Καράβι ποιος σε κέντησε, ποιος σού 'βαψε τα ξάρτια
για να με πάρεις μακριά και να δακρύσουνε πικρά
και να δακρύσουνε πικρά της μάνας μου τα μάτια
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
Με δέρναν όλοι οι καιροί, μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί, μου κάναν βούρκο το νερό
μου κάναν βούρκο το νερό και την καρδιά κομμάτια
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
Δεν μού 'χαν μείνει ν' αγαπώ δυο χέρια ν' αγκαλιάζω
μόνο τα χείλη με καημό και μια φωνή με πυρετό
και μια φωνή με πυρετό τον πόνο να φωνάζω
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
για να με πάρεις μακριά και να δακρύσουνε πικρά
και να δακρύσουνε πικρά της μάνας μου τα μάτια
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
Με δέρναν όλοι οι καιροί, μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί, μου κάναν βούρκο το νερό
μου κάναν βούρκο το νερό και την καρδιά κομμάτια
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
Δεν μού 'χαν μείνει ν' αγαπώ δυο χέρια ν' αγκαλιάζω
μόνο τα χείλη με καημό και μια φωνή με πυρετό
και μια φωνή με πυρετό τον πόνο να φωνάζω
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
envoyé par Gian Piero Testa - 6/12/2010 - 01:08
Langue: italien
Versione italiana di Gian Piero Testa
EMIGRANTE
Bastimento chi ti ha agghindato, chi ti ha dipinto le sartie
per portarmi via lontano e per far piangere amaramente
e per far piangere amaramente gli occhi della mia mamma?
Parto perché mi rattristano
la povertà e il dolore
era stata strozzata la mia speranza
era stato spento il mio sole
e si era persa
si era persa la strada
Mi sbattevano tutte le tempeste, che mi gelavano gli occhi
hanno fatto una pietra del mio pane, fango della mia acqua
fango della mia acqua e fatto a pezzi il cuore
Parto perché mi rattristano
la povertà e il dolore
era stata strozzata la mia speranza
era stato spento il mio sole
e si era persa
si era persa la strada
Non mi sono restate nemmeno due braccia per amare per un abbraccio
solo le labbra con il dolore e una voce con la febbre
e una voce con la febbre per gridare la mia pena
Parto perché mi rattristano
la povertà e il dolore
era stata strozzata la mia speranza
era stato spento il mio sole
e si era persa
si era persa la strada
Bastimento chi ti ha agghindato, chi ti ha dipinto le sartie
per portarmi via lontano e per far piangere amaramente
e per far piangere amaramente gli occhi della mia mamma?
Parto perché mi rattristano
la povertà e il dolore
era stata strozzata la mia speranza
era stato spento il mio sole
e si era persa
si era persa la strada
Mi sbattevano tutte le tempeste, che mi gelavano gli occhi
hanno fatto una pietra del mio pane, fango della mia acqua
fango della mia acqua e fatto a pezzi il cuore
Parto perché mi rattristano
la povertà e il dolore
era stata strozzata la mia speranza
era stato spento il mio sole
e si era persa
si era persa la strada
Non mi sono restate nemmeno due braccia per amare per un abbraccio
solo le labbra con il dolore e una voce con la febbre
e una voce con la febbre per gridare la mia pena
Parto perché mi rattristano
la povertà e il dolore
era stata strozzata la mia speranza
era stato spento il mio sole
e si era persa
si era persa la strada
envoyé par Gian Piero Testa - 6/12/2010 - 08:25
×
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης με Μαρινέλλα
Πολιτεία - 1961
Testo di Dimitris Hristodoulou
Musica di Mikis Theodorakis
Prima esecuzione di Stelios Kazantzidis con Marinella
LP: "Politìa - Città" - 1961
Una popolarità diretta, spontanea, un'identità perfetta tra l'interprete e il suo pubblico. Oggi ci viene qualche volta da storcere il naso, il nostro, che cerca profumi sottili. Ma per gli emigranti, Stelios esprimeva tutto il loro mondo di gente semplice, pulita, appassionata. Spesso mi domando che musica e che parole mandino le famiglie agli immigrati di casa nostra e mi piacerebbe riuscire a conoscerla e anche un poco a capirla, come mi accade con quella dei Greci. (gpt)