Konstanty Ildefons Gałczyński: Na śmierć Esteriny, deportowanej przez hitlerowców, Wenecjanki

GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCG

Originale	Traduzione italiana di Giuseppe Mariano
KONSTANTY ILDEFONS GAŁCZYŃSKI: NA ŚMIERĆ ESTERINY, DEPORTOWANEJ PRZEZ HITLEROWCÓW, WENECJANKI	KONSTANTY ILDEFONS GAŁCZYŃSKI: NA ŚMIERĆ ESTERINY, DEPORTOWANEJ PRZEZ HITLEROWCÓW, WENECJANKI
Na śmierć Esteriny deportowanej przez hitlerowców Wenecjanki	In morte di Esterina, Veneziana, deportata dagli hitleriani
I Po twych warkoczach mógłbym wejść do nieba i nagle co? Zasłona. Serce uciekło ci jak mysz czerwona, nawet nie rzekło "przebacz".	I Giungerei al cielo con le tue trecce, E d'un tratto cosa vedrei? Un velo di buio. Il cuore è fuggito da te come un topo rosso senza dire neanche "perdonami".
Po cóż mi było ciułać moją wiedzę? Szarpię cię: - Powiedz, po co? - Świeczka dogasa. Brzask blisko. Siedzę nad trupem twoim nocą.	Perché ho ammucchiato tutto quel che so? Ti tormento: dimmi perché. Muore la candela. Il giorno è vicino. Veglio il tuo cadavere tutta la notte.
Bo wskrzesić cię nie mogę. Rozumiesz? Cień padł na twą urodę. Nawet wody nie chcesz. Nie rozumiesz. Z ciemnych rzek czerpiesz wodę.	Poiché non posso resuscitarti. Capisci? L'ombra s'è posata sulla tua grazia. Ormai non vuoi più l'acqua. Ormai non senti. La raccogli da te nel fiume sotterraneo.
Już gdzie indziej twoje oko błyska błyskawicą szmaragdową, kiedy idziesz przez podziemne grzęzawiska a trzciny szumią za tobą.	Già in altro luogo i tuoi occhi brillano come coralli di smeraldo. Dietro i tuoi passi trema la rete quando avanzi per le nere paludi.
A tu za oknem bór jak udręka wciąż rosnąca, komu potrzebna? I ptaki stoją na sękach, nieruchome, głupie, jak z drewna.	E ora al di là della finestra il lutto dei boschi, sempre crescente, e solo pianti. Gli uccelli stanno sui rami, immobili, ottusi, di legno.
II Jeśli kiedy spotkam twoją matkę, powiem, żem cię pogrzebał - że nosiłaś uczesanie gładkie i warkocze, co sfrunęły z nieba;	II Dirò a tua madre, se la incontro, che quella volta t'ho seppellita che portavi i capelli lisci e le trecce che volavano dal cielo.
że rzuciłem raz kwiat konwalii do twych stóp wąskich i bosych - żeśmy, gnój ładując, rozprawiali o Pietrzynce, pajacyku długonosym.	Che ho gettato un mazzo di mughetti sui tuoi piedini stretti e nudi, che abbiamo trasportato il letame e sognato un clown dal lunghissimo naso.
III Ty się, lesie, ze mną pogrąż w rozpacz, ty, dębino, brzezino, buczyno - dziuro w bucie, ty się także rozpłacz nad umarłą, nad piękną Esteriną!	III Piangi con me, piangi, o bosco, buco nella scarpa, e gemi adesso, faggi, betulle, querce, scoppiate a piangere sul cadavere della bella Esterina!
Ptaszki szklane, drewniane jelenie, fajansowe, skrzydlate zające, pomagajcież mi rzucać ziemię, wstrętną ziemię na usta pachnące.	Uccelli di vetro, caprioli attoniti, leprotti dalle ali di maiolica, aiutatemi a gettare la terribile terra sulle labbra profumate la terribile terra
Dzień nadchodzi. Deszcz konary obmył. Rzeka bólu płynie i bełkocze. Nuże, braciszkowie, zakopmy ręce, usta, oczy i warkocze.	Fuori fa giorno. La pioggia ha lavato le corna dei cervi. Il fiume del dolore rotola feroce. Seppelliamo ormai, fratelli miei, le mani, la bocca, le trecce, gli occhi.
Konstanty Ildefons Gałczyński 1948	Konstanty Ildefons Gałczyński 1948.