Eskimo

Francesco Guccini

Originale

La versione in esperanto di Renato Corsetti

ESKIMO Questa domenica in Settembre non sarebbe pesata così, l' estate finiva più "nature" vent' anni fa o giù di lì... Con l' incoscienza dentro al basso ventre e alcuni audaci, in tasca "l'Unità", la paghi tutta, e a prezzi d' inflazione, quella che chiaman la maturità... Ma tu non sei cambiata di molto anche se adesso è al vento quello che io per vederlo ci ho impiegato tanto filosofando pure sui perchè, ma tu non sei cambiata di tanto e se cos' è un orgasmo ora lo sai potrai capire i miei vent' anni allora, i quasi cento adesso capirai... Portavo allora un eskimo innocente dettato solo dalla povertà, non era la rivolta permanente: diciamo che non c' era e tanto fa. Portavo una coscienza immacolata che tu tendevi a uccidere, però inutilmente ti ci sei provata con foto di famiglia o paletò... E quanto son cambiato da allora e l'eskimo che conoscevi tu lo porta addosso mio fratello ancora e tu lo porteresti e non puoi più, bisogna saper scegliere in tempo, non arrivarci per contrarietà: tu giri adesso con le tette al vento, io ci giravo già vent' anni fa! Ricordi fui con te a Santa Lucia, al portico dei Servi per Natale, credevo che Bologna fosse mia: ballammo insieme all' anno o a Carnevale. Lasciammo allora tutti e due un qualcuno che non ne fece un dramma o non lo so, ma con i miei maglioni ero a disagio e mi pesava quel tuo paletò... Ma avevo la rivolta fra le dita, dei soldi in tasca niente e tu lo sai e mi pagavi il cinema stupita e non ti era toccato farlo mai! Perchè mi amavi non l' ho mai capito così diverso da quei tuoi cliché, perchè fra i tanti, bella, che hai colpito ti sei gettata addosso proprio a me... Infatti i fiori della prima volta non c' erano già più nel sessantotto, scoppiava finalmente la rivolta oppure in qualche modo mi ero rotto, tu li aspettavi ancora, ma io già urlavo che Dio era morto, a monte, ma però contro il sistema anch' io mi ribellavo cioè, sognando Dylan e i provos... E Gianni, ritornato da Londra, a lungo ci parlò dell' LSD, tenne una quasi conferenza colta sul suo viaggio di nozze stile freak e noi non l' avevamo mai fatto e noi che non l' avremmo fatto mai, quell' erba ci cresceva tutt' attorno, per noi crescevan solo i nostri guai... Forse ci consolava far l' amore, ma precari in quel senso si era già un buco da un amico, un letto a ore su cui passava tutta la città. L'amore fatto alla "boia d' un Giuda" e al freddo in quella stanza di altri e spoglia: vederti o non vederti tutta nuda era un fatto di clima e non di voglia! E adesso che potremmo anche farlo e adesso che problemi non ne ho, che nostalgia per quelli contro un muro o dentro a un cine o là dove si può... E adesso che sappiam quasi tutto e adesso che problemi non ne hai, per nostalgia, lo rifaremmo in piedi scordando la moquette stile e l'Hi-Fi... Diciamolo per dire, ma davvero si ride per non piangere perchè se penso a quella che eri, a quel che ero, che compassione che ho per me e per te. Eppure a volte non mi spiacerebbe essere quelli di quei tempi là, sarà per aver quindici anni in meno o avere tutto per possibilità... Perchè a vent' anni è tutto ancora intero, perchè a vent' anni è tutto chi lo sa, a vent'anni si è stupidi davvero, quante balle si ha in testa a quell' età, oppure allora si era solo noi non c' entra o meno quella gioventù: di discussioni, caroselli, eroi quel ch'è rimasto dimmelo un po' tu... E questa domenica in Settembre se ne sta lentamente per finire come le tante via, distrattamente, a cercare di fare o di capire. Forse lo stan pensando anche gli amici, gli andati, i rassegnati, i soddisfatti, giocando a dire che si era più felici, pensando a chi s' è perso o no a quei party... Ed io che ho sempre un eskimo addosso uguale a quello che ricorderai, io, come sempre, faccio quel che posso, domani poi ci penserò se mai ed io ti canterò questa canzone uguale a tante che già ti cantai: ignorala come hai ignorato le altre e poi saran le ultime oramai...

