Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε,
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας.
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε,
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας.
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
inviata da Gian Piero Testa - 10/9/2012 - 00:13
Lingua: Greco moderno
Traslitterazione
IRINI
T'òniro tu pedhiù ine i irini
T'òniro tis manas ine i irini
Ta lòghia tis aghapis kato ap'ta dhendra
ine i irini. O pateras pu ghirnài t'apòvradho
m'ena fardhì chamòghelo sta màtia
m'ena zembili sta chèria-tu ghemato fruta
ke i staghones tu ìdrota sto mètopò-tu
ine òpos i staghones tu stamniù
pu paghoni to nerò sto paràthiro,
ine irini.
'Otan i ulès ap'tìs lavomatiès
clìnun sto pròssopo tu cosmu
ke mes stus lakus pù'capse i pircaghià
dheni ta prota tis bubùkia i elpidha
ki i necrì borùn na ghirun ston plevrò-tus
ke na kimithùn dichos paràpono
xèrondas pos dhen pighe to èma- tus tu cacu,
ine i irini.
Irini ine i mirodhià tu faghitù to vradhi,
tote pu to stamàtima tu aftokinìtu sto dhromo
dhen ine fovos,
tote pu to chtìpima stin porta
simèni filos,
ke to ànighma tu parathìru cathe ora
simeni uranòs,
ghiortazun ta màtia mas
me tis macrinès cambanes ton chromàton-tu,
ine i irini.
Irini ine ena potiri zestò ghala
ki ena vivlìo brostà sto pedhì pu xipnài,
tote pu ta stàchia ghèrnun tò'na st'alo lèghondas
to fos, to fos
na xechilài i stefani tu orìzonda fos,
ine i irini.
Tote pu i filakès episkevàzonde na ghinun vivliothìkes,
tote pu ena traghudhi aneveni apò catofli se catofli ti nichta,
tote pu t'anixiàtico fengari vgheni àp'to sìnefo
òpos vgheni àp'to curìo tis sinikìas
frescoxirismenos o erghatis to Savatòvrado,
ine i irini.
Tote pu i mera pèrasse,
dhen ine mia mera pu chàthike,
ma ine i riza pu anevazi ta fila tis charàs sto vradhi
ki ine mia kerdhismeni mera ki enas dhìkeos ipnos,
pu niothis pali o ìlios na dheni viasticà ta cordhònia tu
na kinighissi ti lipi àp'tis ghoniès tu chronu,
ine i irini
Irini ine i thimoniès ton achtinon stus cambus tu calokeriù
ine t'alfavitari tis calossinis sta ghònata tis avghìs.
'Otan les: adelfès-mu, òtan leme: àvrio tha chtìssume,
òtan chtìzume ke traghudhame,
ine i irini.
I irini ine ta sfighmena chèria ton anthropon
ine to zestò psomì sto trapezi tu cosmu
ine to chamòghelo tis manas.
Tipot'àlo dhen ine i irini.
Ke t'aletria pu charazun vathiès avlakiès s'oli ti ghi,
ena ònoma monacha grafun:
Irini.
Tipot'àlo. Irini.
Pano stis raghes ton stichon mu
to treno pu prochorì sto mèlon
fortomeno stari ke triandàfila,
ine i irini.
Adhèrfia,
mes stin irini dhiàplata anasseni olos o cosmos
me ola ta ònirà-mas.
Dhoste ta chèria adhèrfia mu,
aftò'ne i irini.
T'òniro tu pedhiù ine i irini
T'òniro tis manas ine i irini
Ta lòghia tis aghapis kato ap'ta dhendra
ine i irini. O pateras pu ghirnài t'apòvradho
m'ena fardhì chamòghelo sta màtia
m'ena zembili sta chèria-tu ghemato fruta
ke i staghones tu ìdrota sto mètopò-tu
ine òpos i staghones tu stamniù
pu paghoni to nerò sto paràthiro,
ine irini.
'Otan i ulès ap'tìs lavomatiès
clìnun sto pròssopo tu cosmu
ke mes stus lakus pù'capse i pircaghià
dheni ta prota tis bubùkia i elpidha
ki i necrì borùn na ghirun ston plevrò-tus
ke na kimithùn dichos paràpono
xèrondas pos dhen pighe to èma- tus tu cacu,
ine i irini.
