В тиши перевала, где скалы ветрам не помеха,
На кручах таких, на какие никто не проник,
Жило-поживало весёлое горное эхо,
Оно отзывалось на крик - человеческий крик.
Когда одиночество комом подкатит под горло
И сдавленный стон еле слышно в обрыв упадёт -
Крик этот о помощи эхо подхватит проворно,
Усилит - и бережно в руки своих донесёт.
Должно быть, не люди, напившись дурмана и зелья,
Чтоб не был услышан никем громкий топот и храп,
Пришли умертвить, обеззвучить живое ущелье -
И эхо связали, и в рот ему всунули кляп.
Всю ночь продолжалась кровавая злая потеха,
И эхо топтали, но звука никто не слыхал.
К утру расстреляли притихшее горное эхо -
И брызнули слёзы, как камни, из раненых скал...
На кручах таких, на какие никто не проник,
Жило-поживало весёлое горное эхо,
Оно отзывалось на крик - человеческий крик.
Когда одиночество комом подкатит под горло
И сдавленный стон еле слышно в обрыв упадёт -
Крик этот о помощи эхо подхватит проворно,
Усилит - и бережно в руки своих донесёт.
Должно быть, не люди, напившись дурмана и зелья,
Чтоб не был услышан никем громкий топот и храп,
Пришли умертвить, обеззвучить живое ущелье -
И эхо связали, и в рот ему всунули кляп.
Всю ночь продолжалась кровавая злая потеха,
И эхо топтали, но звука никто не слыхал.
К утру расстреляли притихшее горное эхо -
И брызнули слёзы, как камни, из раненых скал...
envoyé par Dead End - 27/7/2012 - 13:19
Langue: italien
Traduzione italiana di Silvana Aversa da www.wysotsky.com
LA FUCILAZIONE DELL’ECO
Nel silenzio del valico, dove le rocce non sono d’ostacolo ai venti,
In questi anfratti, dove nessuno è mai penetrato,
Viveva un’allegra eco dei monti.
Lei rispondeva alle grida, alle grida degli uomini.
Quando la solitudine salirà alla gola come un nodo
E un gemito soffocato, quasi senza rumore, scivolerà nell’abisso,
Agile, l’eco afferrerà il grido d’aiuto,
Lo rafforzerà e lo porterà via con cura nelle sue mani.
Non dovevano essere uomini, gonfi di veleni e di oppio,
Quelli che giunsero per uccidere e ammutolire la gola viva,
Se nessuno ne sentì il calpestio e il grugnito.
Legarono l’eco e sulla sua bocca misero un bavaglio.
Per tutta la notte continuò la farsa sanguinosa e crudele,
L’eco venne calpestata, ma nessuno sentì alcun suono.
All’alba l’eco dei monti, ammutolita, venne fucilata,
E pietre sprizzarono, come lacrime dalle rocce ferite.
Nel silenzio del valico, dove le rocce non sono d’ostacolo ai venti,
In questi anfratti, dove nessuno è mai penetrato,
Viveva un’allegra eco dei monti.
Lei rispondeva alle grida, alle grida degli uomini.
Quando la solitudine salirà alla gola come un nodo
E un gemito soffocato, quasi senza rumore, scivolerà nell’abisso,
Agile, l’eco afferrerà il grido d’aiuto,
Lo rafforzerà e lo porterà via con cura nelle sue mani.
Non dovevano essere uomini, gonfi di veleni e di oppio,
Quelli che giunsero per uccidere e ammutolire la gola viva,
Se nessuno ne sentì il calpestio e il grugnito.
Legarono l’eco e sulla sua bocca misero un bavaglio.
Per tutta la notte continuò la farsa sanguinosa e crudele,
L’eco venne calpestata, ma nessuno sentì alcun suono.
All’alba l’eco dei monti, ammutolita, venne fucilata,
E pietre sprizzarono, come lacrime dalle rocce ferite.
envoyé par Dead End - 27/7/2012 - 13:19
Langue: finnois
Traduzione finlandese / Finnish translation / Suomennos: Turkka Mali
the song performed by Mika and Turkka Mali
the song performed by Mika and Turkka Mali
VUOREN KAIUN AMPUMINEN
Oli hiljainen laakso, jossa kalliot tuulta ei estä, ei estä,
siellä luola, missä ei ihminen koskaan käy, koskaan käy.
Siellä eleli vain kaiku niin huoleton, huoleton
vastaten vain ihmisten huutoihin: hoi.
Jos oot yksin, niin yksin, ja sun huokaus putoaa luolaan, sen kuiluun,
niin kaiku muuttaa sen huudoksi, muuttaa sen, kaiku sen.
Se vahvistaa sen, kantaa sen varoen, varoen,
kannattaen käsillään huutoas' sun.
Oli mieltä ne vailla, ne juopuneet hulttiot, hullut, nuo hullut.
Ne kaiun iloisen tulivat tappamaan, tappamaan.
Jotta mieletön huuto ja laulu ei kuuluisi, kuuluisi,
ne tulivat elävän kaiun vaientamaan.
Ja ne sitoivat kaiun, sen silmät ja suun ja kädet, ja kädet.
