Правда и Ложь
Vladimir Semënovič Vysotskij / Владимир Семёнович Высоцкий| Versione polacca di Bogusław Wróblewski | |
| VALHE JA TOTUUS Palmikkopäisenä totuus maailmaa kiersi, edessä rampojen, köyhien prameili vaan. Ikkunasta valhe hänet nähdessään huusi: »Voit levätä luonani, tule sisälle vaan!« Totuus noudatti kutsua, lepäsi sängyllä hetken. Ei aikaa, kun nukkui kuin lapsonen Jumalan. Valhe peitteli hänet ja avasi samppanjapullon, joi itsensä humalaan punoen suunnitelman. Bulldoggi-kasvoinen valhe vietti näin iltaa, röyhtäillen, nikotellen hän lauleli vaan: »Jos alasti käymme, kuin vastasyntyneet käyvät, ei voi totuutta erottaa valheesta ainutkaan.« Hän varasti totuuden leningin, kultaisen pannan, änki koreat kengät kiroten jalkaansa tuo, kellon ja lompakon otti ja kadulle juoksi, totuuden hahmossa valhe nyt samppanjaa juo. Totuus heräsi, kaivaten kultaista pantaa, ihmetellen seisoi valheen huoneessa hän. Alastomana kun kadulle kirmaisi silloin, huomasi köyhien häntä kivittävän. »Syytön mä oon«, huusi totuus, »valhe on vienyt pukuni, lompakon, kelloni kimaltavan.« Köyhät ja rammat kivitti totuutta, kunnes poliisi korjasi väsyneen vaeltajan. Poliisi sanoi: »Totuuden tunnemme kyllä, hän kulkee kultaisin vaattein, niin hieno hän on. Totuus ei koskaan alasti kaduilla juokse. Ruoskitaan petturi, ruoskitaan jumalaton!« Totuus itki ja syyttömyyttään kauan vannoi. Nyt hän on köyhä ja sairas ja asunnoton. Valhe kulkee maailmalla kultaisin vaunuin. Puhdasverisen tamman vienyt hän on. Voit toivosi heittää, turhaan totuutta säälit, vaikka löytyykin hulluja totuutta puolustamaan. Se joskus voi voittaa valheen, mutta huomaa: vain, jos oppii valheen lailla varastamaan. Usein juot votkaa seurana janoiset veljet. Sinä tiedätkö silloin, missä yösi oot nukkunut? Herää ja itke, valhe on paitasi vienyt. Herää ja itke, se on tammasi anastanut. Valhe on totuus, usko se veljeni vihdoin. Katso, se kiertää sun puvussas maailmaa. Herää ja itke, se vienyt on kultaisen kellos'. Herää ja itke, se tammaasi ohjastaa. | PRAWDA I BLAGA Prawda subtelna wytwornie ubrana chodziła, Każdy wesoły, choć goły, miał przykład z niej brać, A blaga prostacka tę prawdę do siebie zwabiła: ”Zostań, odpocznij, wszak możesz spokojnie tu spać.” Kiedy zaś prawda naiwna na dobre usnęła, Śniła rozkosznie i miękko wtuliła się w koc, Blaga brutalnie z niej całe okrycie ściągnęła, Grzejąc swe ciało jej ciepłem spędziła tę noc. Rano gdy prawda z letargu ocknęła się wreszcie, Naga i sadzą pokryta, zmarznięta na kość, Strach ją ogarnął i wstyd, jak pokaże się w mieście. Czy w tej postaci okropnej rozpozna ja ktoś? Śmiała się jednak, gdy w pierś jej kamienie ciskali - ”Blaga to zwykła, choć chodzi ubrana jak ja!” Dwaj urzędnicy protokół rozległy spisali, W którym z godności ją chcieli obedrzeć do cna. I chodź naga prawda na Boga się klęła wciąż słabła, Długo musiała się tułać i żebrać jak dziad, A Blaga tymczasem już gdzieś konia z rzędem ukradła, Na którym butnie przemierza do dziś cały świat! Mówią, że ktoś tam o prawdę zaciekle wojuje, Lecz w jego słowach tej prawdy nie widać ni krzty! Może ta prawda naprawdę nam zatryumfuje, Jeśli od Blagi nauczy się reguł złej gry! Bywa, że czasem pół litra zaszumi Ci w głowie I nawet nie wiesz, gdzie zaśniesz, bo padniesz i cześć, Mogą do naga oskubać naprawdę panowie. Patrz, chytra Blaga w twych portkach wybiera się gdzieś! Patrz, twój zegarek chce Blaga na bazar już nieść! Patrz, do histori chce Blaga z dowodem twym przejść! |