Irini ine i mirodhià tu faghitù to vradhi,
tote pu to stamàtima tu aftokinìtu sto dhromo
dhen ine fovos,
tote pu to chtìpima stin porta
simèni filos,
ke to ànighma tu parathìru cathe ora
simeni uranòs,
ghiortazun ta màtia mas
me tis macrinès cambanes ton chromàton-tu,
ine i irini.
Irini ine ena potiri zestò ghala
ki ena vivlìo brostà sto pedhì pu xipnài,
tote pu ta stàchia ghèrnun tò'na st'alo lèghondas
to fos, to fos
na xechilài i stefani tu orìzonda fos,
ine i irini.
Tote pu i filakès episkevàzonde na ghinun vivliothìkes,
tote pu ena traghudhi aneveni apò catofli se catofli ti nichta,
tote pu t'anixiàtico fengari vgheni àp'to sìnefo
òpos vgheni àp'to curìo tis sinikìas
frescoxirismenos o erghatis to Savatòvrado,
ine i irini.
Tote pu i mera pèrasse,
dhen ine mia mera pu chàthike,
ma ine i riza pu anevazi ta fila tis charàs sto vradhi
ki ine mia kerdhismeni mera ki enas dhìkeos ipnos,
pu niothis pali o ìlios na dheni viasticà ta cordhònia tu
na kinighissi ti lipi àp'tis ghoniès tu chronu,
ine i irini
Irini ine i thimoniès ton achtinon stus cambus tu calokeriù
ine t'alfavitari tis calossinis sta ghònata tis avghìs.
'Otan les: adelfès-mu, òtan leme: àvrio tha chtìssume,
òtan chtìzume ke traghudhame,
ine i irini.
I irini ine ta sfighmena chèria ton anthropon
ine to zestò psomì sto trapezi tu cosmu
ine to chamòghelo tis manas.
Tipot'àlo dhen ine i irini.
Ke t'aletria pu charazun vathiès avlakiès s'oli ti ghi,
ena ònoma monacha grafun:
Irini.
Tipot'àlo. Irini.
Pano stis raghes ton stichon mu
to treno pu prochorì sto mèlon
fortomeno stari ke triandàfila,
ine i irini.
Adhèrfia,
mes stin irini dhiàplata anasseni olos o cosmos
me ola ta ònirà-mas.
Dhoste ta chèria adhèrfia mu,
aftò'ne i irini.
inviata da Gian Piero Testa - 10/9/2012 - 00:15
Lingua: Italiano
Versione italiana di Gian Piero Testa
PACE
Il sogno del bambino è la pace.
Il sogno della madre è la pace.
Le parole dell'amore sotto gli alberi
sono la pace. Il padre che ritorna la sera
con un sorriso affaticato nello sguardo
con in mano un cestello pieno di frutti
e sulla sua fronte le gocce di sudore
sono simili alle gocce della brocca
che sulla finestra fa rinfrescare l'acqua,
questo è la pace.
Quando i margini delle ferite
si chiudono sul volto del mondo
e dentro le piaghe bruciate dall'incendio
la speranza incastona le sue prime gemme
e i morti possono stendersi sul fianco
e dormire senza dispiacere
sapendo che il loro sangue non è andato sprecato,
questo è la pace.
Pace è il profumo del cibo alla sera,
allorché il fermarsi di un'auto nella strada
non è uno spavento,
allorché il bussare alla porta
annuncia un amico,
e ad ogni ora il varco della finestra
significa un cielo,
i nostri occhi fanno festa
con le lontane campane dei suoi colori,
questo è la pace.
Pace è un bicchiere di latte caldo
e un libro davanti al bambino che si sveglia,
allorché le spighe si piegano l'una sull'altra dicendo
la luce la luce
e di luce trabocca la ghirlanda dell'orizzonte,
questo è la pace.
Allorché si rimaneggiano le prigioni per diventare biblioteche,
allorché di notte una canzone sale di soglia in soglia,
allorché la luna primaverile esce dalla nuvola
come di sabato sera esce dal barbiere del rione
l'operaio appena rasato,
questo è la pace.