Koko yön kesti julma, verinen leikki tuo, leikki tuo.
Aamun tullessa ne kaikumme ampuivat, ampuivat.
Kivet vyöryivät kuin kyyneleet rinnettä alas.
Oli hiljainen laakso, jossa kalliot tuulta ei estä, ei estä,
siellä luola, missä ei ihminen koskaan käy, koskaan käy.
Siellä eleli vain kaiku niin huoleton, huoleton
vastaten vain ihmisten huutoihin: hoi.
Jos oot yksin, niin yksin, ja sun huokaus putoaa luolaan, sen kuiluun,
niin kaiku muuttaa sen huudoksi, muuttaa sen, kaiku sen.
Se vahvistaa sen, kantaa sen varoen, varoen,
kannattaen käsillään huutoas' sun.
Oli mieltä ne vailla, ne juopuneet hulttiot, hullut, nuo hullut.
Ne kaiun iloisen tulivat tappamaan, tappamaan.
Jotta mieletön huuto ja laulu ei kuuluisi, kuuluisi,
ne tulivat elävän kaiun vaientamaan.
Ja ne sitoivat kaiun, sen silmät ja suun ja kädet, ja kädet.
Koko yön kesti julma, verinen leikki tuo, leikki tuo.
Aamun tullessa ne kaikumme ampuivat, ampuivat.
Kivet vyöryivät kuin kyyneleet rinnettä alas.
envoyé par Juha Rämö - 12/7/2015 - 11:51
Langue: finnois
Traduzione finlandese 2 / Finnish translation 2 / Suomennos 2 : Antti Torvinen
VUOREN KAIUN AMPUMINEN
Vuorensolan hiljaisuudessa, missä kalliot eivät estä tuulta,
jyrkänteillä, minne kukaan ei ole tunkeutunut,
siellä asui ja eleli iloinen vuoren kaiku,
sieltä hän vastaili huutoihin - ihmisten huutoihin.
Silloin, kun yksinäisyys kuin paakkuna takertuu kurkkuun
ja sortunut vaikerrus tuskin kuultavana putoaa jyrkänteeltä,
tämän avunhuudon kaiku vastaanottaa ripeästi,
voimistaa sen ja hellästi kantaa sen takaisin lähettäjälleen.
Ne eivät kai olleet ihmisiä - juovuttuaan huumeista ja myrkkyjuomista -
ja jotta kukaan ei kuulisi kovaa töminää ja korsketta,
ne tulivat vaientamaan ja tappamaan elävän vuoren kaiun,
ne sitoivat kaiun ja tunkivat hänelle suukapulan.
Koko yön jatkui tämä verinen julma huvittelu,
ja kaiku hakattiin ja tallottiin, mutta kukaan ei kuullut ääntä.
Aamulla ne ampuivat vaiennetun vuoren kaiun,
ja kivet vierivät alas kuin kyyneleet haavoitetusta kalliosta...
Vuorensolan hiljaisuudessa, missä kalliot eivät estä tuulta,
jyrkänteillä, minne kukaan ei ole tunkeutunut,
siellä asui ja eleli iloinen vuoren kaiku,
sieltä hän vastaili huutoihin - ihmisten huutoihin.
Silloin, kun yksinäisyys kuin paakkuna takertuu kurkkuun
ja sortunut vaikerrus tuskin kuultavana putoaa jyrkänteeltä,
tämän avunhuudon kaiku vastaanottaa ripeästi,
voimistaa sen ja hellästi kantaa sen takaisin lähettäjälleen.
Ne eivät kai olleet ihmisiä - juovuttuaan huumeista ja myrkkyjuomista -
ja jotta kukaan ei kuulisi kovaa töminää ja korsketta,
ne tulivat vaientamaan ja tappamaan elävän vuoren kaiun,
ne sitoivat kaiun ja tunkivat hänelle suukapulan.
Koko yön jatkui tämä verinen julma huvittelu,
ja kaiku hakattiin ja tallottiin, mutta kukaan ei kuullut ääntä.
Aamulla ne ampuivat vaiennetun vuoren kaiun,
ja kivet vierivät alas kuin kyyneleet haavoitetusta kalliosta...
envoyé par Juha Rämö - 14/7/2015 - 10:59
Langue: polonais
Versione polacca di Grzegorz Wiśniewski da http://www.wysotsky.com/1045.htm?293
ROZSTRZELANIE ECHA
Na górskiej przełęczy, w sąsiedztwie obłoków i smreków,
Wśród skał niedostępnych i stromych, gdzie nie wspiął się nikt,
Mieszkało wesołe, figlarne, śmiejące się echo.
Gotowe jak druh odpowiedzieć na krzyk, ludzki krzyk.
Gdy jesteś samotny i widzisz, że szlak się urywa,
Gdy jęk o ratunek w kamienną potoczy się toń,
Pochwyci go echo, uniesie, zaniesie troskliwie
Do tych, którzy ruszą na pomoc, by podać ci dłoń.
I co jest przyczyną, czy szalej, czy piołun, czy blekot,
Że obłęd ogarnia w człowieku i serce, i mózg?
