење,
није имало навике,
често је седело прекрштених ногу,
непрестано трчећи,
имало је ковитлац у коси,
и није се кревељило при фотографисању.
Кад је дете било дете,
постављало је ова питања:
Зашто сам ја баш ја, а не ти?
Зашто сам овде, а не тамо?
Кад је почело време
и где се простор завршава?
Да ли је можда живот под Сунцем
само један сан?
Није ли оно што видим, чујем и осећам
само одраз неког Света пре овог Света?
Ако знам да постоји зло,
постоје ли заиста и зли људи?
Како то да ЈА, уопште као да нисам постојао
пре него што сам постао ЈА,
и да једном ЈА, који сам,
више нећу бити ЈА?
Кад је дете било дете,
давио га је спанаћ, грашак, сутлијаш,
на пари куван карфиол,
а сад све то гута,
не само зато што се мора.
Кад је дете било дете,
у туђем се кревету једном пробудило,
и потом никад престало.
Многих људи, тада, добрих му се чинило,
а данас тек пар, ако је среће.
Јасну је слику Раја у себи имало,
да ли баш, пита се сад?
Кад од Ништавила визије
и данас га стресе страх.
Кад је дете било дете,
играло се са одушевљењем,
и сад, има исти онај ентузијазам,
али само кад је посао у питању.
Кад је дете било дете,
било му је доста јабуку да једе... хлеба,
па је тако чак и сад.
Кад је дете било дете,
слатке бобице би му испуниле шаку
баш као што то бобице чине,
па и сад би.
И зелени би му орах горчином језик натопио,
баш као што сад натапа,
и са сваког би врха планинског,
још вишем врху хитао,
у сваком граду великом,
још већем граду клицао,
и ништа се није променило.
За трешњама је до највише крошње посегао,
са страшћу коју и данас поседује,
али и срамежљив пред непознатима,
баш као некад.
Кад је први снег нестрпљив ишчекивао,
на исти начин као и данас.
Кад је дете било дете,
бацило је штап као копље,
право у дрво,
где и данас подрхтава.
envoyé par Riccardo Gullotta - 5/6/2020 - 08:06
Langue: japonais
日本語訳 /Japanische Übersetzung / Traduzione giapponese / Japanese translation / Traduction au japonais / Japaninkielinen käännös:
DAAD Japan
DAAD Japan
子供は子供だった頃
子供は子供だった頃
腕をブラブラさせ
小川は川になれ 川は河になれ
水たまりは海になれ と思った
子供は子供だった頃
自分が子供とは知らず
すべてに魂があり 魂はひとつと思った
子供は子供だった頃
なにも考えず 癖もなにもなく
あぐらをかいたり とびはねたり
小さな頭に 大きなつむじ (｀｀｀)
カメラを向けても 知らぬ顔
子供は子供だった頃
いつも不思議だった
なぜ 僕は僕で 君でない？
なぜ 僕はここにいて そこにいない？
時の始まりは いつ？
宇宙の果ては どこ？
この世で生きるのは ただの夢
見るもの 聞くもの 嗅ぐものは
この世の前の世の幻
悪があるって ほんと？
いったい どんなだった
僕が僕になる前は？
僕が僕でなくなった後
いったい僕は 何になる？
子供は子供だった頃
ほうれん草や豆やライスが苦手だった
カリフラワーも
