Αρκαδία IX [Η μητέρα του εξόριστου]

Mikis Theodorakis / Mίκης Θεοδωράκης

Originale

Traduzione (letterale) italiana di Riccardo Venturi

ΑΡΚΑΔΊΑ IX [Η ΜΗΤΈΡΑ ΤΟΥ ΕΞΌΡΙΣΤΟΥ] Μίκης Θεοδωράκης ΑΡΚΑΔΙΑ ΙX Ἡ μητέρα τοῦ ἐξόριστου Στίχοι Κώστα Ι. Καλαντζή - Zάτουνα 1969 Κώστας Ι. Καλα(ν)τζής. Κι' ἄν σοὔκλείσαν τίς πόρτες οἱ βαρβάροι καί σοὔβάλαν στεφάνι ἀγκαθωτό τό ἴδιο βόλι, γιέ μου, θά τούς πάρει ἀπ' ἄγνωστο θεό θἄναι σταλτό. Σ' ἐφτουνηεδῶ τή μαύρη πολιτεία δέ θέλω, γιέ μου, θάνατο νά βρεῖς τήν ἔρμη πιά μέ δέρνει ἀπελπισία, νά σωριαστῶ βαρειά μεσοστρατίς. Μή μοῦ χαρίσης, γιέ μου, τέτοια θλίψι, μή θές τά μάτια μου νά μείνουν ἀνοιχτά. Σαν ὁ στερνός μου γιός κι αὐτός μοῦ λείψει ἔτσι ἀμήτρητους αἰῶνες θἄναι πιά. Πιό μαύρη κι άπ' τή νύχτα θέ νά γίνω, θά παραδέρνω φάντασμα σωστό, ἀκούω τώρ' ἀπ' ἔξω κάποιο θρῆνο τοῦ σκύλου σου πολύ σπαραχτικό. Θά παραδέρνω καί θά μέ ρωτᾶνε βουνά, λαγκάδια, κάμποι, ρεματιές στό διάβα μου οἱ πηγές θά σταματᾶνε, στά στήθεια μου θά καῖνε οἱ φωτιές. Θά με ρωτᾶν τ' ἀστέρια, το φεγγάρι, ο ἥλιος, δέ θἄχω νοῦ ν' ἀποκριθῶ. Ἀλλοιά! Κοντά θά τἄχεις ὅλα πάρει, δέ θἄβρει τό κορμί μου ἀναπαμό. Πῆρα τό γράμμα σου τό πικραμένο, πόσο ἦταν μαῦρα τά μαντάτα, ἔλα, βλαστάρι μου, σέ περιμένω. Ἔλα, θ' ἀνοίξω δόλια τά φτερά μου, θά σέ τυλίξω στοργικά μέσα σ' αύτά, θά νοιώσει γλύκα ἀπέραντ' ἡ καρδιά μου, σάν ἔχει ἐσένα, γιόκα μου, κοντά. Πολλές φορές τόν τάϊσα τό χάρο, τοὔκανα γεύματα βαρειά χορταστικά. Στα γηρατειά περμένω γιά νά πάρω κάτι ἀπό σένα, ὦ Θέ μου, φτάνει πιά. Ὡς ἀποπειραθείς διά τῶν ἐνεργειῶν ἐν γένει ἐπαφῶν καί ἐκδηλώσεών του νά προκαλέσει διατάραξιν τῆς ἀσφαλείας καί τῆς ἡσυχίας τῆς χώρας, ἔτι δέ νά διαγείρη καί ἔτερα ἄτομα εἰς πράξεις ἀντιτιθεμένας εἰς τούς Νόμους τοῦ Κράτους, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ τήν παράτασιν τῆς ἐκτοπίσεώς του ἐπί ἕν ἔτος εἰσέτι εἰς τόν αὐτόν τόπον κρινομένου ὡς ἐπικινδύνου.

LA MADRE DEL DEPORTATO E anche se i barbari ti han chiuso le porte e t'hanno messo una corona di spine lo stesso proiettile, figlio mio, li coglierà lanciato da un dio sconosciuto. In questa città nera non voglio, figlio mio, che trovi morte solitaria, mi rode la disperazione di essere ammassata morta in mezzo alla strada. Non mi dare, figlio mio, un tale dolore, non voler che i miei occhi restino aperti. Se anche il mio figlio amato mi abbandonerà, sarà così per secoli infiniti. Più scura della notte diverrò, mi trascinerò proprio come un fantasma, sento adesso da fuori come un lamento del tuo cane che piange disperato. Io mi trascinerò e mi faran domande montagne, vallate, campi e corsi d'acqua, al mio passaggio le fonti seccheranno, nel mio petto arderanno i fuochi. Mi faran domande le stelle, la luna e il sole, ma non posso rispondere. Sventura! Tutto questo ti toccherà ben presto, il mio corpo non troverà mai riposo. Ho ricevuto la tua lettera amara, quanto erano brutte le notizie; vieni, virgulto mio, io ti aspetto. Vieni e spiegherò vaste le mie ali, e ti ci avvolgerò amorevolmente, il mio cuore sentirà una dolcezza infinita quando ti avrà vicino, figliolo mio. Tante volte ho nutrito la morte, le ho preparato cibi ricchi e sazianti. Rimango qui da vecchia per prendere qualcosa di te, mio Dio, e poi basta. Come stabilito dalle Autorità in materia di contatti e dichiarazioni passibili di causare disturbo alla sicurezza ed alla tranquillità della Nazione, nonché di suscitare l'animo di altri individui ad azioni contrarie alle Leggi dello Stato, STABILIAMO E ORDINIAMO il prolungamento del Suo confino per la durata di anni uno in questo luogo ritenuto scevro da pericoli.