Όταν ο γιος μου λέει "νιέμα"
κι ελληνικά δε μου μιλά,
παγώνει μέσα μου το αίμα
κι αργοκυλάνε μαύρα δάκρυα πικρά.
Μία φούχτα Έλληνες είμαστ’ όλοι κι όλοι
στο χωριό ετούτο δω το πολωνικό.
Έχουμε τα σπίτια μας, έχουμε περβόλι,
μα είναι μίλια μακριά σχολειό ελληνικό.
Όταν ο γιος μου λέει "νιέμα",
αναστενάζω και πονώ.
Από του Άουσβιτς τον κάμπο
είν’ η γυναίκα μου η καλή,
μάνα γλυκιά σαν τη δική μου
αλλά δεν ξέρει ούτε λέξη ελληνική.
Μία φούχτα Έλληνες είμαστ’ όλοι κι όλοι
στο χωριό ετούτο δω το πολωνικό.
Έχουμε τα σπίτια μας, έχουμε περβόλι,
μα είναι μίλια μακριά σχολειό ελληνικό.
Όταν ο γιος μου λέει "νιέμα",
αναστενάζω και πονώ.
κι ελληνικά δε μου μιλά,
παγώνει μέσα μου το αίμα
κι αργοκυλάνε μαύρα δάκρυα πικρά.
Μία φούχτα Έλληνες είμαστ’ όλοι κι όλοι
στο χωριό ετούτο δω το πολωνικό.
Έχουμε τα σπίτια μας, έχουμε περβόλι,
μα είναι μίλια μακριά σχολειό ελληνικό.
Όταν ο γιος μου λέει "νιέμα",
αναστενάζω και πονώ.
Από του Άουσβιτς τον κάμπο
είν’ η γυναίκα μου η καλή,
μάνα γλυκιά σαν τη δική μου
αλλά δεν ξέρει ούτε λέξη ελληνική.
Μία φούχτα Έλληνες είμαστ’ όλοι κι όλοι
στο χωριό ετούτο δω το πολωνικό.
Έχουμε τα σπίτια μας, έχουμε περβόλι,
μα είναι μίλια μακριά σχολειό ελληνικό.
Όταν ο γιος μου λέει "νιέμα",
αναστενάζω και πονώ.
×
![]()
