Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε σους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια σους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε σους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια σους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
inviata da Thera 64 - 29/11/2004 - 22:32
Lingua: Italiano
Versione italiana fatta pervenire da Thera 64. Ignoro chi ne sia l'autore (forse Aldo de Jaco?)
PARLO
Parlo degli ultimi squilli di tromba
degli esrciti vinti
degli ultimi brandelli
dei nostri vestiti della festa,
dei nostri figli
che vendono sigarette per la strada.
Parlo di fiori
seccati sulle tombe
e marci per la pioggia,
di case senza finestre
sogghignanti
come cranii sdentati,
di ragazze mendicanti
che mostrano i seni e le ferite.
Parlo di madri scalze
vaganti tra le rovine
delle cirrà incendiate,
di cadaveri ammucchiati per le strade,
di poeti lenoni
che tremano di notte
sulla soglia.
Parlo di notti senza fine
quando la luce muore allo spuntar del giorno,
di camion pieni di gente
e di passi
sul fradicio selciato.
Parlo di ingressi di prigioni,
delle lacrime del condannato a morte,
ma soprattutto parlo
dei pescatori,
che, abbandonate le reti,
seguirono i suoi passi
e quando lui fu stanco
non riposarono
e quando lui tradì
non rifiutarono
e quando lui fu acclamato
distolsero lo sguardo
e quando gli amici li coprivano di sputi
e li mettevano in croce
loro sempre sereni
imboccarono la strada senza fine
e non piegarono lo sguardo
eretti e soli
nella solitudine terribile della folla.
Parlo degli ultimi squilli di tromba
degli esrciti vinti
degli ultimi brandelli
dei nostri vestiti della festa,
dei nostri figli
che vendono sigarette per la strada.
Parlo di fiori
seccati sulle tombe
e marci per la pioggia,
di case senza finestre
sogghignanti
come cranii sdentati,
di ragazze mendicanti
che mostrano i seni e le ferite.
Parlo di madri scalze
vaganti tra le rovine
delle cirrà incendiate,
di cadaveri ammucchiati per le strade,
di poeti lenoni
che tremano di notte
sulla soglia.
Parlo di notti senza fine
quando la luce muore allo spuntar del giorno,
di camion pieni di gente
e di passi
sul fradicio selciato.
Parlo di ingressi di prigioni,
delle lacrime del condannato a morte,
ma soprattutto parlo
dei pescatori,
che, abbandonate le reti,
seguirono i suoi passi
e quando lui fu stanco
non riposarono
e quando lui tradì
non rifiutarono
e quando lui fu acclamato
distolsero lo sguardo
e quando gli amici li coprivano di sputi
e li mettevano in croce
loro sempre sereni
imboccarono la strada senza fine
e non piegarono lo sguardo
eretti e soli
nella solitudine terribile della folla.
inviata da Riccardo Venturi - 29/11/2004 - 22:36
salve, dove potrei trovare il testo della bellissima canzone intitolata "MARGARITA MAGIAPOULA" di Manolis Anagnostakis (e musicata da Mikis Theodorakis)?
Grazie!
Grazie!
Mario - 27/2/2011 - 00:25
Il testo lo si può trovare qui titolo esatto però è semplicemente "Maghiopùla", cioé "streghetta". E' una delle canzoni composte da Theodorakis per lo spettacolo teatrale "Maghikì Poli" rappresentato ad Atene nel 1963. Allo spettacolo, diretto da Leonìdas Trivizàs, collaborarono diversi autori, tra i quali Iakovos Kambanelis, scomparso recentissimamente. La prima incisione è del 1963 (Columbia) con le voci di Grigoris Bithikotsis e Meri Linda.
Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Κλειώ Δενάρδου
Άλλες ερμηνείες:
Μαίρη Λίντα
Νίκη Καμπά
Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Γιάννης Πάριος
Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
που την εζήλευε όλη η γειτονιά
Που την εζήλευε όλη η γειτονιά
είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα μάγισσα
Πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά
το δειλινό την πήραν τα πουλιά
Το δειλινό την πήραν τα πουλιά
πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά
Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Κλειώ Δενάρδου
Άλλες ερμηνείες:
Μαίρη Λίντα
Νίκη Καμπά
Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Γιάννης Πάριος
Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
που την εζήλευε όλη η γειτονιά
Που την εζήλευε όλη η γειτονιά
είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα μάγισσα
Πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά
το δειλινό την πήραν τα πουλιά
Το δειλινό την πήραν τα πουλιά
πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά
Gian Piero Testa - 27/2/2011 - 10:52
Lingua: Francese
Traduzione francese di Michel Volkovitch da “Anthologie de la poésie grecque contemporaine, 1945-2000”, Gallimard, 2007.