今は平気で食べる
どんどん食べる
子供は子供だった頃
一度は他所 (よそ) の家で目覚めた
今は いつもだ
昔は沢山の人が美しく見えた
今はそう見えたら僥倖
昔は はっきりと
天国が見えた
今はぼんやりと予感するだけ
昔は虚無におびえる
子供は子供だった頃
遊びに熱中した
あの熱中はは今は
自分の仕事に 追われる時だけ
子供は子供だった頃
リンゴとパンを 食べてればよかった
今だってそうだ
子供は子供だった頃
ブルーベリーが いっぱい降ってきた
今だってそう
胡桃を食べて 舌を荒らした
それも今も同じ
山に登る度に もっと高い山に憧れ
町に行く度に もっと大きな町に憧れた
今だってそうだ
木に登り サクランボを摘んで
得意になったのも 今も同じ
やたらと人見知りをした
今も人見知り
初雪が待ち遠しかった
今だってそう
子供は子供だった頃
樹をめがけて 槍投げをした
ささった槍は 今も揺れてる
子供は子供だった頃
腕をブラブラさせ
小川は川になれ 川は河になれ
水たまりは海になれ と思った
子供は子供だった頃
自分が子供とは知らず
すべてに魂があり 魂はひとつと思った
子供は子供だった頃
なにも考えず 癖もなにもなく
あぐらをかいたり とびはねたり
小さな頭に 大きなつむじ (｀｀｀)
カメラを向けても 知らぬ顔
子供は子供だった頃
いつも不思議だった
なぜ 僕は僕で 君でない？
なぜ 僕はここにいて そこにいない？
時の始まりは いつ？
宇宙の果ては どこ？
この世で生きるのは ただの夢
見るもの 聞くもの 嗅ぐものは
この世の前の世の幻
悪があるって ほんと？
いったい どんなだった
僕が僕になる前は？
僕が僕でなくなった後
いったい僕は 何になる？
子供は子供だった頃
ほうれん草や豆やライスが苦手だった
カリフラワーも
今は平気で食べる
どんどん食べる
子供は子供だった頃
一度は他所 (よそ) の家で目覚めた
今は いつもだ
昔は沢山の人が美しく見えた
今はそう見えたら僥倖
昔は はっきりと
天国が見えた
今はぼんやりと予感するだけ
昔は虚無におびえる
子供は子供だった頃
遊びに熱中した
あの熱中はは今は
自分の仕事に 追われる時だけ
子供は子供だった頃
リンゴとパンを 食べてればよかった
今だってそうだ
子供は子供だった頃
ブルーベリーが いっぱい降ってきた
今だってそう
胡桃を食べて 舌を荒らした
それも今も同じ
山に登る度に もっと高い山に憧れ
町に行く度に もっと大きな町に憧れた
今だってそうだ
木に登り サクランボを摘んで
得意になったのも 今も同じ
やたらと人見知りをした
今も人見知り
初雪が待ち遠しかった
今だってそう
子供は子供だった頃
樹をめがけて 槍投げをした
ささった槍は 今も揺れてる
envoyé par Riccardo Gullotta - 5/6/2020 - 11:54
Langue: turc
Türkçe çeviri / Türkische Übersetzung / Traduzione turca / Turkish translation / Traduction turque / Turkinkielinen käännös :
Deli
Deli
ÇOCUK OLMANIN ŞARKISI
Çocuk çocukken,
elini kolunu sallaya sallaya,
şu dere bir nehir olsun istermiş,
o nehir de büyük bir akarsu,
ve bu su birikintisi de bir deniz.
Çocuk çocukken,
çocuk olduğunu bilmezmiş,
her şeyin ruhu kendiliğinden öyleymiş,
ve tüm ruhlar birmiş.
Çocuk çocukken,
hiçbir şey hakkında fikri yokmuş,
alışkanlıkları da yokmuş,
çokça bağdaş kurup otururmuş,
oturduğu yerden fırlayıp koştururmuş,
saçında inatçı bir tutam varmış
ve fotoğraf çekilirken poz vermezmiş.
Çocuk çocukken,
şöyle sorular sorarmış kendisine:
Ben neden benim de sen değilim?
Ben neden buradayım da orada değilim?
Zaman ne zaman başlamış, uzay nerede bitiyormuş?
Bu güneş altındaki hayat sadece bir rüya değil miymiş?
Gördüğüm duyduğum kokladığım her şey
Sadece dünyanın önünde duran bir hayal değil miymiş?
Gerçekten kötü diye bir şey ve,
kötü insanlar var mıymış?
Nasıl oluyor da, şimdi ben olan ben
ben olmadan önce yokmuşum,
ve bir zamanlar ben olan ben
gün gelecek artık ben olmayacağım?