Zjawili się ludzie, by zabić wesołe, przyjazne im echo,
Związali je mocno i knebel wcisnęli do ust.
I mieli zabawę, i mieli mordercy uciechę,
A ono milczało, choć klęli i bili do krwi;
O świcie, gdy poszli rozstrzelać bezbronne, ucichłe już echo
Ze skał poranionych trysnęły kamienie jak łzy...
Na górskiej przełęczy, w sąsiedztwie obłoków i smreków,
Wśród skał niedostępnych i stromych, gdzie nie wspiął się nikt,
Mieszkało wesołe, figlarne, śmiejące się echo.
Gotowe jak druh odpowiedzieć na krzyk, ludzki krzyk.
Gdy jesteś samotny i widzisz, że szlak się urywa,
Gdy jęk o ratunek w kamienną potoczy się toń,
Pochwyci go echo, uniesie, zaniesie troskliwie
Do tych, którzy ruszą na pomoc, by podać ci dłoń.
I co jest przyczyną, czy szalej, czy piołun, czy blekot,
Że obłęd ogarnia w człowieku i serce, i mózg?
Zjawili się ludzie, by zabić wesołe, przyjazne im echo,
Związali je mocno i knebel wcisnęli do ust.
I mieli zabawę, i mieli mordercy uciechę,
A ono milczało, choć klęli i bili do krwi;
O świcie, gdy poszli rozstrzelać bezbronne, ucichłe już echo
Ze skał poranionych trysnęły kamienie jak łzy...
envoyé par Krzysiek Wrona - 14/7/2015 - 19:42
Langue: polonais
Versione polacca di Ewa Sobczak da http://www.wysotsky.com/1045.htm?506
ROZSTRZELANIE ECHA
W tej ciszy przełęczy, gdzie igra wśród skał wiatr bezkarnie,
W zakątkach tych, w które wedrzeć nie zdołał się nikt,
Tam żyło, wciąż trwając na straży to echo, to echo ofiarne,
Co zawsze na krzyk się odzywa, rozpaczliwy krzyk!
Gdy samotność już ostatni odbierze ci dech
I bezsilny jęk świerków w skalny potoczy się zrąb,
Wołanie o pomoc echo czule poniesie, poniesie wśród drzew,
By nie zgasł krzyk nim do pomocnych dostarczy go rąk.
I przyszli raz ludzie - Nieludzie, pijani szaleństwem,
By krzyk już na zawsze uciszyć, ciągnęli za spust
Krzyk ludzkiej rozpaczy zabili, miotając, miotając przekleństwa,
Gdy echo związali, wciskając mu knebel do ust!
Noc całą zajęła okrutna i dzika zabawa
Z echem umęczonym zginęły nadzieje i sny
Gdy echo zabili o świcie wilgotnym i krwawym
I w dół posypały się rzewnie kamienne skał łzy.
W tej ciszy przełęczy, gdzie igra wśród skał wiatr bezkarnie,
W zakątkach tych, w które wedrzeć nie zdołał się nikt,
Tam żyło, wciąż trwając na straży to echo, to echo ofiarne,
Co zawsze na krzyk się odzywa, rozpaczliwy krzyk!
Gdy samotność już ostatni odbierze ci dech
I bezsilny jęk świerków w skalny potoczy się zrąb,
Wołanie o pomoc echo czule poniesie, poniesie wśród drzew,
By nie zgasł krzyk nim do pomocnych dostarczy go rąk.
I przyszli raz ludzie - Nieludzie, pijani szaleństwem,
By krzyk już na zawsze uciszyć, ciągnęli za spust
Krzyk ludzkiej rozpaczy zabili, miotając, miotając przekleństwa,
Gdy echo związali, wciskając mu knebel do ust!
Noc całą zajęła okrutna i dzika zabawa
Z echem umęczonym zginęły nadzieje i sny
Gdy echo zabili o świcie wilgotnym i krwawym
I w dół posypały się rzewnie kamienne skał łzy.
envoyé par Krzysiek Wrona - 14/7/2015 - 19:44
Questa è davvero una lirica meravigliosa che trascende addirittura l'argomento bellico per descrivere una violenza assoluta e inspiegabile, così fine a se stessa, senza motivo apparente, che pone in discussione perfino la natura stessa di uomini, degli autori dell'assurdo delitto. Non vengono offerte spiegazioni per giustificare di aver assassinato chi era sempre pronto a raccogliere il grido disperato di colui che si era perso. (il verso "и бережно в руки своих донесёт" dovrebbe significare "lo porterà fino a delle mani amiche").(Maledizione! Mi vengono in mente un sacco di episodi degni di tale indignazione nella realtà del nostro mondo contemporaneo!!!). L'enfasi poi del verso finale è assoluta: non si parla di pietre come lacrime ma di lacrime delle rocce che sono come pietre...anche per Vladimir Semënovič Vysotskij vale davvero la definizione che il mio amico Beppe Chierici usa per Jacques Brel, di "spellato vivo".
Flavio Poltronieri - 26/11/2017 - 11:00
×
![]()
Nella compilazione prodotta in Francia “Le Vol Arrêté”