JE PARLE
Je parle du dernier clairon sonnant chez les soldats vaincus
Des derniers lambeaux de nos habits de fête
De nos enfants dans la rue vendant des cigarettes
Je parle des fleurs fanées que la pluie pourrit sur les tombes
Des maisons sans vitres béantes comme des crânes édentés
Des filles qui mendient montrant les plaies de leurs seins
Je parle des mères traînant pieds nus dans les décombres
Des villes incendiées des cadavres entassés dans les rues
Des poètes souteneurs tremblant la nuit aux portes des maisons
Je parle des nuits sans fin quand la lumière faiblit à l'aube
Des camions lourds des pas sur les dalles mouillées
Des cours devant les prisons des larmes des condamnés.
Mais surtout je parle des pêcheurs
Qui laissant leurs filets Le suivirent
Et quand Il fut lassé jamais ne s'arrêtèrent
Et quand Il les trahit jamais ne le renièrent
Et quand lui vint la gloire détournèrent les yeux
Et, crucifiés, sous les crachats des camarades
Partent sereins sur la route sans fin
Sans que jamais fléchisse leur regard
Debout et seuls dans le désert terrible de la foule.
Je parle du dernier clairon sonnant chez les soldats vaincus
Des derniers lambeaux de nos habits de fête
De nos enfants dans la rue vendant des cigarettes
Je parle des fleurs fanées que la pluie pourrit sur les tombes
Des maisons sans vitres béantes comme des crânes édentés
Des filles qui mendient montrant les plaies de leurs seins
Je parle des mères traînant pieds nus dans les décombres
Des villes incendiées des cadavres entassés dans les rues
Des poètes souteneurs tremblant la nuit aux portes des maisons
Je parle des nuits sans fin quand la lumière faiblit à l'aube
Des camions lourds des pas sur les dalles mouillées
Des cours devant les prisons des larmes des condamnés.
Mais surtout je parle des pêcheurs
Qui laissant leurs filets Le suivirent
Et quand Il fut lassé jamais ne s'arrêtèrent
Et quand Il les trahit jamais ne le renièrent
Et quand lui vint la gloire détournèrent les yeux
Et, crucifiés, sous les crachats des camarades
Partent sereins sur la route sans fin
Sans que jamais fléchisse leur regard
Debout et seuls dans le désert terrible de la foule.
inviata da Bernart - 20/11/2013 - 22:36
Milò e anche un personaggio del romanzo di Joseph Heller, in "Comma 22" (Catch 22), ma non c'entrerà niente come credo...o si?
http://it.wikipedia.org/wiki/Milo_%28n...
http://it.wikipedia.org/wiki/Milo_%28n...
Krzysiek Wrona - 22/11/2013 - 01:04
No, "milò" è un verbo, e vuol dire "io parlo". Deriva da "omilèo" che in greco antico significa "essere in rapporto, frequentare". Nel gr. moderno si preferisce con l'aferesi di "o", da cui il nostro "milò". In italiano ci resta, dal greco antico, la parola "omelia", per sermone religioso.
Gian Piero Testa - 22/11/2013 - 13:46
×
![]()
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Testo di Manolis Anagnostakis (Μανώλης Αναγνωστάκης)
Musica di Mikis Theodorakis
"Ciao Riccardo,
Mi sono ricordata di una canzone che ho amato tanto e che secondo me starebbe benissimo nel sito delle canzoni contro la guerra. Si intitola Milo', e' una poesia di Manolis Anagnostakis musicata da Theodorakis e cantata, almeno nella versione che ho io, da Kaloyannis. Ho la traduzione italiana, che ti do di seguito, trovata in un libro di Theodorakis (mi pare "Conquistare la libertà" a cura di Aldo de Jaco). Il problema e' che non ho il testo in greco e non lo so ricavare dalla canzone. Tu hai modo di ritrovarlo, magari tramite Giuseppina Di Lillo?"
(Da una mail privata di Thera 64 ricevuta il 29.11.04)
Senza andare a scomodare la brava Giuseppina di Lillo, che tanto ha fatto per questo sito, il testo greco me lo sono ritrovato da solo e lo presento qui assieme alla traduzione fatta pervenire dall'amica Thera 64, cui vanno tutti i nostri ringraziamenti per questo autentico gioiello. [RV]