Çocuk çocukken,
Ispanağı, bezelyeyi, sütlacı ağzında gevelermiş,
ve pişmiş karnabaharı.
şimdi ise her şeyi yermiş, gerekmese bile yermiş.
Çocuk çocukken,
bir gün yabancı bir yatakta uyanırmış
ve şimdi de öyle,
insanların çoğu gözüne güzel gözükürmüş
ve şimdi sadece tesadüfen,
cennetin nasıl bir yer olduğunu çok güzel hayal edebilirmiş
ve şimdi ise sadece tahmin edebilirmiş.
Hiçlik diye bir şey hakkında düşünemezmiş
ve bugün ise korkudan ürperirmiş.
Çocuk çocukken,
oyun oynarken hevesle oynarmış
ve şimdi de öyle gibi, ama sadece,
eğer oynadığı şey işiyse.
Çocuk çocukken,
elmayla, ekmekle karnı doyarmış,
ve şimdi hala öyle.
Çocuk çocukken,
böğürtlenler eline böğürtlen gibi düşerlermiş
ve şimdi hala öyle,
Cevizler dilinde acı bir tat bırakırmış
ve şimdi hala öyle,
her bir dağa çıktığında
hep daha yüksek bir dağa özlem duyarmış
ve her bir şehirde
başka bir şehre özlem duyarmış
ve şimdi de hala öyle.
Bir ağacın en tepesindeki kirazlara kıvançla uzanırmış
ve bugün de hala öyle
Her yabancıdan çekinirmiş
ve hala da öyleymiş,
Hep ilk karın yağmasını beklermiş,
ve hala da bekliyormuş,
Çocuk çocukken,
elindeki sopayı mızrak gibi ağaca saplamış,
ve o mızrak hala orada titremekteymiş.
Çocuk çocukken,
elini kolunu sallaya sallaya,
şu dere bir nehir olsun istermiş,
o nehir de büyük bir akarsu,
ve bu su birikintisi de bir deniz.
Çocuk çocukken,
çocuk olduğunu bilmezmiş,
her şeyin ruhu kendiliğinden öyleymiş,
ve tüm ruhlar birmiş.
Çocuk çocukken,
hiçbir şey hakkında fikri yokmuş,
alışkanlıkları da yokmuş,
çokça bağdaş kurup otururmuş,
oturduğu yerden fırlayıp koştururmuş,
saçında inatçı bir tutam varmış
ve fotoğraf çekilirken poz vermezmiş.
Çocuk çocukken,
şöyle sorular sorarmış kendisine:
Ben neden benim de sen değilim?
Ben neden buradayım da orada değilim?
Zaman ne zaman başlamış, uzay nerede bitiyormuş?
Bu güneş altındaki hayat sadece bir rüya değil miymiş?
Gördüğüm duyduğum kokladığım her şey
Sadece dünyanın önünde duran bir hayal değil miymiş?
Gerçekten kötü diye bir şey ve,
kötü insanlar var mıymış?
Nasıl oluyor da, şimdi ben olan ben
ben olmadan önce yokmuşum,
ve bir zamanlar ben olan ben
gün gelecek artık ben olmayacağım?
Çocuk çocukken,
Ispanağı, bezelyeyi, sütlacı ağzında gevelermiş,
ve pişmiş karnabaharı.
şimdi ise her şeyi yermiş, gerekmese bile yermiş.
Çocuk çocukken,
bir gün yabancı bir yatakta uyanırmış
ve şimdi de öyle,
insanların çoğu gözüne güzel gözükürmüş
ve şimdi sadece tesadüfen,
cennetin nasıl bir yer olduğunu çok güzel hayal edebilirmiş
ve şimdi ise sadece tahmin edebilirmiş.
Hiçlik diye bir şey hakkında düşünemezmiş
ve bugün ise korkudan ürperirmiş.
Çocuk çocukken,
oyun oynarken hevesle oynarmış
ve şimdi de öyle gibi, ama sadece,
eğer oynadığı şey işiyse.
