Правда и Ложь

Vladimir Semënovič Vysotskij / Владимир Семёнович Высоцкий

Originale

Versione polacca di Mikołaj Kozak da http://www.wysotsky.com/1045.htm?896

ПРАВДА И ЛОЖЬ Нежная Правда в красивых одеждах ходила, принарядившись для сирых, блаженных, калек. Грубая Ложь эту Правду к себе заманила, - мол, оставайся-ка ты у меня на ночлег. И легковерная Правда спокойно уснула, слюни пустила и разулыбалась во сне. Хитрая Ложь на себя одеяло стянула, в Правду впилась и осталась довольна вполне. И поднялась, и скроила ей рожу бульдожью: баба как баба, и что ее ради радеть? Разницы нет никакой между Правдой и Ложью, если, конечно, и ту и другую раздеть. Выплела ловко из кос золотистые ленты и прихватила одежды, примерив на глаз; деньги взяла, и часы, и еще документы, сплюнула, грязно ругнулась - и вон подалась. Только к утру обнаружила Правда пропажу - и подивилась, себя оглядев делово: кто-то уже, раздобыв где-то черную сажу, вымазал чистую Правду; а так - ничего. Правда смеялась, когда в нее камни бросали: «Ложь это всё, и на Лжи - одеянье моё!..» Двое блаженных калек протокол составляли и обзывали дурными словами её. Стервой ругали ее, и похуже, чем стервой, мазали глиной, спустили дворового пса: «Духу чтоб не было! На километр сто первый выселить, выслать за двадцать четыре часа!» Тот протокол заключался обидной тирадой (кстати, навесили Правде чужие дела): дескать, какая-то мразь называется Правдой, ну а сама - пропилась, проспалась догола. Голая Правда божилась, клялась и рыдала, долго болела, скиталась, нуждалась в деньгах. Грязная Ложь чистокровную лошадь украла и ускакала на длинных и тонких ногах. Некий чудак и поныне за Правду воюет, - правда, в речах его правды - на ломаный грош: «Чистая Правда со временем восторжествует, если проделает то же, что явная Ложь!» Часто, разлив по сто семьдесят граммов на брата, даже не знаешь, куда на ночлег попадёшь. Могут раздеть - это чистая правда, ребята! Глядь - а штаны твои носит коварная Ложь. Глядь - на часы твои смотрит коварная Ложь. Глядь - а конем твоим правит коварная Ложь.

PRZYPOWIEŚĆ O PRAWDZIE Prawda subtelna w szykownych ubraniach chodziła. Tak się stroiła dla sierot, ubogich co dnia. Blaga zaś chytrze tę Prawdę do siebie zwabiła, Wzięła ją na noc, mówiła, że łóżka są dwa. I łatwowierna tak Prawda spokojnie zasnęła. Spała głęboko i czasem się śmiała przez sen. Blaga podeszła i kołdrę wnet z Prawdy ściągnęła, Wpiła się w nią, nie puszczała, wdychała jak tlen. Potem podniosła się, twarz wykrzywiając szkaradną, W lustro spojrzała, odkryła, co mało kto wie... Nie ma różnicy za grosz między Blagą a Prawdą, Jeśli, rzecz jasna, do naga rozebrać je dwie. Kiedy już dzień był dla Blagi na dobre zaczęty, Skradła, co mogła i chciała, nie było jej żal. Wzięła portfel, zegarek, klucze, płaszcz, dokumenty Głośno zaklęła, splunęła i poszła z tym w dal. Było już widno, gdy Prawda dostrzegła tę zgubę Nawet krzyknęła "Zakończmy już, proszę, ten pic!" Tylko że wtedy już Prawdy nikt nie brał w rachubę, Wszyscy ją dawno skreślili, nie mogła już nic. Prawda się śmiała, gdy w nią kamieniami rzucali: "Wszystko to fałsz, przecież Blaga zabrała mi strój." Dwaj biedni, kalecy z jej słów protokół spisali, I wyzwiskami wdeptali ją w ziemię jak w gnój. Ten cały protokół był wielką, oszczerczą tyradą - Ktoś cudze czyny jej poprzypisywał i kpi. Przez to dziś szmata ostatnia nazywa się Prawdą, A Prawda prawdziwa gdzieś leży pijana i śpi. I naga Prawda się wciąż zaklinała i łkała, Przeszła sto chorób, a w długach to tonie do dziś. Blaga, ot tak, czystej krwi jej wierzchowca ukradła, I odjechała, a Prawda już nie ma gdzie iść. Gdzieś jakiś wariat do dzisiaj o Prawdę wojuje, Choć w jego słowach to Prawdy nie znajdziesz, to tchórz. Lecz przyjdzie czas, kiedy Prawda tu znów zatryumfuje, Jak zrobi to samo, co Blaga zrobiła z nią już. Często wypijesz trzy setki w najlepszej kompanii, I nawet nie wiesz, gdzie tego dnia przyjdzie ci spać. Mogą rozebrać... To prawda najświętsza, kochani, I bez wahania będą wszystko, co chcą, sobie brać.