Fabrizio De André: Il sogno di Maria
GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCGLingua: Italiano
Nel grembo umido, scuro del tempio,
l'ombra era fredda, gonfia d'incenso,
l'angelo scese, come ogni sera,
ad insegnarmi una nuova preghiera:
poi, d'improvviso, mi sciolse le mani
e le mie braccia divennero ali,
quando mi chiese: „Conosci l'estate ?”
io, per un giorno, per un momento,
corsi a vedere il colore del vento.
Volammo davvero sopra le case,
oltre i cancelli, gli orti, le strade,
poi scivolammo tra valli fiorite
dove all'ulivo si abbraccia la vite.
Scendemmo là, dove il giorno si perde
a cercarsi da solo nascosto tra il verde,
e lui parlò come quando si prega,
ed alla fine d'ogni preghiera
contava una vertebra della mia schiena.
Le ombre lunghe dei sacerdoti
costrinsero il sogno in un cerchio di voci.
Con le ali di prima pensai di scappare
ma il braccio era nudo e non seppe volare
poi vidi l'angelo mutarsi in cometa
e i volti severi divennero pietra,
le loro braccia profili di rami,
nei gesti immobili d'un'altra vita,
foglie le mani, spine le dita.
Voci di strada, rumori di gente,
mi rubarono al sogno per ridarmi al presente.
Sbiadì l'immagine, stinse il colore,
ma l'eco lontana di brevi parole
ripeteva d'un angelo la strana preghiera
dove forse era sogno ma sonno non era:
„Lo chiameranno figlio di Dio”,
parole confuse nella mia mente,
svanite in un sogno, ma impresse nel ventre.
E la parola ormai sfinita
si sciolse in pianto,
ma la paura dalle labbra
si raccolse negli occhi
semichiusi nel gesto
d'una quiete apparente
che si consuma nell'attesa
d'uno sguardo indulgente.
E tu, piano, posasti le dita
all'orlo della sua fronte:
i vecchi quando accarezzano
hanno il timore di far troppo forte.
l'ombra era fredda, gonfia d'incenso,
l'angelo scese, come ogni sera,
ad insegnarmi una nuova preghiera:
poi, d'improvviso, mi sciolse le mani
e le mie braccia divennero ali,
quando mi chiese: „Conosci l'estate ?”
io, per un giorno, per un momento,
corsi a vedere il colore del vento.
Volammo davvero sopra le case,
oltre i cancelli, gli orti, le strade,
poi scivolammo tra valli fiorite
dove all'ulivo si abbraccia la vite.
Scendemmo là, dove il giorno si perde
a cercarsi da solo nascosto tra il verde,
e lui parlò come quando si prega,
ed alla fine d'ogni preghiera
contava una vertebra della mia schiena.
Le ombre lunghe dei sacerdoti
costrinsero il sogno in un cerchio di voci.
Con le ali di prima pensai di scappare
ma il braccio era nudo e non seppe volare
poi vidi l'angelo mutarsi in cometa
e i volti severi divennero pietra,
le loro braccia profili di rami,
nei gesti immobili d'un'altra vita,
foglie le mani, spine le dita.
Voci di strada, rumori di gente,
mi rubarono al sogno per ridarmi al presente.
Sbiadì l'immagine, stinse il colore,
ma l'eco lontana di brevi parole
ripeteva d'un angelo la strana preghiera
dove forse era sogno ma sonno non era:
„Lo chiameranno figlio di Dio”,
parole confuse nella mia mente,
svanite in un sogno, ma impresse nel ventre.
E la parola ormai sfinita
si sciolse in pianto,
ma la paura dalle labbra
si raccolse negli occhi
semichiusi nel gesto
d'una quiete apparente
che si consuma nell'attesa
d'uno sguardo indulgente.
E tu, piano, posasti le dita
all'orlo della sua fronte:
i vecchi quando accarezzano
hanno il timore di far troppo forte.
inviata da Krzysztof Wrona - 21/12/2016 - 05:24
Lingua: Polacco
Versione cantabile polacca di Krzysztof Wrona
settembre 2016
settembre 2016
SEN MARII
W wilgotnym mroku wnętrza świątyni
chłód cienia się wzdymał wonnym dymem mirry,
tak jak co wieczór spłynął anioł z nieba
modlitwy mnie uczyć co serce odmienia,
dłonie me rozplótł co złączone trwały
i me ramiona skrzydłami się stały,
a gdy mnie spytał, czy znam lata pełnię,
ja w dniu tym jednym, przez tę chwilę jedną,
ujrzeć pomknęłam wiatru barwę błędną.
