Síðasta blóm í heimi

Utangarðsmenn

Originale

English version / Þýtt hefur á ensku / Versione inglese / Ve...

SÍÐASTA BLÓM Í HEIMI Undir XII. alheimsfrið (eins og fólk mun kannast við). eftir blóðug öfgaspor endursteyptist menning vor. Heimsbygd öll var eydd að grunni, Uppi stóð ei tré né runni. Bældir heimsins blómsturgarðar. Brotnir heimsins minnisvarðar. Lægra en dýr með loðinn bjór lagðist mannkind smá og stór Horfin von, með hlýðni þrotna, hundar sviku lánadrottna. Sótti á bágstatt mannmyn margur meinkvikinda stefnivargur. Músik-, bóka- og myndalaus manneskjan sat með kindahaus, gleði-, dáða- og girndalaus. Glötunin virtist þindarlaus… Pótentátar XII. stríðsins, tórandi enn á meðal lýðsins, mundu orðin ekki par út af hverju stríðið var. Hvort til annars drós og drengur dreymdum augum renndu ei lengur, heldur gláptu öndverð á: Ástin sjálf var lögzt í dá… Ein síns liðs á víðavangi vorkvöld eitt var telpa á gangi og hún fann á sínu sveimi: Síðasta blóm í heimi. Heim hún stökk þá sögu að segja að síðasta blómið væri að deyja. Ungum pilti út í haga einum fannst það markverð saga. Saman forðuðu sveinn og meyja síðasta blóminu frá að deyja. Í heimsókn komu, að heilsa því, hunangsfluga og kólibrí. Bráðum urðu blómin tvö og blómin tvö að fjórum, fimm, sex, sjö… … og síðast breiðum stórum. Laufgast tók hvert tré og lundur. (Telpan fékk sér snyrtingu). Piltinum fanns hún alheims undur. Ástin var í birtingu. Börnin tóku að hoppa og hlæja hnellin, keik og létt á brá. Hundar snéru heim til bæja (hefði verið að ræða um þá). Ungi maðurinn framtaksfús fór að byggja úr steinum hús, og senn fóru allir að hlaða og hýsa, og heimsins byggðir að endurrísa, og söngvar lífsins upphófust menn, Og fram komu fiðlarar og fjölbragðamágusar og skraddarar og skóarar og skáld og listamenn, höggmeistarar, hugvitsmenn og hermenn! Og aftur komu ofurstar og aftur risu upp kapteinar og majorar og marskálkar og mannkynslausnarar! Niður í dölum, fram til fjalla fólk sér dreifði um veröld alla. En fyrr en varði fjallahyggja fór að sækja á dalabyggja, Og þeir sem áttu heima á hæðum hugan sveigðu að lægri gæðum. Lýðinn ærðu í lygaskaki lausnarar, með guð að baki, Unz eftir skamm hríð hófst alheimsstríð. Í stríði því var öllu eytt ekki neitt lifði af þann lokadóm, nema einn piltur nema ein telpa nema eitt lítið blóm.

The Last Flower in the World During World Peace XII (As people certainly know), Our collapsed civilization has been cruelly reshaped. The whole world was in ruins, No more trees, no more bushes. All the gardens were torn down, All the works of art, destroyed. Men and women, in beaver skins, Had become viler than beasts; Even dogs had lost their hopes And, though used to obedience, Had abandoned their masters. Packs of wicked wolves went To pay visits to poor homesteads Where destitute people lived. No more music, no more books, No more pictures, no more joys, No pleasures, no desires, Only endless desolation, Lives spent in doing nothing... The powers of World War XII Were still there, among the people; They didn't even say why the heck That cursed war had broken out. Boys and girls no longer dreamed Glancing at each other's eyes, But instead they stood there staring: Love had passed from the earth. Once, one fine evening in spring, A girl strolling through the fields Found, while walking, a tiny flower: The last flower in the world. She ran home to tell her folks That the flower was moribund; A boy out there in the pasture Was amazed at this story. So the boy and the girl together Saved the last flower from death. Then, a bee and a hummingbird Came to greet it on a visit. Soon one flower became two, And two flowers became four, And then five, six, seven, eight... And then many, many more. Every tree and every grove Began then to leaf out, The girl with a touch of make-up Was a wonder of the world, And the boy fell deeply in love, Love was on earth again. Children started jumping, laughing, Plump, straight, with a pretty look. The dogs returned to their farms, But this is another story. The resourceful young man Started building a stone house, Buildings stood again in the world, Songs of life were heard again. And then there came fiddlers And magicians, and conjurers, And tailors, and shoemakers, And poets, and artists, Sculptors, inventors, And, of course, soldiers! And then again colonels, Captains, majors, lieutenants, Marshals, brigadiers, generals And saviors of humanity! Down in valleys, up in highlands People spread all over the world, Until the highlanders began To attack the dalesmen. Well, the highlanders longed so strongly For living in much lower places, The saviors had God on their side And drove the people crazy again. Short time passed; very soon A new world war broke out. Everything was destroyed, Nothing survived that doom. Except one boy, Except one girl, Except one flower.