Allorché il giorno che è trascorso
non è un giorno che è andato perduto,
ma è la radice che dentro la sera manda in alto le foglie della gioia,
ed è un giorno guadagnato e un sonno giusto,
allorché senti il sole che torna a allacciare le sue stringhe
per cacciare il dolore dagli angoli del tempo,
questo è la pace.
Pace sono i covoni che dardeggiano sui campi dell'estate
e l'abbecedario della bontà sulle ginocchia dell'alba.
Quando dici: sorelle mie, - quando diciamo: domani costruiremo,
quando costruiamo e cantiamo,
questo è la pace.
Pace sono le mani strette degli uomini
e il pane caldo sulla tavola del mondo
è il sorriso della madre.
Nient'altro è la pace.
E gli aratri che tracciano solchi profondi in tutta la terra,
scrivono solamente un nome: Pace.
Nient'altro. Pace.
Sui polpastrelli dei miei versi
il treno che avanza verso il futuro
carico di grano e di rose
è la pace.
Fratelli,
nella pace respira profondamente il mondo
con tutti i nostri sogni.
Datemi la mano fratelli miei.
Questa è la pace.
Il sogno del bambino è la pace.
Il sogno della madre è la pace.
Le parole dell'amore sotto gli alberi
sono la pace. Il padre che ritorna la sera
con un sorriso affaticato nello sguardo
con in mano un cestello pieno di frutti
e sulla sua fronte le gocce di sudore
sono simili alle gocce della brocca
che sulla finestra fa rinfrescare l'acqua,
questo è la pace.
Quando i margini delle ferite
si chiudono sul volto del mondo
e dentro le piaghe bruciate dall'incendio
la speranza incastona le sue prime gemme
e i morti possono stendersi sul fianco
e dormire senza dispiacere
sapendo che il loro sangue non è andato sprecato,
questo è la pace.
Pace è il profumo del cibo alla sera,
allorché il fermarsi di un'auto nella strada
non è uno spavento,
allorché il bussare alla porta
annuncia un amico,
e ad ogni ora il varco della finestra
significa un cielo,
i nostri occhi fanno festa
con le lontane campane dei suoi colori,
questo è la pace.
Pace è un bicchiere di latte caldo
e un libro davanti al bambino che si sveglia,
allorché le spighe si piegano l'una sull'altra dicendo
la luce la luce
e di luce trabocca la ghirlanda dell'orizzonte,
questo è la pace.
Allorché si rimaneggiano le prigioni per diventare biblioteche,
allorché di notte una canzone sale di soglia in soglia,
allorché la luna primaverile esce dalla nuvola
come di sabato sera esce dal barbiere del rione
l'operaio appena rasato,
questo è la pace.
Allorché il giorno che è trascorso
non è un giorno che è andato perduto,
ma è la radice che dentro la sera manda in alto le foglie della gioia,
ed è un giorno guadagnato e un sonno giusto,
allorché senti il sole che torna a allacciare le sue stringhe
per cacciare il dolore dagli angoli del tempo,
questo è la pace.
Pace sono i covoni che dardeggiano sui campi dell'estate
e l'abbecedario della bontà sulle ginocchia dell'alba.
Quando dici: sorelle mie, - quando diciamo: domani costruiremo,
quando costruiamo e cantiamo,
questo è la pace.
Pace sono le mani strette degli uomini
e il pane caldo sulla tavola del mondo
è il sorriso della madre.
Nient'altro è la pace.
E gli aratri che tracciano solchi profondi in tutta la terra,
scrivono solamente un nome: Pace.
Nient'altro. Pace.
Sui polpastrelli dei miei versi
il treno che avanza verso il futuro
carico di grano e di rose
è la pace.
Fratelli,
nella pace respira profondamente il mondo
con tutti i nostri sogni.
Datemi la mano fratelli miei.
