1) Eισαγωγή
(Απαγγέλλει ο Δημήτρης Μυράτ)
2) Καταχνιά
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα, Χορωδία)
Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά
Κλαίνε θρηνούν οι κάμποι
Ήρθε σκλαβιά πικρή σκλαβιά
πλάκωσε μαύρη καταχνιά
κι ο ήλιος πια δεν λάμπει
Η μπότα του κατακτητή
Παντού τη φρίκη απλώνει
Κι όπου πατεί κι όπου πατεί
Χορτάρι δε φυτρώνει
Μα στη χαμένη μου τη γη
Θ’ανθίσουν πάλι οι κλώνοι
Θ’αναλαλεί το αηδόνι
Μέσα απ’ τη στάχτη τη βαθειά
Μια σπίθα θα πετάξει
Σε πολιτείες και χωριά
Και θα γενεί τρανή φωτιά
Που τη φωτιά θα κάψει
3) Πείνα
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Δεν πουθενά ψωμί
Και σπίτι πώς να πάω
Θα με πληγώσει μια φωνή:
"Πατέρα μου πεινάω"
Απόψε το παιδάκι μου
Θα γείρει πεινασμένο
Και τον πατέρα του θα δει
Πρώτη φορά κλαμένο
Να μαραθείς βλαστάρι μου
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω
Και με το αίμα της καρδιάς
Εγώ θα σε ταΐσω
4) Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
(Χορωδία)
Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
Που έχει πάντα βράδυ
Έχω δυο μάτια στη ψυχή
Που σκίζουν το σκοτάδι
Δεν μπορούν δεν μπορούν
Οι αλυσίδες
Να μου δέσουν
Τις ελπίδες
Τι κι αν μου δέσεις το κορμί
Και τα δικά μου χέρια
Έχω ψυχή όπου πετά
Ως τ’ ουρανού τ’ αστέρια
5) Ο Νεοζηλανδός
(Μαρινελλα)
Λεβέντη από τη Νέα Ζηλανδία
Στο σπίτι μας που ήρθες να κρυφτείς
Θα βρεις στοργή αγάπη και φιλία
Και σπίτι σου πως είσαι να θαρρείς
Βάλε τα ρούχα του παιδιού μου
Που σκοτώθηκε
Και μη φοβάσαι, εδώ κανένας
Δεν προδόθηκε
6) Γιατί να γίνω μάνα
(Μαρινελλα)
Στο μπλόκο τον αρπάξανε
σαν σκύλο τον πετάξανε
μια νύχτα στο Χαϊδάρι.
Η αγκαλιά μου άδειασε
και η καρδιά μου βράδιασε
γλυκό μου παλληκάρι.
Πες μου κι εσύ
του δειλινού καμπάνα
γιατί να γίνω μάνα.
Το σπίτι μου βουβάθηκε
κι ο κήπος μου μαράθηκε
μου κόψαν τον βλαστό μου.
Πριν δω τέτοιο μαρτύριο
ας ήταν δηλητήριο
το γάλα στον μαστό μου.
7) Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
(Σ. Καζαντζίδης)
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π' ανατέλλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ.
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά,
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.
8) Αδερφέ Ισραηλίτη
(Χορωδία)
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Φως ανέσπερο θα ρίχνει
Στους βωμούς της λευτεριάς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης
Που για εκείνη μαρτυράς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Όσες πίκρες κι αν γευτείς
Δεν σε νίκησε κανένας
Τώρα εσύ είσαι νικητής
9) Ομηρία
(Χορωδία)
Αγκομαχάει το τραίνο
Ομήρους φορτωμένο
Κορμιά σκελετωμένα
Ανθρώπινες σκιές
Με μάτια όμως φλογισμένα
Και με αδούλωτες καρδιές
Αγκομαχάει το μαύρο τραίνο
Και πνίγει τα μάτια μου αντάρα
Παιδάκι μου αγαπημένο
Κατάρα στον πόλεμο – κατάρα
Στο πρώτο το βαγόνι
Ο θάνατος ζυγώνει
Μα θα’ναι ενός ομήρου
Δεν σκιάζει την καρδιά
Είναι τιμή, τιμή και δόξα
Να πέσεις για τη λευτεριά
10) Ένας ξύλινος σταυρός
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
Ένας ξύλινος σταυρός
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
11) Το τραγούδι της ειρήνης
(Χορωδία)
Κι ω! να ξαναβγεί ο ήλιος
για να φύγει η καταχνιά
πόσο δάκρυ πόσο αίμα
έφτυσε αυτή η γενιά.
