די רעדער יאָגן, יאָגן
וואָס ברענגען זיי מיט זיך?
זיי ברענגען מיר אַ וואָגן
מיט צאַפּלענדיקע שיך.
דער וואָגן ווי אַ חופּה
אין אָוונטיקן גלאַנץ
די שיך — אַ פֿולע קופּע
ווי מענטשן אין אַ טאַנץ
אַ חתונה, אַ יום-טוב ?
צי האָט מיך ווער פֿאַרבלענדט?
די שיך — אַזוינע נאָענטע
אויף ס’נײַ איך האָב דערקענט.
עס קלאַפּן די אָפּצאַסן:
וווּהין, וווּהין, וווּהין?
פֿון אַלטע ווילנער גאַסן
מע טרײַבט אונדז קיין בערלין.
איך דאַרף ניט פֿרעגן וועמעס
נאָר ס’טוט אין האַרץ אַ ריס :
אָ, זאָגט מיר, שיך, דעם אמת ,
וווּ זענען זיי די פֿיס?
די פֿיס פֿון יענע טופֿל
מיט קנעפּלעך ווי טוי,
און דאָ — וווּ איז דאָס גופֿל,
און דאָרט וווּ איז די פֿרוי?
אין קינדערשיך אין אַלע
וואָס זע איך ניט קיין קינד?
וואָס טוט ניט אָן די כּלה
די שיכעלעך אַצינד ?
דורך קינדערשיך און שקראַבעס
כ’דערקען מײַן מאַמעס שיך!
זי פֿלעגט זיי בלויז אויף שבת
אַרויפֿציִען אויף זיך.
און ס’קלאַפּן די אָפּצאַסן:
וווּהין, וווּהין, וווּהין?
פֿון אַלטע ווילנער גאַסן
מע טרײַבט אונדז קיין בערלין.
וואָס ברענגען זיי מיט זיך?
זיי ברענגען מיר אַ וואָגן
מיט צאַפּלענדיקע שיך.
דער וואָגן ווי אַ חופּה
אין אָוונטיקן גלאַנץ
די שיך — אַ פֿולע קופּע
ווי מענטשן אין אַ טאַנץ
אַ חתונה, אַ יום-טוב ?
צי האָט מיך ווער פֿאַרבלענדט?
די שיך — אַזוינע נאָענטע
אויף ס’נײַ איך האָב דערקענט.
עס קלאַפּן די אָפּצאַסן:
וווּהין, וווּהין, וווּהין?
פֿון אַלטע ווילנער גאַסן
מע טרײַבט אונדז קיין בערלין.
איך דאַרף ניט פֿרעגן וועמעס
נאָר ס’טוט אין האַרץ אַ ריס :
אָ, זאָגט מיר, שיך, דעם אמת ,
וווּ זענען זיי די פֿיס?
די פֿיס פֿון יענע טופֿל
מיט קנעפּלעך ווי טוי,
און דאָ — וווּ איז דאָס גופֿל,
און דאָרט וווּ איז די פֿרוי?
אין קינדערשיך אין אַלע
וואָס זע איך ניט קיין קינד?
וואָס טוט ניט אָן די כּלה
די שיכעלעך אַצינד ?
דורך קינדערשיך און שקראַבעס
כ’דערקען מײַן מאַמעס שיך!
זי פֿלעגט זיי בלויז אויף שבת
אַרויפֿציִען אויף זיך.
און ס’קלאַפּן די אָפּצאַסן:
וווּהין, וווּהין, וווּהין?
פֿון אַלטע ווילנער גאַסן
מע טרײַבט אונדז קיין בערלין.
×