Questa è la pace.
inviata da Gian Piero Testa - 10/9/2012 - 09:19
Lingua: Turco
La traduzione turca della poesia messa in musica da Mazlum Çimen
Poesia originale: Yannis Ritsos
Traduzione turca: Özdemir İnce
Musica: Mazlum Çimen
Voce recitante: Rutkay Aziz
Poesia originale: Yannis Ritsos
Traduzione turca: Özdemir İnce
Musica: Mazlum Çimen
Voce recitante: Rutkay Aziz
BARIŞ
Çocuğun gördüğü düştür barış,
annenin gördüğü düştür barış,
ağaçlar altında sevdalıların sevda sözleridir barış...
Gözlerinin içinde uçsuz bucaksız bir gülümseme,
elinde yemiş dolu bir zembil
ve alnında ter tomurcukları,
pencerede suyu soğutan testideki damlalar gibi;
akşam üstü eve dönen babadır barış...
Dünyanın yüzünde yara izleri kapanırken,
ağaçlar diktiğimizde havan mermilerinin kazdığı çukurlara,
yangının kavurduğu yüreklerde
ilk tomurcuklarını açarken umut,
ve ölüler kanlarının boşa gitmediğini bilerek,
yana dönüp içerlemeksizin uyuyabildiklerindedir barış...
Barış, yemek kokusudur tüten akşamleyin;
arabanın yolda durmasının korkutmadığı,
kapı çalınmasının dost demek olduğu,
ve pencereyi saat başı açmanın,
renklerinin uzaktaki çanlarıyla
gözlerimizin bayram etmesini sağlayan,
gökyüzü demek olduğu zamandır barış...
Barış, bir bardak sıcak süt
ve bir kitaptır uyanan çocuk önünde,
başaklar birbirlerine eğilip, işte ışık ışık ışık dedikleri
ve ufuk çemberi ışıkla dolup taştığı zamandır barış...
Hapishaneler onarılıp kitaplıklar yapıldığı zaman,
eşikten eşiğe bir türkü yükseldiği zaman geceleyin,
cumartesi akşamları mahalle berberinden çıkan yeni tıraş olmuş bir işçi gibi
baharda ay buluttan çıktığı zamandır barış...
Geçmiş gün, yitirilmiş bir gün olmadığı,
sevinç yapraklarını akşamın içine salan bir kök,
ve kazanılmış bir gün hak edilen bir uyku olduğu zaman,
acıyı kovmak için zamanın dört bir bucağından
güneşin hemen ayaklarını bağladığını duyduğun zamandır barış...
Barış, ışınlar demetidir yaz ovalarında;
iyilik alfabesinin tanın dizlerinde,
kardeşim dediğin,
yarın kuracağız dediğin zaman,
kuracağız dediğimizi kurunca
türkü çağırdığımız zamandır barış...
Ölüm yüreklerde az yer kapladığı
ve güvenli parmaklarla mutluluğu gösterdiği zaman bacalar,
ikindi vaktinin büyük karanfilini
ozan ve proleter aynı şekilde kokladığı zamandır barış...
İnsanların sıkışan elleridir barış,
dünyanın masasındaki ekmektir,
gülümsemesidir annenin,
budur yalnızca
başka bir şey değildir barış...
Ve toprakta derin yarıklar açan sabahlar
tek bir sözcük yazarlar,
barış başka bir şey değil barış;
dizelerimin rayları üzerinde,
buğday ve güller yüklenmiş geleceğe doğru yol alan bir trendir barış...
Kardeşlerim,
barış içinde derin derin soluk alıyor tüm dünya bütün düşleriyle;
verin ellerinizi kardeşlerim;
barış budur işte...!
Çocuğun gördüğü düştür barış,
annenin gördüğü düştür barış,
ağaçlar altında sevdalıların sevda sözleridir barış...
Gözlerinin içinde uçsuz bucaksız bir gülümseme,
elinde yemiş dolu bir zembil
ve alnında ter tomurcukları,
pencerede suyu soğutan testideki damlalar gibi;
akşam üstü eve dönen babadır barış...
Dünyanın yüzünde yara izleri kapanırken,
ağaçlar diktiğimizde havan mermilerinin kazdığı çukurlara,
yangının kavurduğu yüreklerde
ilk tomurcuklarını açarken umut,
ve ölüler kanlarının boşa gitmediğini bilerek,
yana dönüp içerlemeksizin uyuyabildiklerindedir barış...