Και στη ρημαγμένη γη
χαρωπή χτυπά η καμπάνα
και το γέλιο ξανανθεί
στη χαροκαμέκαμένη μάνα.
Της Ειρήνης το τραγούδι
τραγουδήστε μ' ένα στόμα
στα σκαλιά να μπει λουλούδι
στο καψαλισμένο χώμα.
(Απαγγέλλει ο Δημήτρης Μυράτ)
2) Καταχνιά
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα, Χορωδία)
Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά
Κλαίνε θρηνούν οι κάμποι
Ήρθε σκλαβιά πικρή σκλαβιά
πλάκωσε μαύρη καταχνιά
κι ο ήλιος πια δεν λάμπει
Η μπότα του κατακτητή
Παντού τη φρίκη απλώνει
Κι όπου πατεί κι όπου πατεί
Χορτάρι δε φυτρώνει
Μα στη χαμένη μου τη γη
Θ’ανθίσουν πάλι οι κλώνοι
Θ’αναλαλεί το αηδόνι
Μέσα απ’ τη στάχτη τη βαθειά
Μια σπίθα θα πετάξει
Σε πολιτείες και χωριά
Και θα γενεί τρανή φωτιά
Που τη φωτιά θα κάψει
3) Πείνα
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Δεν πουθενά ψωμί
Και σπίτι πώς να πάω
Θα με πληγώσει μια φωνή:
"Πατέρα μου πεινάω"
Απόψε το παιδάκι μου
Θα γείρει πεινασμένο
Και τον πατέρα του θα δει
Πρώτη φορά κλαμένο
Να μαραθείς βλαστάρι μου
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω
Και με το αίμα της καρδιάς
Εγώ θα σε ταΐσω
4) Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
(Χορωδία)
Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
Που έχει πάντα βράδυ
Έχω δυο μάτια στη ψυχή
Που σκίζουν το σκοτάδι
Δεν μπορούν δεν μπορούν
Οι αλυσίδες
Να μου δέσουν
Τις ελπίδες
Τι κι αν μου δέσεις το κορμί
Και τα δικά μου χέρια
Έχω ψυχή όπου πετά
Ως τ’ ουρανού τ’ αστέρια
5) Ο Νεοζηλανδός
(Μαρινελλα)
Λεβέντη από τη Νέα Ζηλανδία
Στο σπίτι μας που ήρθες να κρυφτείς
Θα βρεις στοργή αγάπη και φιλία
Και σπίτι σου πως είσαι να θαρρείς
Βάλε τα ρούχα του παιδιού μου
Που σκοτώθηκε
Και μη φοβάσαι, εδώ κανένας
Δεν προδόθηκε
6) Γιατί να γίνω μάνα
(Μαρινελλα)
Στο μπλόκο τον αρπάξανε
σαν σκύλο τον πετάξανε
μια νύχτα στο Χαϊδάρι.
Η αγκαλιά μου άδειασε
και η καρδιά μου βράδιασε
γλυκό μου παλληκάρι.
Πες μου κι εσύ
του δειλινού καμπάνα
γιατί να γίνω μάνα.
Το σπίτι μου βουβάθηκε
κι ο κήπος μου μαράθηκε
μου κόψαν τον βλαστό μου.
Πριν δω τέτοιο μαρτύριο
ας ήταν δηλητήριο
το γάλα στον μαστό μου.
7) Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
(Σ. Καζαντζίδης)
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π' ανατέλλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ.
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά,
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.
