دخت افغان
Nadia Anjuman / نادیا انجمن| Originale | Version française — SANS SENS — Marco Valdo M.I. — 2022 |
| دخت افغان نیست شوقی که زبان باز کنم [1] از چه بخوانم، من که منفور زمانم چه بخوانم، چه نخوانم چه بگویم سخن از شب، که زهر است به کامم؟ وای از آن مشت ستمگر، که بکوبیده دهانم نیست غمخوار مرا در، همه دنیا که بنازم چه بگریم، چه بخندم، چه بمیرم، چه بمانم من نه آن بید ضعیفم، که ز هر باد بلرزد دخت افغانم و بر جاست، که دائم به فغانم یاد آن روز گرامی، که قفس را بشکافم سر برون آرم از این عزلت و، مستانه بخوانم من و این کنج اسارت، غم ناکامی و حسرت که عبث زاده‌ام و مهر، بباید به دهانم دانم ای دل که بهاران، بود و موسم عشرت من پربسته چه سازم، که پریدن نتوانم؟ گر چه دیری‌ست خموشم، نرود نغمه ز یادم زان که هر لحظه به نجوا، سخن از دل برهانم من نه آن بید ضعیفم، که ز هر باد بلرزم دخت افغانم و بر جاست، که دائم به فغانم یاد آن روز گرامی، که قفس را بشکافم [2] سر برون آرم از این عزلت و، مستانه بخوانم من نه آن بید ضعیفم، که ز هر باد بلرزم دخت افغانم و بر جاست، که دائم به فغانم یاد آن روز گرامی، که قفس را بشکافم سر برون آرم از این عزلت و، مستانه بخوانم | SANS SENS La musique n’a plus de sens — pourquoi composer, Abandonnée par le temps, me taire, chanter. Pour ma langue, mes mots sont un poison, Mon violeur étouffe mes chansons. Personne, nulle part, ne voit, ne s’inquiète Que je pleure, rie, meure ou vive encore Ici, dans cette cellule entre chagrin et remords ; pourquoi vivre, si ma langue est scellée, encore. Tout doux, cœur, pour cueillir le doux printemps, Mes ailes brisées vont apaiser ce tremblement. Les mélodies coulent de ma mémoire, fanée par le silence, Et encore, les chansons affluent des soupirs de l’âme. La pensée du jour où ma cage, je briserai, Me fait, soûlote sans souci, gronder, Car je ne suis pas un saule tremblant au vent, et Femme afghane, je gémirai et je chanterai ! |
Nest shawqe ke zaban baz konam, az chi bekhwanam?
Man ke manafor zamanam, chi bekhwanam chi nakhwanam
Chi begoyam sokhan az shahd, ke zaher ast ba kamam
Wai az an mosht-e setamgar ke bekobida dahanam
Nest ghamkhor mara dar hama dunya ke benazam
Chi begeryam, chi bekhandam, chi bemiram, chi bemanam
Man na an bede zahefam ke zeh har bad balarzad
Dokht-e Afghanam o barjast ke dayem ba feghanam
Yade an roze gerame ke qafas ra beshekafam
Sar beroon aram az in izlat o mastana bekhwanam
Man o in konje isarat, ghame nakami o hasrat
Ke abas zada-am o meher beyayad ba dahanam
Danama ay dil ke bahara bowad o moseme ashrat
Man parbasta chi sazam ke paridan natawanam
Gar chi derest khamosham, narawad naghma ze yadam
Zan ke har lahza ba najwa sokhan az dil berehanam
Man na an bede zahefam ke ze har bad balarzad
Dokht-e Afghanam o barjast ke dayem ba feghanam
Yade an roze gerame ke qafas ra beshekafam
Sar beroon aram az in izlat o mastana bekhwanam
Man na an bede zahefam ke ze har bad balarzad
Dokht-e Afghanam o barjast ke dayem ba feghanam
Yade an roze gerame ke qafas ra beshekafam
Sar beroon aram az in izlat o mastana bekhwanam
[2] The last 3 stanzas are not included in the original poem