Η μοναξιά
Katerina Gogou / Κατερίνα Γώγου| Original | Version française — LA SOLITUDE — Marco Valdo M.I. — 2022 |
| Η ΜΟΝΑΞΙΆ Η μοναξιά... δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας. Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία. Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλιών «καλών» καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα. Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα. Η μοναξιά. Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά και μετριέται πιάτο πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού. Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά Κάτω απ’ όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι. Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είν’ η Κοτζιά – ξυπνήστε πρωί. Ξυπνήστε να τη δείτε. Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους και τα τελευταία ατέλειωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ–ΚΕΝΤΡΟΝ στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία. Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο που ξεπουλάν τη φάρα της χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι. Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω απ’ τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει | LA SOLITUDE La solitude… N’a pas les yeux couleur d’inquiétude De l’amour troublé. Elle n’erre pas languide et apathique Se traînant dans des discothèques Et des musées gelés. Elle n’a pas de cadres jaunes du “bon” vieux temps. De boules de naphtaline dans les coffres de grand-maman, De rubans violets et de chapeaux de paille surannés. Elle n’écarte pas les jambes avec des rires étouffés, Un regard bovin, des soupirs sifflants… Et des dessous troublants. La solitude A la couleur des Pakistanais, la solitude Et on la mesure carreau par carreau, Morceau par morceau Au pied de la cheminée. Par tous les temps, La tête de sueur trempée, Dans la file d’attente, elle attend patiemment : Burnazi — Ag. Varvara — Kokkinia Toumba — Stavroupoli — Kalamaria. Elle expire en criant, elle enchaîne les maisons. Elle s’empare des moyens de production, Met fin à la propriété. Le dimanche, elle rend visite aux prisonniers, Dans la cour, le criminel et le révolutionnaire ont la même allure. Vendue et achetée : argent, argent, souffle par souffle. À proximité de la place Klotziàs, au marché aux esclaves. Au matin, elle se lève. C’est une putain dans les maisons de mauvaise vie. C’est le dernier tour de garde de la sentinelle, Et le dernier kilomètre de la ROUTE NATIONALE — CENTRE Pour la viande pendue à un crochet de la Bulgarie. Son sang se tarit et elle ne peut rien d’autre, Car ils vendent son peuple, Elle danse pieds nus un zebekiko sur la table, Tenant dans ses mains gonflées Une hache bien aiguisée. La solitude, Notre solitude, dis-je. Celle dont je parle Dans nos mains, est une hache, Au-dessus de vos têtes, elle tourne, Tourne, tourne, tourne. |