8) Αδερφέ Ισραηλίτη
(Χορωδία)
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Φως ανέσπερο θα ρίχνει
Στους βωμούς της λευτεριάς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης
Που για εκείνη μαρτυράς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Όσες πίκρες κι αν γευτείς
Δεν σε νίκησε κανένας
Τώρα εσύ είσαι νικητής
9) Ομηρία
(Χορωδία)
Αγκομαχάει το τραίνο
Ομήρους φορτωμένο
Κορμιά σκελετωμένα
Ανθρώπινες σκιές
Με μάτια όμως φλογισμένα
Και με αδούλωτες καρδιές
Αγκομαχάει το μαύρο τραίνο
Και πνίγει τα μάτια μου αντάρα
Παιδάκι μου αγαπημένο
Κατάρα στον πόλεμο – κατάρα
Στο πρώτο το βαγόνι
Ο θάνατος ζυγώνει
Μα θα’ναι ενός ομήρου
Δεν σκιάζει την καρδιά
Είναι τιμή, τιμή και δόξα
Να πέσεις για τη λευτεριά
10) Ένας ξύλινος σταυρός
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
Ένας ξύλινος σταυρός
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
11) Το τραγούδι της ειρήνης
(Χορωδία)
Κι ω! να ξαναβγεί ο ήλιος
για να φύγει η καταχνιά
πόσο δάκρυ πόσο αίμα
έφτυσε αυτή η γενιά.
Και στη ρημαγμένη γη
χαρωπή χτυπά η καμπάνα
και το γέλιο ξανανθεί
στη χαροκαμέκαμένη μάνα.
Της Ειρήνης το τραγούδι
τραγουδήστε μ' ένα στόμα
στα σκαλιά να μπει λουλούδι
στο καψαλισμένο χώμα.
envoyé par Gian Piero Testa - 12/11/2012 - 13:30
Langue: italien
Versione italiana di Gian Piero Testa
CALIGINE
1) INTRODUZIONE
(Recita Dimitris Murat)
2) CALIGINE
(S. Kazantzidis - Marinella - Coro)
Piangono in lutto le montagne
Piangono in lutto le campagne
Una schiavitù ci è giunta amara
nera una caligine è calata
e il sole ora ha smesso di brillare
Lo stivale dell'invasore
Dovunque sparge orrore
E dove batte e dove batte
Erba più non cresce
Ma nella mia perduta terra
Torneranno a fiorir le fronde
Gorgheggeranno gli usignoli.
Dal profondo della cenere
Una scintilla volerà
Alle città ed ai villaggi
E ne verrà un fuoco immenso
che il fuoco brucerà.
3) FAME
(S. Kazantzidis - Marinella)
Introvabile il pane
E come ritorno a casa
Mi ferirà una voce
"Padre mio ho fame".
Stasera il mio bambino
Andrà a letto con la fame
E per la prima volta
Vedrà piangere suo padre.
Devi appassire germoglio mio
Ma io mai ti lascerò
E con il sangue del mio cuore
Io ti nutrirò.
4) E CHE, SE ANCHE MI SBATTI IN CELLA
(Coro)
E che, se anche mi sbatti in cella
Dove fa sempre sera
Io ho nell'anima due occhi
Che lacerano la tenebra.
Non riescono non riescono
Le catene
A incatenarmi le speranze
E che, se anche m'incateni il corpo
E le mie mani
Ho un'anima che vola
Fino alle stelle del cielo
5) IL NEOZELANDESE
(Marinella)
Valoroso, che dalla Nuova Zelanda
Sei venuto a nasconderti in casa nostra
Troverai intenso amore e amici
E immagina di essere a casa tua
Mettiti i vestiti del mio figliolo
Che è stato ucciso
E non temere qui nessuno
E' stato mai tradito.
6) PERCHE' DOVREI ESSER MADRE
(Marinella)
L'hanno preso nel rastrellamento
l'hanno gettato come un cane
una notte a Haidari.
Il mio abbraccio è vuoto
e il mio cuore batte lento
mio dolce pallikari.
Dimmi anche tu
campana della sera
perché dovrei esser madre.
La mia casa si è fatta silenziosa
e il mio giardino è appassito
hanno tagliato il mio germoglio
Prima di vedere simile martirio
diventasse veleno
il latte del mio seno.