Barış, yemek kokusudur tüten akşamleyin;
arabanın yolda durmasının korkutmadığı,
kapı çalınmasının dost demek olduğu,
ve pencereyi saat başı açmanın,
renklerinin uzaktaki çanlarıyla
gözlerimizin bayram etmesini sağlayan,
gökyüzü demek olduğu zamandır barış...
Barış, bir bardak sıcak süt
ve bir kitaptır uyanan çocuk önünde,
başaklar birbirlerine eğilip, işte ışık ışık ışık dedikleri
ve ufuk çemberi ışıkla dolup taştığı zamandır barış...
Hapishaneler onarılıp kitaplıklar yapıldığı zaman,
eşikten eşiğe bir türkü yükseldiği zaman geceleyin,
cumartesi akşamları mahalle berberinden çıkan yeni tıraş olmuş bir işçi gibi
baharda ay buluttan çıktığı zamandır barış...
Geçmiş gün, yitirilmiş bir gün olmadığı,
sevinç yapraklarını akşamın içine salan bir kök,
ve kazanılmış bir gün hak edilen bir uyku olduğu zaman,
acıyı kovmak için zamanın dört bir bucağından
güneşin hemen ayaklarını bağladığını duyduğun zamandır barış...
Barış, ışınlar demetidir yaz ovalarında;
iyilik alfabesinin tanın dizlerinde,
kardeşim dediğin,
yarın kuracağız dediğin zaman,
kuracağız dediğimizi kurunca
türkü çağırdığımız zamandır barış...
Ölüm yüreklerde az yer kapladığı
ve güvenli parmaklarla mutluluğu gösterdiği zaman bacalar,
ikindi vaktinin büyük karanfilini
ozan ve proleter aynı şekilde kokladığı zamandır barış...
İnsanların sıkışan elleridir barış,
dünyanın masasındaki ekmektir,
gülümsemesidir annenin,
budur yalnızca
başka bir şey değildir barış...
Ve toprakta derin yarıklar açan sabahlar
tek bir sözcük yazarlar,
barış başka bir şey değil barış;
dizelerimin rayları üzerinde,
buğday ve güller yüklenmiş geleceğe doğru yol alan bir trendir barış...
Kardeşlerim,
barış içinde derin derin soluk alıyor tüm dünya bütün düşleriyle;
verin ellerinizi kardeşlerim;
barış budur işte...!
Lingua: Francese
Version française – PAIX – Marco Valdo M.I. – 2012
d'après la version italienne de Gian Piero Testa
D'une chanson grecque
Ειρήνη - Yannis Ritsos / Γιάννης Ρίτσος – 1979
Texte : Yannis Ritsos
Musique : Terpsihòri Papastefànou
d'après la version italienne de Gian Piero Testa
D'une chanson grecque
Ειρήνη - Yannis Ritsos / Γιάννης Ρίτσος – 1979
Texte : Yannis Ritsos
Musique : Terpsihòri Papastefànou
PAIX
Le rêve de l'enfant est la paix.
Le rêve de la mère est la paix.
Les mots d'amour dans le jardin
Sont la paix. Le père qui revient le soir
Avec un sourire fatigué dans le regard
Et un panier plein de fruits à la main
Et les gouttes de sueur au front
Semblables aux gouttes du cruchon
Qui sur la fenêtre tient l'eau au frais
C'est la paix.
Quand les lèvres des blessures
Se ferment sur le visage du monde
et dans les plaies brûlées par l'incendie
L'espérance éclot ses premières boutures
Quand les morts peuvent s'étendre sur le flanc
Et dormir sans regretter en sachant
Que leur sang ne fut pas gaspillé,
C'est la paix.
Paix, c'est le parfum du repas du soir,
Quand l'arrêt d'une auto dans la rue
Ne réveille pas la peur,
Quand un coup à la porte
Annonce un visiteur
Quand toujours la fenêtre ouverte
Montre un ciel si bleu,
Qui déride nos yeux
De ses couleurs aux sons parfaits
C'est la paix.
