Il vecchio e il bambino
Francesco GucciniVersione nella parlata di Casatenovo Brianza (LC) di Lele de Casanöv | |
MALJUNULO KAJ INFANO Jen iris du homoj maljuna kaj juna promene renkonte al horo vespera Pulvora kurteno ruĝigis la fonon dum brilis la suno per lumo malvera la vasta ebeno senfine ebenis ĝis homa okulo sukcesis alveni malestis homspuroj la tutan ĉirkaŭon nur sombraj konturoj de turoj el fumo La du plupromenis la tago forsvenis kaj la maljunulo plorante parolis kun fora animo malsekaj okuloj postvagis memorojn pri tagoj pasintaj maljunuloj suferas ruinojn pro aĝo ne povas distingi realon de revoj maljunuloj ne scias en sia memoro distingi en revoj malveron de vero. Kaj li diris plue pri tiu ebeno: "Imagu ĉi tion kovrata per greno imag la fruktojn imagu la florojn kaj ĝuu la voĉojn la buntajn kolorojn ĉi tie ĝis vido en foro sin perdis kreskadis la arboj kaj ĉio brilverdis kaj falis la pluvo kaj markis la sunoj la ritmon por homoj kaj por la sezono"j. Ekhaltis la knabo kun stranga mieno ĉar antaŭ li estis tutnova mirsceno kaj la maljunulon li petis rev-voĉe: "Mi ŝatas fabelojn, nun pliajn rakontu". | UL VÈCC E UL BAGAÉN Un vècc e un bagaén s’hinn ciapaa per la man Gh’hinn naa incùntra insèma a la sìra. La pùlvera rùsa la se valzàva de luntàn Ul sû el lüsìva de lüs mia véra. La pianüra grànda grandìscia la paréva rüvà Fìna in d’e che l’oeucc d’un òm el pudéva vardà E tött atùrnu gh’eva nisön Dumè ‘l fósch cuntùrnu de tórr de fömm. I düü e caminàven, ul dé el dàva gió, ul vècc el parlàva e adàsi el piangéva. Cùnt l’anima perdüda, cùnt i oeucc masaraa El ghe nàva adree al regòrdi de miti pasaa. E vècc e supórten i desprési di ann Hinn mia bóm de discerné la veritaa del sògn i vècc hinn mia bóm, in del sò pensér, de discerné in di sògn ul fàls del vér. E ul vècc el diséva, in del vardà luntàn: “ figüress quèst ché, impiendii de furmènt, figüress la früta, figüress i fiûr e pènsigh ai vûs e pènsigh ai culûr. E in de ‘sta pianüra fìna in d’e la se pèrd creséven i piànt e l’eva tött vèrd piuvéva gió l’aqua, e segnàven i sû ul ritmu de l’òm e di stagióm”. Ul bagaén l’è restaa lé, ul müs l’eva trést* E i oeucc e verdàven ròbb mai vést. E poeu el gh’ha dii al vècc cùnt la vûs che sugnàva “me piàsen i stòri, cünten sö di ólter”. |
normalmente si direbbe: magunènt