7) NON VOGLIO CHE MI BENDIATE GLI OCCHI
(S. Kazantzidis)
Non voglio che mi bendiate gli occhi
voglio salutare il sole che dardeggia
anche se mi sfracellate il petto
siete voi che morite, non io.
Non voglio che mi bendiate gli occhi
non temo le pallottole crudeli
vado a palazzi celesti per mandare gioia agli uomini.
8) FRATELLO ISRAELITA
(Coro)
Fratello israelita
La stella che porti
Manderà una luce che non si spegne
Sugli altari della libertà
Fratello israelita
La stella che porti
Sarà squillo della pace
Per la quale testimoni
Fratello israelita
Per quanto amaro assaggi
Nessuno ti ha sconfitto
Sei tu ora il vincitore
9) GLI OSTAGGI
(Coro)
Ansima il treno
Carico di ostaggi
Corpi scheletrici
Ombre di uomini
Ma con gli occhi ardenti
E il cuore indomito
Ansima il nero treno
E il turbamento mi offusca gli occhi
Amato figlio mio
Maledetta la guerra - maledetta
Sul primo vagone
La morte avanza
Sarà quella di un ostaggio
ma non gli fa tremare il cuore
E' onore, onore e gloria
cadere per la libertà
10) UNA CROCE DI LEGNO
(S. Kazantzidis - Marinella)
Tra i fiori di campo giace
E' il figlio di chiunque
Non accetti d'esser schiavo
E quando il vento piange
E la croce sospira
Una voce del cielo dice
Andate sempre avanti
Una croce di legno
Confitta tra i fiori di campo
E' il figlio di chiunque
Non accetti d'esser schiavo
E quando il vento piange
E la croce sospira
Una voce del cielo dice
Andate sempre avanti
Una croce di legno
con la luna per lumino
è un faro splendente
di cui hai bisogno, valoroso.
11) LA CANZONE DELLA PACE
(Coro)
E oh, che si riaffacci il sole
a fugare la caligine
quanto pianto quanto sangue
ha sputato questa generazione.
E nella terra desolata
festosa batte la campana
torna a fiorire il riso
alla madre in lutto.
La canzone della pace
cantate ad una voce
sugli scalini spunti un fiore
dal terriccio combusto.
1) INTRODUZIONE
(Recita Dimitris Murat)
2) CALIGINE
(S. Kazantzidis - Marinella - Coro)
Piangono in lutto le montagne
Piangono in lutto le campagne
Una schiavitù ci è giunta amara
nera una caligine è calata
e il sole ora ha smesso di brillare
Lo stivale dell'invasore
Dovunque sparge orrore
E dove batte e dove batte
Erba più non cresce
Ma nella mia perduta terra
Torneranno a fiorir le fronde
Gorgheggeranno gli usignoli.
Dal profondo della cenere
Una scintilla volerà
Alle città ed ai villaggi
E ne verrà un fuoco immenso
che il fuoco brucerà.
3) FAME
(S. Kazantzidis - Marinella)
Introvabile il pane
E come ritorno a casa
Mi ferirà una voce
"Padre mio ho fame".
Stasera il mio bambino
Andrà a letto con la fame
E per la prima volta
Vedrà piangere suo padre.
Devi appassire germoglio mio
Ma io mai ti lascerò
E con il sangue del mio cuore
Io ti nutrirò.
4) E CHE, SE ANCHE MI SBATTI IN CELLA
(Coro)
E che, se anche mi sbatti in cella
Dove fa sempre sera
Io ho nell'anima due occhi
Che lacerano la tenebra.
Non riescono non riescono
Le catene
A incatenarmi le speranze
E che, se anche m'incateni il corpo
E le mie mani
Ho un'anima che vola
Fino alle stelle del cielo
5) IL NEOZELANDESE
(Marinella)
Valoroso, che dalla Nuova Zelanda
Sei venuto a nasconderti in casa nostra
Troverai intenso amore e amici
E immagina di essere a casa tua
Mettiti i vestiti del mio figliolo
Che è stato ucciso
E non temere qui nessuno
E' stato mai tradito.