La paix, c'est un verre de lait fumant
Un livre devant l'enfant,
Quand les épis se plient l'un sur l'autre
Dans la lumière la lumière de l'été
La couronne de l'horizon débordant de lumière ,
C'est la paix.
Quand on transforme en bibliothèques les prisons,
Quand une chanson monte la nuit de chaque maison
Quand la lune printanière sort des nuées
Comme le samedi soir de chez le barbier
L'ouvrier rasé de près,
C'est la paix.
Quand le jour qui s'abat
N'est pas un jour gaspillé,
Lance dans le soir les feuilles de la joie,
Mais un juste sommeil et un jour gagné
Quand le soleil revient dénouer tes tourments
Pour chasser la douleur des recoins du temps,
C'est la paix.
La paix, ce sont les gerbes qui dorent les champs de l'été
Et sur les genoux de l'aube, l'abécédaire de la bonté
Quand tu dis: mes soeurs, - quand nous disons: demain, nous construirons,
Quand nous construisons, quand nous chantons,
C'est la paix.
La paix, c'est les mains des hommes qu'on serre
Et sur la table du monde, le pain frais
Le sourire de la mère.
Ce n'est rien d'autre que la paix.
Et les socs qui tracent les sillons au cœur de la terre
Écrivent un seul nom : Paix.
Rien d'autre. Paix.
Sur la musique de mes vers
Le train qui avance vers l'avenir
De grains et de roses complet
C'est la paix.
Frères, le monde respire profondément dans la paix
Parmi tous nos rêves.
Donnez-moi la main mes frères.
C'est la paix.
Le rêve de l'enfant est la paix.
Le rêve de la mère est la paix.
Les mots d'amour dans le jardin
Sont la paix. Le père qui revient le soir
Avec un sourire fatigué dans le regard
Et un panier plein de fruits à la main
Et les gouttes de sueur au front
Semblables aux gouttes du cruchon
Qui sur la fenêtre tient l'eau au frais
C'est la paix.
Quand les lèvres des blessures
Se ferment sur le visage du monde
et dans les plaies brûlées par l'incendie
L'espérance éclot ses premières boutures
Quand les morts peuvent s'étendre sur le flanc
Et dormir sans regretter en sachant
Que leur sang ne fut pas gaspillé,
C'est la paix.
Paix, c'est le parfum du repas du soir,
Quand l'arrêt d'une auto dans la rue
Ne réveille pas la peur,
Quand un coup à la porte
Annonce un visiteur
Quand toujours la fenêtre ouverte
Montre un ciel si bleu,
Qui déride nos yeux
De ses couleurs aux sons parfaits
C'est la paix.
La paix, c'est un verre de lait fumant
Un livre devant l'enfant,
Quand les épis se plient l'un sur l'autre
Dans la lumière la lumière de l'été
La couronne de l'horizon débordant de lumière ,
C'est la paix.
Quand on transforme en bibliothèques les prisons,
Quand une chanson monte la nuit de chaque maison
Quand la lune printanière sort des nuées
Comme le samedi soir de chez le barbier
L'ouvrier rasé de près,
C'est la paix.
Quand le jour qui s'abat
N'est pas un jour gaspillé,
Lance dans le soir les feuilles de la joie,
Mais un juste sommeil et un jour gagné
Quand le soleil revient dénouer tes tourments
Pour chasser la douleur des recoins du temps,
C'est la paix.
La paix, ce sont les gerbes qui dorent les champs de l'été
Et sur les genoux de l'aube, l'abécédaire de la bonté
Quand tu dis: mes soeurs, - quand nous disons: demain, nous construirons,
Quand nous construisons, quand nous chantons,
C'est la paix.
La paix, c'est les mains des hommes qu'on serre
Et sur la table du monde, le pain frais
Le sourire de la mère.
Ce n'est rien d'autre que la paix.
Et les socs qui tracent les sillons au cœur de la terre
Écrivent un seul nom : Paix.
Rien d'autre. Paix.
Sur la musique de mes vers
Le train qui avance vers l'avenir
De grains et de roses complet
C'est la paix.
Frères, le monde respire profondément dans la paix
Parmi tous nos rêves.