A lot ten piękny był i tak realny,
hen w dole ogrody, ulice i bramy,
i wśliznęliśmy się w kwietne doliny,
gdzie srebrny pień oliwki oplata pęd winny,
tam sfrunęliśmy gdzie dzień gubi drogę
i sam się szuka w gęstwinie zielonej,
a żar słów jego, jak modlitwa gorący,
zadrgał płomieniem, kiedy pacierz kończył,
ziarnami różańca pleców moich łuk wiotki.
Wyrosły długie kapłanów cienie wokół,
sen osaczając w ciasnym kręgu głosów.
Chciałam się wymknąć, użyć skrzydeł, uciec,
lecz ramię było nagie, nie mogło mnie unieść.
I nagle anioł zmienił się w kometę,
a oblicza surowe stężały kamieniem,
członki ich stały się drzew konarami,
w gestach zastygłe co innym są życiem,
palec ich cierniem, dłonie były liściem.
Wrzenie zaułków, szum ulicznej wrzawy,
wykradły mnie majakom, ze snu mnie wyrwały.
Obraz wypłowiał i zgasły kolory,
lecz echo wibrowało szeptem oddalonym,
słowami cichnącymi tej przedziwnej modlitwy,
co choć jawą być nie mogły, snem jednak nie były:
„Ludzie mu miano dadzą Syn Boży”,
słowa niejasne dudniące w mej głowie,
prysnęły jak mara, lecz spełniły się w łonie.
I z sił opadła w tym szeptaniu,
rozpływającym się w płaczu,
a blask jej oczu półprzymkniętych
zasnuła trwoga wyznania,
usta spierzchłe zamilkły,
zlęknione słów wymowie,
spokoju pozór twarz wygładził,
gdy łaski szukała wzrokiem.
Zaś ty, wolno ją przytulając,
poczułeś, że cała jest drżąca.
Starzy ludzie obdarzając pieszczotą,
Lękają się, że jest zbyt mocna.
W wilgotnym mroku wnętrza świątyni
chłód cienia się wzdymał wonnym dymem mirry,
tak jak co wieczór spłynął anioł z nieba
modlitwy mnie uczyć co serce odmienia,
dłonie me rozplótł co złączone trwały
i me ramiona skrzydłami się stały,
a gdy mnie spytał, czy znam lata pełnię,
ja w dniu tym jednym, przez tę chwilę jedną,
ujrzeć pomknęłam wiatru barwę błędną.
A lot ten piękny był i tak realny,
hen w dole ogrody, ulice i bramy,
i wśliznęliśmy się w kwietne doliny,
gdzie srebrny pień oliwki oplata pęd winny,
tam sfrunęliśmy gdzie dzień gubi drogę
i sam się szuka w gęstwinie zielonej,
a żar słów jego, jak modlitwa gorący,
zadrgał płomieniem, kiedy pacierz kończył,
ziarnami różańca pleców moich łuk wiotki.
Wyrosły długie kapłanów cienie wokół,
sen osaczając w ciasnym kręgu głosów.
Chciałam się wymknąć, użyć skrzydeł, uciec,
lecz ramię było nagie, nie mogło mnie unieść.
I nagle anioł zmienił się w kometę,
a oblicza surowe stężały kamieniem,
członki ich stały się drzew konarami,
w gestach zastygłe co innym są życiem,
palec ich cierniem, dłonie były liściem.
Wrzenie zaułków, szum ulicznej wrzawy,
wykradły mnie majakom, ze snu mnie wyrwały.
Obraz wypłowiał i zgasły kolory,
lecz echo wibrowało szeptem oddalonym,
słowami cichnącymi tej przedziwnej modlitwy,
co choć jawą być nie mogły, snem jednak nie były:
„Ludzie mu miano dadzą Syn Boży”,
słowa niejasne dudniące w mej głowie,
prysnęły jak mara, lecz spełniły się w łonie.
I z sił opadła w tym szeptaniu,
rozpływającym się w płaczu,
a blask jej oczu półprzymkniętych
zasnuła trwoga wyznania,
usta spierzchłe zamilkły,
zlęknione słów wymowie,
spokoju pozór twarz wygładził,
gdy łaski szukała wzrokiem.
Zaś ty, wolno ją przytulając,
poczułeś, że cała jest drżąca.
Starzy ludzie obdarzając pieszczotą,
Lękają się, że jest zbyt mocna.
inviata da Krzysztof Wrona - 21/12/2016 - 05:55
Lingua: Spagnolo
Traduzione spagnola di Santiago
EL SUEÑO DE MARÍA
En el seno húmedo, oscuro del templo,
la sombra era fría, llena de incienso,
el ángel bajó, como cada noche,
a enseñarme una nueva oración:
después, de improviso, me soltó las manos
y mis brazos se convirtieron en alas,
cuando me preguntó: "¿Conoces el verano?"
yo, por un día, por un momento,
corrí a ver el color del viento.