6) PERCHE' DOVREI ESSER MADRE
(Marinella)
L'hanno preso nel rastrellamento
l'hanno gettato come un cane
una notte a Haidari.
Il mio abbraccio è vuoto
e il mio cuore batte lento
mio dolce pallikari.
Dimmi anche tu
campana della sera
perché dovrei esser madre.
La mia casa si è fatta silenziosa
e il mio giardino è appassito
hanno tagliato il mio germoglio
Prima di vedere simile martirio
diventasse veleno
il latte del mio seno.
7) NON VOGLIO CHE MI BENDIATE GLI OCCHI
(S. Kazantzidis)
Non voglio che mi bendiate gli occhi
voglio salutare il sole che dardeggia
anche se mi sfracellate il petto
siete voi che morite, non io.
Non voglio che mi bendiate gli occhi
non temo le pallottole crudeli
vado a palazzi celesti per mandare gioia agli uomini.
8) FRATELLO ISRAELITA
(Coro)
Fratello israelita
La stella che porti
Manderà una luce che non si spegne
Sugli altari della libertà
Fratello israelita
La stella che porti
Sarà squillo della pace
Per la quale testimoni
Fratello israelita
Per quanto amaro assaggi
Nessuno ti ha sconfitto
Sei tu ora il vincitore
9) GLI OSTAGGI
(Coro)
Ansima il treno
Carico di ostaggi
Corpi scheletrici
Ombre di uomini
Ma con gli occhi ardenti
E il cuore indomito
Ansima il nero treno
E il turbamento mi offusca gli occhi
Amato figlio mio
Maledetta la guerra - maledetta
Sul primo vagone
La morte avanza
Sarà quella di un ostaggio
ma non gli fa tremare il cuore
E' onore, onore e gloria
cadere per la libertà
10) UNA CROCE DI LEGNO
(S. Kazantzidis - Marinella)
Tra i fiori di campo giace
E' il figlio di chiunque
Non accetti d'esser schiavo
E quando il vento piange
E la croce sospira
Una voce del cielo dice
Andate sempre avanti
Una croce di legno
Confitta tra i fiori di campo
E' il figlio di chiunque
Non accetti d'esser schiavo
E quando il vento piange
E la croce sospira
Una voce del cielo dice
Andate sempre avanti
Una croce di legno
con la luna per lumino
è un faro splendente
di cui hai bisogno, valoroso.
11) LA CANZONE DELLA PACE
(Coro)
E oh, che si riaffacci il sole
a fugare la caligine
quanto pianto quanto sangue
ha sputato questa generazione.
E nella terra desolata
festosa batte la campana
torna a fiorire il riso
alla madre in lutto.
La canzone della pace
cantate ad una voce
sugli scalini spunti un fiore
dal terriccio combusto.
envoyé par Gian Piero Testa - 12/11/2012 - 13:32
×
![]()
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα & Χορωδία
Δίσκος «Καταχνιά», 1964
Testo di Kostas Virvos
Musica di Christos Leondìs
Prima esecuzione: Stelios Kazantzidis, Marinella e Coro.
Disco «Katachnià», 1964
Nel 1964, ventesimo anniversario della fine dell'occupazione tedesca, uscì il LP con il quale Christos Leondìs, nato a Creta nel 1940, uno dei maggiori compositori greci del dopoguerra e autore tra l'altro della trasposizione musicale della "Pignatta Affumicata" di Yannis Ritsos cantata da Nikos Xylouris, si rivelò e conquistò il suo pubblico. Non era però il suo primo disco: l'anno precedente aveva esordito con piccoli ma preziosi 45 giri in collaborazione con i poeti Nikiforos Vrettakos e Manos Eleftheriou. Al LP commemorativo dell'Occupazione, della Resistenza e delle sofferenze patite dal popolo greco, prestarono la sua penna Kostas Virvos, poeta di vaglia, che scelse una chiave popolaresca quasi in continuità con il canzoniere resistenziale, e le loro voci, già amatissime, il grande Stelios Kazantzidis e l'allora sua compagna, l'altrettanto brava cantante e attrice Marinella (Kiriakì Papadopoulou). (gpt)