I miserabili

di Massimo Gramellini, da La Stampa del 20 ottobre 2009

A Napoli un bambino è morto a sei anni di povertà. Veniva dall’isola di Capo Verde, ma sapeva già leggere e scrivere in italiano. Era educato, ordinato, molto pignolo, dicono le maestre. Amava il disegno e sognava di fare l’ingegnere. Si chiamava Elvis, come l’eroe del rock. Lo hanno trovato per terra, in una stamberga di venti metri quadri, i polmoni intasati dalle esalazioni di un piccolo braciere. Da quando l’Enel aveva staccato la corrente che alimentava la stufetta elettrica, quel fuoco improvvisato e velenoso era diventato l’unica fonte di riscaldamento di tutta la famiglia. Non c’era altro calore, non c’era più cibo. Ed Elvis se n’è andato così, addosso alla madre agonizzante, la testa appoggiata al ventre da cui era uscito sei anni prima per la sua breve e infelice partecipazione alle vicende del pianeta Terra.

Mi... (continua)

sono un musicista da 15 anni e posso dire che per conto mio questa è una delle canzoni più belle e commoventi sulla guerra.
é di un intensità rara.

Την μουσική την έγραψε ο Φιορέντσο Κάρπη, καλός ιταλικός μουσικός. Το κείμενο, ο σκηνοθέτης ο Τζόρτζο Στρέχλερ, πολύ σπουδαίο πρόσωπο της μεταπολεμικής θεατρικής λογοτεχνίας στην Ιταλία.

Ο Στρέχλερ ύδρησε, μαζί με τον Πάολο Γκράσι, το περίφημο "Μικρό Θέατρο του Μιλάνο", λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση της βόριας Ιταλίας (Απρίλη του 1945) από τους Γερμανούς και από τους φασιστές, στο ίδιο μέγαρο, στην οδόν Ροβέλλo 2, που, στα σκοτεινά χρόνια της γερμανικής κατοκής ( 8 Σεπτέμβρη 1943 - 25 Απρίλη 1945) ήταν η έδρα μιάς αιματηρής φασιστικής ομάδα (η "Μπάντα Μούτι"), ειδική για βασανιστίρια των πολεμιστών της Εθνηκής Αντίσταση. Προς τους Ιταλούς ο Στρέχλερ ήταν κάτι όμοιο με τον Κάρολο Κούν πρoς τους Έλληνες, δηλαδή προφήτης δημιουργός καὶ δάσκαλος ενός καινούριου πολιτισμού.

Το τραγούδι γράφτηκε σε διάλεκτο του Μιλάνου, και γρήγωρα τo αγάπησαν και το τραγούδησαν οι Μιλανέζοι, οι οποίοι... (continua)