Αρκαδία IX [Η μητέρα του εξόριστου]
Mikis Theodorakis / Mίκης Θεοδωράκης| La traduzione italiana di Nicola Crocetti. | |
| ΑΡΚΑΔΊΑ IX [Η ΜΗΤΈΡΑ ΤΟΥ ΕΞΌΡΙΣΤΟΥ] Μίκης Θεοδωράκης ΑΡΚΑΔΙΑ ΙX Ἡ μητέρα τοῦ ἐξόριστου Στίχοι Κώστα Ι. Καλαντζή - Zάτουνα 1969  Κώστας Ι. Καλα(ν)τζής. Κι' ἄν σοὔκλείσαν τίς πόρτες οἱ βαρβάροι καί σοὔβάλαν στεφάνι ἀγκαθωτό τό ἴδιο βόλι, γιέ μου, θά τούς πάρει ἀπ' ἄγνωστο θεό θἄναι σταλτό. Σ' ἐφτουνηεδῶ τή μαύρη πολιτεία δέ θέλω, γιέ μου, θάνατο νά βρεῖς τήν ἔρμη πιά μέ δέρνει ἀπελπισία, νά σωριαστῶ βαρειά μεσοστρατίς. Μή μοῦ χαρίσης, γιέ μου, τέτοια θλίψι, μή θές τά μάτια μου νά μείνουν ἀνοιχτά. Σαν ὁ στερνός μου γιός κι αὐτός μοῦ λείψει ἔτσι ἀμήτρητους αἰῶνες θἄναι πιά. Πιό μαύρη κι άπ' τή νύχτα θέ νά γίνω, θά παραδέρνω φάντασμα σωστό, ἀκούω τώρ' ἀπ' ἔξω κάποιο θρῆνο τοῦ σκύλου σου πολύ σπαραχτικό. Θά παραδέρνω καί θά μέ ρωτᾶνε βουνά, λαγκάδια, κάμποι, ρεματιές στό διάβα μου οἱ πηγές θά σταματᾶνε, στά στήθεια μου θά καῖνε οἱ φωτιές. Θά με ρωτᾶν τ' ἀστέρια, το φεγγάρι, ο ἥλιος, δέ θἄχω νοῦ ν' ἀποκριθῶ. Ἀλλοιά! Κοντά θά τἄχεις ὅλα πάρει, δέ θἄβρει τό κορμί μου ἀναπαμό. Πῆρα τό γράμμα σου τό πικραμένο, πόσο ἦταν μαῦρα τά μαντάτα, ἔλα, βλαστάρι μου, σέ περιμένω. Ἔλα, θ' ἀνοίξω δόλια τά φτερά μου, θά σέ τυλίξω στοργικά μέσα σ' αύτά, θά νοιώσει γλύκα ἀπέραντ' ἡ καρδιά μου, σάν ἔχει ἐσένα, γιόκα μου, κοντά. Πολλές φορές τόν τάϊσα τό χάρο, τοὔκανα γεύματα βαρειά χορταστικά. Στα γηρατειά περμένω γιά νά πάρω κάτι ἀπό σένα, ὦ Θέ μου, φτάνει πιά. Ὡς ἀποπειραθείς διά τῶν ἐνεργειῶν ἐν γένει ἐπαφῶν καί ἐκδηλώσεών του νά προκαλέσει διατάραξιν τῆς ἀσφαλείας καί τῆς ἡσυχίας τῆς χώρας, ἔτι δέ νά διαγείρη καί ἔτερα ἄτομα εἰς πράξεις ἀντιτιθεμένας εἰς τούς Νόμους τοῦ Κράτους, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ τήν παράτασιν τῆς ἐκτοπίσεώς του ἐπί ἕν ἔτος εἰσέτι εἰς τόν αὐτόν τόπον κρινομένου ὡς ἐπικινδύνου. | ΑΡΚΑΔΊΑ IX [Η ΜΗΤΈΡΑ ΤΟΥ ΕΞΌΡΙΣΤΟΥ] Mikis Theodorakis ΑΡCADIA ΙX La madre del deportato (Poesia di Kostas Kalazis) - Zatouna 1969 Kostas I. Kala(n)tzis. Se anche ti han chiuso i barbari le porte e ti hanno cinto il capo con le spine li attende, figlio mio, la stessa sorte per mano di un dio vendicatore. In questa città torbida ed oscura non voglio, figlio, che tu vada a morte; sono rimasta sola ed ho paura e in mezzo a questa strada morirò. Non darmi, figlio mio, questa penitenza obbligando i miei occhi a stare aperti, sei l'ultimo mio figlio e la tua assenza per secoli infiniti graverà. Diventerò più querula del vento e simile a uno spettro andrò vagando; giunge da fuori fino a me il lamento del cane che ti piange disperato. Andrò vagando e m'interrogheranno montagne, valli, piane ed i torrenti, al mio passar le fonti seccheranno e il fuoco nel mio petto avvamperà. Chiederanno di te le stelle e il sole la luna chiederà del mio bel figlio ma la mia bocca non avrà parole né il corpo la sua pace troverà. In questa nera mia disperazione ho avuto la tua lettera sí amara, come suona straziante la tua voce ritorna, figlio, aspetto solo te. Torna da me, io spiegherò le ali per stringerti al mio cuor teneramente e la gioia infinita, senza eguali d'averti accanto ancora proverò. Quante volte ho nutrito la mia morte l'ho nutrita di me fino a saziarla ora basta, mio Dio, con questa sorte ch'io riveda mio figlio e poi verrò. |