Donnez-moi la main mes frères.
C'est la paix.
inviata da Marco Valdo M.I. - 10/9/2012 - 21:26
Αυτή είναι η Ελλάδα...questa è la Grecia - che non è solo Alba d'Oro. Purtroppo non ho trovato tutti i versi che, quando Yorgos avrà trovato la versione della Papastefanou (irreperibile in You Tube), si potranno ascoltare dalla stessa voce di Ritsos. E purtroppo, traducendo, in un punto mi sono un po' distratto con la sintassi: nella terza strofa, non è "...il cielo che festeggia i nostri occhi", ma "i nostri occhi fanno festa con ecc.". Mi sono inventato un "che" (relativo) in più e non capisco il perché. Pardon.
Gian Piero Testa - 10/9/2012 - 10:45
Cos'è quel video che avete postato? Non ditemi che è la versione turca di questa poesia di Ritsos! Non ci sarebbe nulla di più adatto e di più aderente a quanto Ritsos intendeva. Lui stesso coltivò la poesia del turco Nazim Hikmet e ne fece parecchie traduzioni, alcune delle quali furono musicate da Manos Loizos (Lettere all'amata). Credo che mi ci dedicherò nei prossimi giorni: siete d'accordo?
Gian Piero Testa - 10/9/2012 - 11:54
Intanto, però, è stato stabilito che in questo sito avevamo ben due Γιάννηδες Ρίτσοι; certi di interpretare anche il desiderio di individualità dello scomparso poeta greco, lo abbiamo ricondotto a uno solo. Colgo l'occasione per ricordare di fare sempre attenzione agli inserimenti (ammonimento rivolto anche a me stesso, chiaramente).
Riccardo Venturi - 6/11/2012 - 14:16
Tutto bene, tranne una cosa: ora Ritsos non più uno e bino, ma ha perso la sua biografia, perché Irini e Proinò si palleggiano tra di loro...il link. Avevo assai lavorato per una degna nota biografica di Ritsos, e mi spiace che si sia smarrita in questo intrigante e surreale labirinto di specchi. :-))
(Gian Piero Testa)
(Gian Piero Testa)
Lo so e purtroppo me ne sono accorto; tanto è vero che, nel rimettere insieme anche i due Kavafis che c'erano, mi sono premunito di ricopiare prima la biografia in italiano. certo, Gian Piero, che sei uno sdoppiatore di poeti veramente impareggiabile...come si potrebbe dire, ὁ Κεφαλάκης ὁ ποιητουδιπλωτήρας...
Ho ripristinato la biografia da un backup! Meno male che esistono i backup!
Lorenzo - 6/11/2012 - 15:05
Benissimo così. E' vero che ho raddoppiato più di un autore: ma da una decina di invii credo di non più avere sbagliato. Piano piano ho capito come si fa...(Oggi ho comperato in music-bazaar i due CD di Markopoulos Αναγεννηση: quando ho riaperto Itunes per ascoltarli, mi sono accorto che li avevo comperati per...la terza volta. Per fortuna in quel sito costano poco).
Gian Piero Testa - 6/11/2012 - 17:02
Mi rispondi, Gian Piero, proprio mentre il perfido, satanico Riccardo Scocciante sta concependo "Menomale che il backup c'è" sull'arietta di una certa canzoncina...
Riccardo Venturi - 6/11/2012 - 18:02
×
![]()
Μουσική: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Ρίτσος (απαγγελία), Αλίκη Καγιαλόγλου και Χορωδία Τρικάλων
Δίσκος: «Πόλεμος και Ειρήνη», 1979
Testo di Yannis Ritsos
Musica di Terpsihòri Papastefànou
Prima esecuzione: Yannis Ritsos (voce recitante), Aliki Kayaloglou e Coro di Trikala
Disco: «Polemos ke Irini/Guerra e Pace», 1979
Testo assai popolare anche grazie alla sua notevole diffusione nelle scuole: per questo mi è sembrato utile darne anche la traslitterazione. Le note autoriali rimandano alla versione musicale di Tersicore Papastefanou; ma ne esiste anche una (vedi: video) di Spiros Samoìlis (gpt)