Çocuk çocukken,
elmayla, ekmekle karnı doyarmış,
ve şimdi hala öyle.
Çocuk çocukken,
böğürtlenler eline böğürtlen gibi düşerlermiş
ve şimdi hala öyle,
Cevizler dilinde acı bir tat bırakırmış
ve şimdi hala öyle,
her bir dağa çıktığında
hep daha yüksek bir dağa özlem duyarmış
ve her bir şehirde
başka bir şehre özlem duyarmış
ve şimdi de hala öyle.
Bir ağacın en tepesindeki kirazlara kıvançla uzanırmış
ve bugün de hala öyle
Her yabancıdan çekinirmiş
ve hala da öyleymiş,
Hep ilk karın yağmasını beklermiş,
ve hala da bekliyormuş,
Çocuk çocukken,
elindeki sopayı mızrak gibi ağaca saplamış,
ve o mızrak hala orada titremekteymiş.
envoyé par Riccardo Gullotta - 5/6/2020 - 12:20
×
![]()
[1987]
Gedicht / Poesia / A Poem by / Poème / ποίημα / стих / песма / 诗 / Runo / 詩 / Şiir:
Peter Handke
Film / Movie / Elokuva / :
Wim Wenders
Der Himmel über Berlin / Il cielo sopra Berlino / Wings of Desire / Les Ailes du désir / El cielo sobre Berlín / Τα Φτερά του Έρωτα / Не́бо над Берли́ном / Nebo nad Berlinom / 柏林蒼穹下 / Berliinin taivaan alla / ベルリン・天使の詩 / Berlin Üzerindeki Gökyüzü
Musik / Musica / Music / Musique / Sävel:
Jürgen Knieper
Interpretiert von / Interpreti / Performed by / Interprétée par / Laulavat:
Bruno Ganz
Verweile doch! du bist so schön !
All’Attimo direi:
Fermati, sei bello!
Peter Handke
A Peter Handke è stato assegnato il Nobel per la letteratura nel 2019 con la seguente motivazione:
“For an influential work that with linguistic ingenuity has explored the periphery and the specificity of human experience “/ Per la sua opera influente che, con ingegno linguistico, ha esplorato le periferie e la specificità dell'esperienza umana.
L’assegnazione ha suscitato le reazioni stizzite di vari personaggi. Lo si è accusato di essere filo-serbo, di avere appoggiato la politica di Milošević e di avere preso le distanze dal genocidio serbo in Bosnia. Qualcuno è arrivato persino ad accostarlo a Celine ! Tra i detrattori figurano Sir Salman Rushdie e Slavoj Žižek. Le critiche più pungenti sono venute da PEN International e le sue varie sedi, soprattutto quelle dei paesi islamici. La PEN è un’associazione di scrittori, allargata a storici e giornalisti, che dalla fondazione, nel 1921, ha acquisito sempre più rilevanza, al punto di essere un organo consultivo di istituzioni in seno alla Nazioni Unite. E’ in grado di influenzare la politica di vari stati per quanto riguarda la tutela dei diritti umani.
Non abbiamo tutti gli elementi necessari per una valutazione ragionata. Ci limitiamo a rilevare che già nel 2014 Handke fu oggetto di critiche serrate quando gli fu conferito il premio Ibsen. Non foss’altro che per questo precedente, sembra improbabile che l’Accademia Svedese non abbia ponderato bene e a lungo la decisione dell’anno scorso. E’ vero che non basta un’opera ad inquadrare un artista o un intellettuale. Tuttavia si fa fatica ritenere, dopo averli letti, che l’autore dei versi che seguono sia un esemplare di cinismo o un genio dissociato.
Cenni introduttivi
Molte sequenze e scene del film mostrano una visione poetica del mondo. L'attenzione non si concentra sull'imitazione delle basi materiale-formali delle poesie, ma sulla loro funzione linguistico-strutturale. [Simone Malaguti]
Caveat: le note che seguono sono di un non esperto. E’ un poema complesso, nonostante sia composto da poche strofe e 69 versi. Sono individuabili almeno tre piani di lettura: uno letterario, uno filosofico e uno ermeneutico.
