Η Μαριάνθη των Ανέμων
Manos Hatzidakis / Μάνος Χατζιδάκις| Original | Traduction française / Μετέφρασε στα γαλλικά / Traduzione france... |
| Η ΜΑΡΙΆΝΘΗ ΤΩΝ ΑΝΈΜΩΝ Μέσα από άγνωστο χωριό κοντά στον Παρνασσό ξεκίνησα για να δοκιμαστώ κι αυτούς που με παιδέψανε σαν άγιο και Χριστό τους έκοψα τον ένα τους μαστό περπάτησα και πάτησα σε ζωντες και νεκρούς ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς Με λεν Μαριάνθη κι είμ’από τρελή γενιά μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά... χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές δεν είχα στρατιώτες για εραστές τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές και κέντησα τον πόνο με πενιές δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής Με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά... χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά. | MARIANTHI Quittant un village inconnu proche du Parnasse, Je me suis mise en route pour affronter le monde. À ceux qui m’ont fait souffrir le martyre, j’ai tranché un sein. J’ai marché, j’ai foulé morts et vivants, j’ai surmonté les épreuves, et j’ai forgé ma légende avec des pensées amères dans des souterrains humides et déserts. On m’appelle Marianthi, héritière de la folie, je hais la violence et la cruauté du monde. Des milliers d’yeux me regardent de loin et comptent les bougies qu’il me reste à souffler… Des milliers d’yeux me regardent de loin et comptent les bougies qu’il me reste à souffler. Jamais je n’ai été veuve d’Éphèse Jamais je n’ai eu de soldats pour amants J’ai jeté mes dés dans les bas-quartiers Et j’ai brodé ma douleur au son des bouzoukis Je n’ai su devenir ni femme ni heureuse Je n’ai pas travaillé dans des maisons closes. Une ère nouvelle s’annonce et rebrousse chemin Et je ne demeure qu’un mauvais souvenir. On m’appelle Marianthi, héritière de la folie, Je hais la violence et la cruauté du monde. Des milliers d’yeux me regardent de loin Et comptent les bougies qu’il me reste à souffler… Des milliers d’yeux me regardent de loin Et comptent les bougies qu’il me reste à souffler. |
