Síðasta blóm í heimi

Utangarðsmenn

Originale

James Thurber: The Last Flower

SÍÐASTA BLÓM Í HEIMI Undir XII. alheimsfrið (eins og fólk mun kannast við). eftir blóðug öfgaspor endursteyptist menning vor. Heimsbygd öll var eydd að grunni, Uppi stóð ei tré né runni. Bældir heimsins blómsturgarðar. Brotnir heimsins minnisvarðar. Lægra en dýr með loðinn bjór lagðist mannkind smá og stór Horfin von, með hlýðni þrotna, hundar sviku lánadrottna. Sótti á bágstatt mannmyn margur meinkvikinda stefnivargur. Músik-, bóka- og myndalaus manneskjan sat með kindahaus, gleði-, dáða- og girndalaus. Glötunin virtist þindarlaus… Pótentátar XII. stríðsins, tórandi enn á meðal lýðsins, mundu orðin ekki par út af hverju stríðið var. Hvort til annars drós og drengur dreymdum augum renndu ei lengur, heldur gláptu öndverð á: Ástin sjálf var lögzt í dá… Ein síns liðs á víðavangi vorkvöld eitt var telpa á gangi og hún fann á sínu sveimi: Síðasta blóm í heimi. Heim hún stökk þá sögu að segja að síðasta blómið væri að deyja. Ungum pilti út í haga einum fannst það markverð saga. Saman forðuðu sveinn og meyja síðasta blóminu frá að deyja. Í heimsókn komu, að heilsa því, hunangsfluga og kólibrí. Bráðum urðu blómin tvö og blómin tvö að fjórum, fimm, sex, sjö… … og síðast breiðum stórum. Laufgast tók hvert tré og lundur. (Telpan fékk sér snyrtingu). Piltinum fanns hún alheims undur. Ástin var í birtingu. Börnin tóku að hoppa og hlæja hnellin, keik og létt á brá. Hundar snéru heim til bæja (hefði verið að ræða um þá). Ungi maðurinn framtaksfús fór að byggja úr steinum hús, og senn fóru allir að hlaða og hýsa, og heimsins byggðir að endurrísa, og söngvar lífsins upphófust menn, Og fram komu fiðlarar og fjölbragðamágusar og skraddarar og skóarar og skáld og listamenn, höggmeistarar, hugvitsmenn og hermenn! Og aftur komu ofurstar og aftur risu upp kapteinar og majorar og marskálkar og mannkynslausnarar! Niður í dölum, fram til fjalla fólk sér dreifði um veröld alla. En fyrr en varði fjallahyggja fór að sækja á dalabyggja, Og þeir sem áttu heima á hæðum hugan sveigðu að lægri gæðum. Lýðinn ærðu í lygaskaki lausnarar, með guð að baki, Unz eftir skamm hríð hófst alheimsstríð. Í stríði því var öllu eytt ekki neitt lifði af þann lokadóm, nema einn piltur nema ein telpa nema eitt lítið blóm.

SÍÐASTA BLÓM Í HEIMI World War XII, as everybody knows, Brought about the collapse of civilization Towns, cities, and villages disappeared from the earth All the groves and forests were destroyed And all the gardens And all the works of art Men, women, and children became lower than the lower animals Discouraged and disillusioned, dogs deserted their fallen masters Emboldened by the pitiful condition of the former lords of the earth, rabbits descended upon them Books, paintings, and music disappeared from the earth, and human beings just sat around, doing nothing Years and years went by Even the few generals who were left forgot what the last war had decided Boys and girls grew up to stare at each other blankly, for love had passed from the earth One day a young girl who had never seen a flower chanced to come upon the last one in the world She told the other human beings that the last flower was dying The only one who paid any attention to her was a young man she found wandering about Together the young man and the girl nurtured the flower and it began to live again One day a bee visited the flower, and a hummingbird, Before long there were two flowers, and then four, and then a great many Groves and forests flourished again The young girl began to take an interest in how she looked The young man discovered that touching the girl was pleasurable Love was reborn into the world Their children grew up strong and healthy and learned to laugh and run Dogs came out of their exile The young man discovered, by putting one stone upon another, how to build a shelter Pretty soon everybody was building shelters Towns, cities, and villages sprang up Song came back ino the world And troubadours and jugglers And tailors and cobblers And painters and poets And sculptors and wheelwrights And soldiers And lieutenants and captains And generals and major generals And liberators Some people went one place to live, and some another, Before long, those who went to live in the valleys wished they had gone to live in the hills And those who went to live in the hills wished they had gone to live in the valleys The liberators, under the guidance of God, set fire to the discontent So presently the world was at war again This time the destruction was so complete... That nothing at all was left in the world Except one man And one woman And one flower