Canto della resistenza polacca (1942).
Po partyzancie dziewczyna płacze.
Nie płacz, dziewczyno, otrzyj łzy.
Jutro się jeszcze z tobą zobaczę,
Będziemy razem ja i ty.
Górny i chmurny nasz los tułaczy,
Lecz polskie słońce świeci nam.
Nie chcemy żalu, ani rozpaczy,
Bo każdy los swój wybrał sam.
Niejeden zginął cichy, nieznany,
Meldunek jego przyjął Bóg,
Gdzieś na ustroniu grób zapomniany,
Aż go przeorze bratni pług.
Jutro być może ręka niemiecka,
Mojego życia przetnie kres,
Albo bandyty kulą zdradziecką,
Więc, dziewczę, nie chcę twoich łez.
A jeśli spotkasz mogiłę w lesie,
Co nad nią szumią liście drzew,
Niech i twe słowa wiatr w dal poniesie,
Po partyzancie zanuć pieśń.
Nie płacz, dziewczyno, otrzyj łzy.
Jutro się jeszcze z tobą zobaczę,
Będziemy razem ja i ty.
Górny i chmurny nasz los tułaczy,
Lecz polskie słońce świeci nam.
Nie chcemy żalu, ani rozpaczy,
Bo każdy los swój wybrał sam.
Niejeden zginął cichy, nieznany,
Meldunek jego przyjął Bóg,
Gdzieś na ustroniu grób zapomniany,
Aż go przeorze bratni pług.
Jutro być może ręka niemiecka,
Mojego życia przetnie kres,
Albo bandyty kulą zdradziecką,
Więc, dziewczę, nie chcę twoich łez.
A jeśli spotkasz mogiłę w lesie,
Co nad nią szumią liście drzew,
Niech i twe słowa wiatr w dal poniesie,
Po partyzancie zanuć pieśń.
inviata da Riccardo Venturi - 17/4/2005 - 19:47
Lingua: Francese
Version française de Riccardo Venturi
9 juillet 2006
9 juillet 2006
LA JEUNE FILLE PLEURE LE PARTISAN
La jeune fille pleure le partisan.
Ne pleure pas, fille, essuie tes larmes.
Demain je te reverrai encore
Et nous serons ensemble, moi et toi.
Notre destin est sublime et sombre,
mais le soleil polonais nous éclaire.
Ni de chagrin, ni de désespoir,
Car chacun de nous a choisi son sort.
Plus d’un est mort en silence, inconnu,
Ses mots, c’est Dieu qui les a écoutés,
Partout où il y a une fosse oubliée,
C’est une charrue fraternelle qui la laboure.
Demain, peut-être, une main allemande
Va mettre fin à ma vie,
Ou les bandits, d’une balle traîtresse,
Donc, fille, je ne veux pas que tu pleures.
Et si tu vois une tombe dans la forêt
Au-dessus de laquelle les feuilles des arbres murmurent
Que le vent porte tes mots au loin
Et fredonne une chanson sur le partisan.
La jeune fille pleure le partisan.
Ne pleure pas, fille, essuie tes larmes.
Demain je te reverrai encore
Et nous serons ensemble, moi et toi.
Notre destin est sublime et sombre,
mais le soleil polonais nous éclaire.
Ni de chagrin, ni de désespoir,
Car chacun de nous a choisi son sort.
Plus d’un est mort en silence, inconnu,
Ses mots, c’est Dieu qui les a écoutés,
Partout où il y a une fosse oubliée,
C’est une charrue fraternelle qui la laboure.
Demain, peut-être, une main allemande
Va mettre fin à ma vie,
Ou les bandits, d’une balle traîtresse,
Donc, fille, je ne veux pas que tu pleures.
Et si tu vois une tombe dans la forêt
Au-dessus de laquelle les feuilles des arbres murmurent
Que le vent porte tes mots au loin
Et fredonne une chanson sur le partisan.
×
![]()