ANORAKO Dimanĉo tia, tiam en septembro verŝajne ĝi ne pezus tiel ĉi, somero mortis laŭ alia tembro ĝis antaŭ dudek jaroj pli-malpli. Kun senkonscio en la pubo subo revolucio kaŭris sub la saĝo, vi plene pagas kaj laŭ inflacio pro via tiu ĉi matura aĝo. Sed dume vi ŝanĝiĝis tre malmulte eĉ se nun estas en ekzpozici' la io, kiun mi alstrebis stulte kaj stulte filozofiumis pri. Ĉe vi de tiam ne ŝanĝiĝis multo kaj se vi nun komprenas pri orgasmo duone klaras mia juntumulto vi nun centjaras kaj sen entuziasmo. Mi portis tiam simplan anorakon pro malriĉeco kaj ne pro prefero: ĝi ne simbolis klaskonscian jakon por mi ne estis tio la afero. Mi portis senmakulan konsciencon kaj ĝin mortigi estis via celo, vi uzis vian tutan paciencon per fotoj familiaj kaj mantelo. Jes ja, ŝanĝiĝis mi de tiu dato la anorako, kiun konis vi, ankoraŭ nun ĝin portas mia frato, vi portus ĝin sed jam ne rajtas vi. Ne eblas ŝanĝi flankon pro kapricoj nur poste kaj pro ia mondospito, vi nun promenas kun liberaj cicoj, mi faris tion tiam sen medito. Ni estis kune en Sankta Luĉia, sub la servistarkado dum Kristnasko, mi pensis ke Bolonjo estas mia, dum dancis ni kun karnavala masko. Ni ambaŭ lasis iun eksamikon sen dramoj, sen kialoj, sen ŝancelo, pro pulovero sentis mi ĝenpikon, min ĝenis tiu aĵo, la mantelo. Miaj fingroj sentis jam ribelimpeton, sed mono tute mankis en la poŝo, por mi vi pagis la kinejbileton neniam iris vi kun ul' sen groŝo. Mi ne komprenas kial vi min amis, malsamis mi je ĉiu via kliŝo, sed inter multaj, kiujn vi enflamis, inklinis vi al ĉi bedaŭra fiŝo. Unuafojaj floroj ne plu estis en tiu jaro, en la sesdekoka, finfine la ribelon mi ekfestis aŭ simple fuĝis el medi' sufoka. Ankoraŭ vi atendis ilin, tamen mi jam diskriis ke ĵus "mortis Dio" kaj mortis la sistemo, punkto, amen! Kaj revis pri Dilan' kaj kompanio. Kaj Ĝani ĵus revena de Londono detale li prelegis pri LSD lekciis al ni ĉiuj pri la fono de geedziĝo laŭ hipia modo. Ni kiuj ja neniam faris tion ni kiuj ja neniam tion faros ni spektis ĉi kreskantan utopion kaj vidis ke problemoj ade aros. Kaj eble nin konsolis nur amoro, amoro kun iomo da perturbo, en lito luprenebla nur dum horo sur kiu kuŝis vice tuta urbo. Amoro laŭ la stilo "je la diablo" ĉu vidi aŭ ne vidi vian nudon en tre malvarma ĉambra malagrablo dependis de klimato ne de prudo. Nun kiam ni ja povus tion fari nun kiam la problemoj estas for ni ree ŝatus por amoro stari malantaŭ muro en malfrua hor'. Nun kiam spertas ni pri preskaŭ ĉio ni stare umus ree laŭ la kliŝo kaj pro la damne granda nostalgio ni riskus malpurigi vian tapiŝon. Parolu ni pro emo al parolo, ni ridu por ne plori ĉar en fin', pensante pri tiama nia bolo, mi gapas nun kompate vin kaj min. Mi tamen nun imagas ke kvazaŭe ni ree estas tiam en la fablo, por esti dek kvin jarojn malantaŭe kaj havi ĉion nur pro la probablo. Je dudek jaroj ĉio estas ebla, je dudek jaroj ĉio estas, eble. Je dudek jaroj kiom da imagoj, la kapo plenas nur je stultaj blagoj aŭ eble tiam estis ni ni memaj kaj la juneco estas iluzio post diskoj kaj debatoj plurproblemaj diru la veron, nu, ĉu restas tio? Nun en septembro ĉi dimanĉa tago, ĝi malrapide venas al la fino kun la kutima tre sencela vago dum zorgas mi pri aĵoj laŭ rutino. Kaj same pensas eble la amikoj, eksuloj, rezignintoj, forgesintoj ludantaj per pasintomistifikoj dum pensas ili pri malaperintoj kun mia anorako laŭ kutimo ankoraŭ ne sendita al arĥivo mi faras mian eblon sed en limo kaj morgaŭ zorgos, eble, pri la vivo, plukantos mi al vi ĉi tiun kanton kantitan same jam ali-okaze ignoru ĝin, vi jam ignoris kvanton kaj temas pri la lastaj ĉiukaze.