La poesia di Handke non é soltanto il luogo delle immagini della tenerezza dell’infanzia, dell’innocenza, c’è un universo simbolico che attraversa l’esistenzialismo del Novecento, e (chi se lo sarebbe aspettato ?) perfino un richiamo alla decostruzione della metafisica che oltrepassa l’esistenzialismo ed approda a Derrida.
Handke si è in parte ispirato alle Elegie duinesi di Rainer Maria Rilke. Una delle figure delle elegie è il bambino. Per Rilke cercare di attribuire un senso alla realtà equivale a violarla , è un atteggiamento che deriva dall’imprinting. Il bambino non è ancora soggetto ai vincoli attinenti alla conoscenza e perciò si manifesta come creatura autentica. Come nelle elegie di Rilke anche nel poema di Handke le parti sono offerte come modelli, scansioni paradigmatiche, le cui fattispecie sono lasciate a chi le riceve, al lettore-ascoltatore-spettatore.
Accanto alle domande esistenziali non è l’infanzia, il bambino, quanto piuttosto, è importante sottolinearlo, la memoria dell’infanzia, come fosse un soggetto a sé stante. Il soggetto della conoscenza si è spostato sensibilmente e drammaticamente: l’Intelletto è stato messo in quiescenza dall’idealismo hegeliano, neanche la Ragione idealistica se la passa bene, troppo incensata da menti genocide e mani omicide. A loro è subentrata la coscienza, tra essere e tempo, nel complesso intreccio che ne danno Husserl e il primo Heidegger. La conoscenza è resa possibile dallo stupore, si manifesta nelle domande del “bambino” che, in quanto elemento di congiunzione tra un passato che ha seppellito la metafisica,anzi le metafisiche, e ed un futuro in cui l’essere è chiamato a compiersi, è nello stesso tempo un bambino ed un vecchio.
Come tutte le grandi opere d’arte anche questa può naturalmente essere letta limitandosi al linguaggio intrinseco della poesia, alle sue suggestioni non mediate da altre urgenze. Sarebbe però un peccato non fare un altro o altri passi per cogliere gli altri linguaggi, creature ingombranti del Novecento, dalle sembianze contestuali di un bimbo dal colorito roseo e di un vecchio dalle rughe profonde. Continuano ad aggirarsi in questo secolo, nonostante da più parti si pretenda di relegarli a fantasmi del passato, ad oggetti inanimati buoni solo per i dibattiti letterari sul “come percepivamo” più che sul “come eravamo”. E i fantasmi, usciti dalla porta, sono rientrati dalla finestra, ringraziano oppure deridono e tornano a presentarci il conto.
Il film ruota anche intorno alle strofe di Handke. E', come ha affermato con acutezza qualche critico, una poesia attraverso immagini in movimento, così come la poesia rimarrebbe incompiuta senza la mitopoiesi del film. Non per nulla non fu pubblicata come opera a sé stante prima della realizzazione della pellicola.
A proposito del film ho dimenticato di accennare, se mai qualcuno, preso dalla fretta o condannato dai demoni degli stereotipi, si fosse fermato al poster, che gli angeli, come in Rilke, non sono creature metafisiche, non c’è alcuna concessione alle religioni ossia al sacro: al contrario, caso mai sono creature anzi umani trascendenti come trascendente è l’uomo nei suoi processi autenticamente liberatori. Naturalmente questo non è che uno dei tanti risvolti della Commedia che oggi si chiama Elogio dell’infanzia o, se preferite Il cielo sopra Berlino , ovvero la Commedia di ieri, di oggi, di sempre.
[Riccardo Gullotta]
Bibliografia
I rapporti tra Handke e la filosofia sono succintamente trattati in:
00
Taioli
Il pensiero delle cose
Il testo inglese di Ermeneutica analizza il rapporto tra la poesia di Handke, il film e la semiotica