Die Moorsoldaten [Börgermoorlied; Das Moorlied]
Rudi Goguel5a. De moorsoldaten: La versione neerlandese | |
LE CHANT DES MARAIS Loin vers l’infini s’étendent Des grands prés marécageux. Pas un seul oiseau ne chante Sur les arbres secs et creux. Ô, terre de détresse Où nous devons sans cesse Piocher! Dans ce camp morne et sauvage Entouré de murs de fer Il nous semble vivre en cage Au milieu d’un grand désert Ô, terre de détresse Où nous devons sans cesse Piocher! Bruit des pas et bruit des armes, Sentinelles jours et nuits, Et du sang, des cris, des larmes, La mort pour celui qui fuit. Ô, terre de détresse Où nous devons sans cesse Piocher! Mais un jour dans notre vie, Le printemps refleurira. Liberté, liberté chérie Je dirai: « Tu es à moi !». Ô, terre d'allégresse Où nous pourrons sans cesse Aimer! | DE MOORSOLDATEN Waarheen wij ook mogen kijken, Zien wij veen en hei rondom. Vogelzang kan ons niet verblijden, Bomen staan er kaal en stom. Wij zijn de moorsoldaten En zwoegen heelder dagen, In 't veen. Heen en weer zo gaan de posten, Niemand kan er langs voorbij. Vluchten kan ons 't leven kosten, Prikkeldraad, vier op een rij. Wij zijn de moorsoldaten En zwoegen heelder dagen, In 't veen. Toch zal voor ons ook 't uur weer komen 't kan niet eeuwig winter zijn. Dan roepen en zingen w'in alle tonen Land van mij, ge zijt weer vrij. Wij zijn de moorsoldaten En zwoegen heelder dagen, In 't veen. |