Μενέλαος Λουντέμης: Άουσβιτς / Menelaos Loudemis: Auschwitz

GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCG

Originale

Traduzione italiana / Μετέφρασε στα ιταλικά / Italian translat...

ΜΕΝΈΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΈΜΗΣ: ΆΟΥΣΒΙΤΣ / MENELAOS LOUDEMIS: AUSCHWITZ 1. - 1947 ΑΟΥΣΒΙΤΣ Ναι. Έτσι το λέγανε κάποτε. Τώρα είναι ένα τεφρό χωνευτήρι. Κι ένα δάπεδο που γκρεμίστηκε παρασέρνοντας στον Άδη τις ζωές του. Τώρα εκεί λιώνει πεσμένη η ζωή ανάμεσα σε φρύγανα, στάχτη και σποδό. Τώρα «Άουσβιτς» λένε κάτι στήθια και κάτι έρημες μητρικές αγκαλιές… Κάτι αραχνιασμένα δώματα και κάτι μάτια που βράδιασαν νωρίς… Ναι. Έτσι το λέγανε κάποτε. Τώρα είναι μια νεκρόπολη που πήρε τη λαλιά της κι έφυγε. Έφυγε αφήνοντας πίσω της έναν χειμωνιάτικο οδυρμό. Το βράδυ κατεβαίνει ο Αίολος και παίζει στα κρανία τον αυλό του. Κατεβαίνουν τ΄ άστρα και φωσφορίζουν μέσα στους άδειους φεγγίτες των ματιών. Κατεβαίνουν οι νυχτερίδες και κωπηλατούνε έντρομες στα σκότη. «Άουσβιτς» το λέγανε. Τρία χρόνια το λέγανε έτσι. Τώρα είναι χωράφι. Ενα απέραντο βοσκοτόπι για τους γύπες που κρώζουνε νυχτοήμερα νηστικοί. Άχρηστο υλικό, σκεύη ανάκατα από συντρίμμια λευκάζουνε στη χλόη Κόμες ξέπλεκες κυνηγιούνται έξαλλες στους θάμνους Κόμες που γέρασαν κλαίοντας πάνου απ’ τα λείψανά τους. Βρέθηκαν ακόμη εκεί κοκάλινα χεράκια παιδικά – ολάνοιχτες πεντάφυλλες μαργαρίτες. Και παπουτσάκια… πλήθος παπουτσάκια από απίθανα μικρά πόδια που ψάχνουν να βρουν το ταίρι τους. Ναι. Έτσι το λέγανε κάποτε. Οι άνθρωποι ανατρίχιασαν και ξέχασαν. Μα φέτος η Άνοιξη ήρθε κι απόθεσε εκεί τους σπόρους της Μυριάδες παπαρούνες κι αγριολούλουδα πλουμιστά στόλισαν την έκταση (γάργαρα γελάκια και σκιρτήματα παιδικά ακομπούνε στις ρίζες τους…) Είναι γι’ αυτό που η Άνοιξη είναι φέτος συλλογισμένη Είναι γι’ αυτό που οι πεταλούδες βάψανε μαύρα τα βελούδα τους. Γιατί εκεί κάτου πλάι-πλάι στις ρίζες κοιμάται σαν απέραντο παράπονο το βλέμμα του μικρού παιδιού… «Άουσβιτς». Έτσι το λέγανε κάποτε. Τίποτε άλλο. Τώρα έφυγε. Πήρε μια νύχτα τους σκελετούς του και κατέβηκε στη Μεσόγειο Εδώ, στο ακρωτήρι μας, που κλαίνε τα χώματά του ατάιστα απ’ ανθρώπους Έφυγε μια νύχτα μπρος απ΄ τα αδιάφορα μάτια των φυλάκων που έπαιζαν κρίκετ κι έφτυναν σαξονικές βρισιές. Έφτυναν και εκπαιδεύουνταν στην υψηλή Τέχνη του Κράμερ και της Ιλζέ Βέσνε Και προχτές πήραν το δίπλωμά τους και κατέβηκαν με τ’ αεροπλάνα τους εδώ, και ξωπίσω τους ένα κοπάδι από κοράκια που εκπατρίστηκαν (γιατί είχε καιρό να βρέξει αίμα στο Άουσβιτς…). Έτσι το ΄λεγαν κάποτε. Τώρα η Λορελάι φυτεύει στο χώμα του πατάτες, γιατί Άουσβιτς δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει εκεί. Το Άουσβιτς το σήκωσαν σα σκήνωμα μια νύχτα χλιαρή και το κατέβασαν στην Ελλάδα. Άουσβιτς! Φτωχή, πεσμένη Μεγαλειότητα… Τώρα κλάψε Τώρα τη δόξα σου τη σκέπασαν οι ψηλές φωτιές που ανεβαίνουν απ’ την Ελλάδα! Γιούρα, Μακρόνησο, Ψυττάλεια, Ικαρία – ω δόξα! Κι ο Ράιχ, ουαί! – νενικήκαμεν σε!