Volamos de verdad sobre las casas,
por encima de los portones, los huertos, las calles,
después nos deslizamos entre valles floridos
donde al olivo se abraza la vid.
Bajamos allá, donde el día se pierde
buscándose solo escondido entre el verde,
y él habló como cuando se reza,
y al final de cada oración
contaba una vertebra de mi espalda.
Las sombras largas de los sacerdotes
encerraron el sueño en un cerco de voces.
Con las alas de antes pensé en escapar
pero el brazo estaba desnudo y no supe volar
luego vi al ángel convertirse en cometa
y los rostros severos volverse de piedra,
sus brazos perfiles de ramas,
en los gestos inmóviles de otra vida,
hojas las manos, espinas los dedos.
Voces de calle, rumores de gente,
me robaron del sueño para entregarme al presente.
Se desvaneció la imágen, se diluyó el color,
pero el eco lejano de breves palabras
repetía de un ángel la extraña oración
donde quizás era un sueño, pero sueño no era:
"Lo llamarán hijo de Dios",
palabras confusas en mi mente,
desvanecidas en un sueño, pero impresas en el vientre.
Y la palabra ya agotada
se fundió en llanto,
pero el miedo de los labios
se recogió en los ojos
semicerrados en el gesto
de una quietud aparente
que se consuma en la espera
de una mirada indulgente.
Y tú, despacio, posaste los dedos
al borde de su frente,
los viejos cuando acarician
tienen el temor de hacerlo demasiado fuerte.
En el seno húmedo, oscuro del templo,
la sombra era fría, llena de incienso,
el ángel bajó, como cada noche,
a enseñarme una nueva oración:
después, de improviso, me soltó las manos
y mis brazos se convirtieron en alas,
cuando me preguntó: "¿Conoces el verano?"
yo, por un día, por un momento,
corrí a ver el color del viento.
Volamos de verdad sobre las casas,
por encima de los portones, los huertos, las calles,
después nos deslizamos entre valles floridos
donde al olivo se abraza la vid.
Bajamos allá, donde el día se pierde
buscándose solo escondido entre el verde,
y él habló como cuando se reza,
y al final de cada oración
contaba una vertebra de mi espalda.
Las sombras largas de los sacerdotes
encerraron el sueño en un cerco de voces.
Con las alas de antes pensé en escapar
pero el brazo estaba desnudo y no supe volar
luego vi al ángel convertirse en cometa
y los rostros severos volverse de piedra,
sus brazos perfiles de ramas,
en los gestos inmóviles de otra vida,
hojas las manos, espinas los dedos.
Voces de calle, rumores de gente,
me robaron del sueño para entregarme al presente.
Se desvaneció la imágen, se diluyó el color,
pero el eco lejano de breves palabras
repetía de un ángel la extraña oración
donde quizás era un sueño, pero sueño no era:
"Lo llamarán hijo de Dios",
palabras confusas en mi mente,
desvanecidas en un sueño, pero impresas en el vientre.
Y la palabra ya agotada
se fundió en llanto,
pero el miedo de los labios
se recogió en los ojos
semicerrados en el gesto
de una quietud aparente
que se consuma en la espera
de una mirada indulgente.
Y tú, despacio, posaste los dedos
al borde de su frente,
los viejos cuando acarician
tienen el temor de hacerlo demasiado fuerte.
inviata da Santiago - 15/8/2017 - 21:00
×
![]()
Versi e musica di Fabrizio De André
Dall'album "La buona novella'
Lyrics and music by Fabrizio De André
Album: La buona novella
Paroles et musique de Fabrizio De André
Album: La buona novella
Visto che c'è nel sito delle CCG perfino una parodia di suddetta canzone intitolata "Il sogno di Piero" scritta di pugno da niente meno che l'illustre retore Riccardo Venturi.
L'ultima supplica agli amministratori del sito. Togliete pure 'sto "pan" davanti il mio nome nel contributo precedente di "Il suonatore Jones". Grazie.
Infinitamente grato.
Krzysiek
Laudate Dominum - L'infanzia di Maria - Il ritorno di Giuseppe - Il sogno di Maria - Ave Maria - Maria nella bottega di un falegname - Via della Croce - Tre madri - Il testamento di Tito - Laudate Hominem
Album reinciso dalla Premiata Forneria Marconi nell'album "A.D. 2010 - La buona novella"