Μεσόγειος θάλασσα, μυρωδιές της ερήμου
και με γεύσεις τσαγιού, ξεγνοιασιά βεδουίνου
σε μια χώρα αγάπης, μονοπάτι λαών.
Σε έναν όμορφο κόσμο…
γεννήθηκα εγώ.
Την δική αγάπη μου την βαφτίσανε μίσος,
οι εξουσίες μπλέξαν με θρησκείες μαζί
και ακούγαμε σφαίρες, μέσα στα σπίτια.
Σε έναν όμορφο κόσμο…
κρύφτηκα εγώ,
Θέλω να μου πεις αν βλέπεις, πως κοιμάσαι
πως αισθάνεσαι αγάπη, και αν λυπάσαι
Τέλος ξανά δεν βγαίνει το κλάμα,
πείνα και ο φόβος, ίδιο το πράγμα,
έχω κλεισμένα τα αυτιά μου στον κόσμο,
έχει παγώσει η καρδιά τώρα πια.
Σε μια βάρκα ο πατέρας χτίζει τώρα την φωλιά,
στα ανοιχτά ταξιδεύει για να μείνουμε παιδιά,
για να μείνουμε παιδιά.
Και περνούσαν τα χρόνια, γκρεμισμένα τα σπίτια,
στο κυνήγι της ερήμου να στοχεύουν ανθρώπους,
και με ένα ρολόι σε μια βάρκα ελπίδας
σε έναν όμορφο κόσμο…
στριμώχθηκα εγώ.
Το ταξίδι μεγάλο, μας διώχναν, μας θέλαν
μέρες και οι νύχτες, παγωμένα κορμιά,
πορτοκαλί πινελιές στο κύμα χορεύουν,
σε έναν όμορφο κόσμο…
κολύμπησα εγώ.
Θέλω να μου πεις αν βλέπεις, πως κοιμάσαι
πως αισθάνεσαι αγάπη, και αν λυπάσαι
Τέλος ξανά δεν βγαίνει το κλάμα,
πείνα και ο φόβος, ίδιο το πράγμα,
έχω κλεισμένα τα αυτιά μου στον κόσμο,
έχει παγώσει η καρδιά τώρα πια.
Σε μια βάρκα ο πατέρας χτίζει τώρα την φωλιά,
στα ανοιχτά ταξιδεύει για να μείνουμε παιδιά,
για να μείνουμε παιδιά.
Ακούω το χωριό μου, επιτέλους ησυχία.
η ζωή είναι δράμα αλλά είναι κι αστεία,
συγκινήθηκαν όλοι, με μια φωτογραφία,
σε έναν όμορφο κόσμο…
ταξίδεψα εγώ.
και με γεύσεις τσαγιού, ξεγνοιασιά βεδουίνου
σε μια χώρα αγάπης, μονοπάτι λαών.
Σε έναν όμορφο κόσμο…
γεννήθηκα εγώ.
Την δική αγάπη μου την βαφτίσανε μίσος,
οι εξουσίες μπλέξαν με θρησκείες μαζί
και ακούγαμε σφαίρες, μέσα στα σπίτια.
Σε έναν όμορφο κόσμο…
κρύφτηκα εγώ,
Θέλω να μου πεις αν βλέπεις, πως κοιμάσαι
πως αισθάνεσαι αγάπη, και αν λυπάσαι
Τέλος ξανά δεν βγαίνει το κλάμα,
πείνα και ο φόβος, ίδιο το πράγμα,
έχω κλεισμένα τα αυτιά μου στον κόσμο,
έχει παγώσει η καρδιά τώρα πια.
Σε μια βάρκα ο πατέρας χτίζει τώρα την φωλιά,
στα ανοιχτά ταξιδεύει για να μείνουμε παιδιά,
για να μείνουμε παιδιά.
Και περνούσαν τα χρόνια, γκρεμισμένα τα σπίτια,
στο κυνήγι της ερήμου να στοχεύουν ανθρώπους,
και με ένα ρολόι σε μια βάρκα ελπίδας
σε έναν όμορφο κόσμο…
στριμώχθηκα εγώ.
Το ταξίδι μεγάλο, μας διώχναν, μας θέλαν
μέρες και οι νύχτες, παγωμένα κορμιά,
πορτοκαλί πινελιές στο κύμα χορεύουν,
σε έναν όμορφο κόσμο…
κολύμπησα εγώ.
Θέλω να μου πεις αν βλέπεις, πως κοιμάσαι
πως αισθάνεσαι αγάπη, και αν λυπάσαι
Τέλος ξανά δεν βγαίνει το κλάμα,
πείνα και ο φόβος, ίδιο το πράγμα,
έχω κλεισμένα τα αυτιά μου στον κόσμο,
έχει παγώσει η καρδιά τώρα πια.
Σε μια βάρκα ο πατέρας χτίζει τώρα την φωλιά,
στα ανοιχτά ταξιδεύει για να μείνουμε παιδιά,
για να μείνουμε παιδιά.
Ακούω το χωριό μου, επιτέλους ησυχία.
η ζωή είναι δράμα αλλά είναι κι αστεία,
συγκινήθηκαν όλοι, με μια φωτογραφία,
σε έναν όμορφο κόσμο…
ταξίδεψα εγώ.
×
![]()