AUSCHWITZ Così la chiamavano un tempo. Ed era una fabbrica per la produzione di cenere con l'uomo come materia prima. Ora è un enorme crogiuolo. Una superficie sprofondata nella terra trascinandosi all'inferno le sue croci. Ora, là, la vita si squaglia trasformata in erba! Di tutto quanto, non era rimasto nulla a parte un ricordo errante appollaiato sulle casse toraciche vuote e sui crani dei morti, pieni di ragnatele. Così la chiamavano un tempo. Auschwitz! Ora è una necropoli sterminata che ha preso le sue parole, e se n'è andata. Partita, lasciandosi dietro un gemito agghiacciante. E, quando cade la sera, Pan suona il suo flauto nelle ossa piene di buchi. E le stelle brillano tristemente nelle orbite vuote degli occhi. Soltanto i pipistrelli si svegliano presto e volano come remando spaventati nelle tenebre. Così la chiamavano un tempo. Per tre anni così la hanno chiamato. Ora non è più altro che un terreno allucinante dove gli avvoltoi gracchiano affamati. Dove capelli sciolti corrono tra i cespugli piangendo se stessi. Dove manine di bambini biancheggiano come margherite. E scarpine, - incredibili, fantastiche scarpine - cercano i loro piedi. Così la chiamavano, un tempo. Ma gli uomini son stati spinti a dimenticarsene. Han chiamato la Primavera che arrivasse, che là depositasse i suoi semi, che richiamasse i suoi uccelli e che disseminasse le sue farfalle e gli scrosci di allegre risa dei bambini. Però la Primavera quest'anno è arrivata con tristezza, e le farfalle si son dipinte le ali di nero. Perché là, accanto alle radici, giace, con infinita pena, lo sguardo di un bambino. Così la chiamavano, un tempo. Ora se n'è andata. Una notte, ha preso i suoi scheletri e è scappata da sotto gli occhi delle sentinelle che giocavano a cricket bestemmiando in inglese. E insieme a loro... È scappato anche uno stormo di corvi che si lagnavano d'essere digiuni da anni. Perché era da tempo, che a Auschwitz pioveva sangue. Così la chiamavano, un tempo. Ora, la Lorelei in quel terreno ci pianta le patate, perché Auschwitz non esiste più. Perché, una notte tiepida, Auschwitz la hanno svegliata, la hanno caricata su grossi aeroplani e la hanno distribuita in Asia e in Africa (e un pochino anche in Alabama). È là che ora, all'aperto, brucian di nuovo i girarrosti (animali misti, case, donne). Un arrosto misto d'ogni cosa, senza la scienza perfezionata dei “Von”. Perché, ora, comandano i “Mac” e qualche panzone del vecchio Sud, che bruciano e massacrano lanciando urletti. Non sanno nemmeno arrostirti un professore con un po' di Beethoven in sottofondo. E là, ora, è diventato tutto uno schifo, ammazzare così, solo per ammazzare, (l'Arte per l'Arte...). E l'hanno incrementata, povera la mia Auschwitz, l'hanno incrementata, la gamma dell'ammazzare. Quantità, quantità, quantità. Eh sì, povera la mia Auschwitz. Ecco perché siamo stati vinti.