Dall'ultima galleria
Alessio LegaOriginale | Esperantigis Nicola Ruggiero, la 22an de julio 2007 |
DALL'ULTIMA GALLERIA | EL LA LASTA TUNELO |
E poi dall'ultima galleria | Kaj poste el la lasta tunelo |
sembra mai più poter riaprirsi il sole | ŝajnas ne plu reaperi la suno |
e quando luccica dal fondale | kaj kiam ĝi briletas el la marfundo |
dalla rugginosa ferrovia | el la rustoplena fervojo |
Dalle budella della grande vedova | El la intestaĵoj de la granda vidvino |
diritto in faccia a un muro alto | rekte antaŭ alta muro |
Porta Principe in un sussulto | “Porta Principe” en ekskuiĝo |
ti vomita addosso a Genova... | vomas vin kontraŭ Genova... |
Io quando tornerò a Genova per prima cosa col caffè di rito | Kiam mi revenos al Genova, unue kun la kutima kafo |
nel piazzale della stazione, dal baracchino il passo addormentato | en la placo de la stacidomo, de la budo la dormantan paŝon |
lo muoverò per riconquistare la dignità di me stesso al mondo | mi movos por reakiri la dignon de mi mem en la mondo |
ed il dovere di camminare a testa alta guardando il fondo | por la devo paŝi kun fiera kapo kaj rigardi la fundon |
guardare in fondo, guardare il mare, guardare il punto fermo sull'abisso | rigardi la fundon, rigardi la maron, rigardi la fiksan punkton en la abismo |
vedere tutto tornare, urlare, fronte spezzata da un chiodo fisso | vidi ĉion reveni, hurli, frunton dispecigita de fiksa ideo, |
fronte spaccato, fronte diviso, fonte che anneghi al pozzo San Patrizio | fronton rompita, fronton dividita, fonto kiu dronigas en puton San Patrizio |
del mare rosso del nostro sangue plebeo che soffoca nel precipizio, | de la maro ruĝa de nia sango pleba kiu sufokas en la krutegaĵo, |
che soffoca nel precipizio... | kiu sufokas en la krutegaĵo... |
Quando ritorneremo a Genova ritorneremo sopra la criniera | Kiam ni revenos al Genova ni revenos sur la kolhararo |
bianca dell'onda che si frange al frangiflutti che mangia la sera | blanka de la ondo kiu sin rompas ĉe ondŝirmilo kiu manĝas la vesperon |
e scuote il senso del presente, della memoria che si schianta | kaj skuas la sencon de la nuntempo, de la memoro kiu frakasiĝas |
quando Genova ritornerà quella del luglio del sessanta | kiam Genova reiĝos tiu de julio de la sesdeka |
Quando ritorneremo a Genova e quando Genova sarà tornata | Kiam ni revenos al Genova kaj kiam Genova revenos, |
quando torno, torno al nostro inverno la resistenza verrà dichiarata | kiam mi revenos, mi revenos al nia vintro, la rezistado estos deklarita |
quando in tutto quest'inferno ritroveremo i nostri sentimenti | kiam en ĉiu ĉi infero ni retrovos niajn sentojn |
verremo in braccio alla natura, verremo sopra i quattro elementi... | ni venos braken de la naturo, ni venos sur la kvar elementoj... |
Chi siamo noi? Ora siamo il mare, il mare nero che si scatena | Kiu ni estas? Nun ni estas la maro, la maro nigra kiu furioziĝas, |
che si rovescia sopra al porto, sopra al porco che lo avvelena | kiu renversiĝas sur la haveno, sur la porko kiu ĝin venenas, |
il mare più salato che ci avete fatto lacrimare | la maro plej sala, kiun vi devigis al ni larmigi |
date un bacio ai vostri candelotti, giusto prima di affogare. | donu kison al viaj obusoj, ĝuste antaŭ ol droni. |
Chi siamo noi? Ora siamo il vento che non potete più fare ostaggio | Kiu ni estas? Nun ni estas la vento kiun vi ne plu povas preni kiel ostaĝon, |
aria libera dai mulini, dalle catene di montaggio | aero libera de la muelejoj, de la muntoĉenoj, |
il vento che spazzerà via, cancellerà l'orma dei vostri passi | la vento kiu balaos for, forviŝos la spuron de viaj paŝoj, |
che schianterà muri e sbarre scatenandosi per Marassi | frakasos murojn kaj barilojn senbride por Marassi |
Chi siamo noi? Ora siamo il fuoco che non avete mai domato | Kiu ni estas? Nun ni estas la fajro kiun vi neniam dresis, |
quello che brucia in fondo agli occhi di questo grigio supermercato | tiu kiu brulas fundokule de tiu ĉi griza superbazaro |
quello che cortocircuita i fili dell'allarme e del divieto | tiu kiu kurtcirkvitas la ŝnurojn de la alarmilo kaj de la malpermeso |
mentre noi spargeremo sale sulle rovine di Bolzaneto | dum ni dissemos salon sur la ruinoj de Bolzaneto |
Chi siamo noi? Ora siamo la notte, la luna persa dei disperati | Kiu ni estas? Nun ni estas la nokto, la luno perdita de senesperantoj, |
dice il poeta: "Quando cade un uomo, si rialzano i mercati" | diras la poeto: “Kiam falas homo, ekstaras la merkatoj” |
e per quest'uomo di eterna notte, per questa luce che se ne muore | kaj por tiu ĉi homo el eterna nokto, por tiu ĉi lumo kiu mortas, |
aspetteremo che il sole sciolga il blocco nero che portiamo in cuore... | ni atendos, ke la suno fandos la nigran blokon kiun ni portas en koro... |
E così torneremo a Genova, così ritorneremo a Genova | Kaj tiel ni revenos al Genova, tiel ni revenos al Genova, |
così libereremo Genova, così saremo liberi a Genova... | tiel ni liberigos Genova, tiel ni liberos en Genova... |
Io quando tornerò a Genova dal baracchino del caffè di rito | Kiam mi revenos al Genova de la budo de la kutima kafo |
l'antico samovar della tristezza, che sta bollendomi dentro al fiato | la antikva samovaro de la tristeco, kiu ekbolas en mia spiro, |
questo dolore che mi ha tradito l'enorme sagoma del lutto | tiu ĉi doloro kiu min trompis, la granda ŝablono de la funebro |
il mio tormento che ho malcelato e queste lacrime che tengo stretto... | mia turmento miskaŝita kaj ĉi larmoj entenitaj... |
e in una Genova liberata, senza chiusura, senza sgomento | kaj en Genova liberigita, sen fermado, sen konsterniĝo, |
senza sott'occhio la via di fuga, senza furore, senza spavento | sen fuĝvojo proksime, sen furiozo, sen timego, |
avrà senso cadere in ginocchio, alzare e prendersi le mani | havos sencon fali sur la genuojn, ekstari kaj preni la manojn |
piangere in piazza Alimonda... | plori en placo Alimonda... |
Pardon: in Piazza Carlo Giuliani. | Pardonu: en placo Carlo Giuliani. |