Οι Έλληνες έναν καιρό
Maria Farandouri / Mαρία Φαραντούρη| Original | Versione italiana di Gian Piero Testa |
| ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΈΝΑΝ ΚΑΙΡΌ Οι Έλληνες κάποιους καιρούς τα βάζανε με τους θεούς και χτίζανε τα κάστρα γιά να πατήσουν τ΄άστρα. Φέρνουν λιθάρια ριζιμιά και ξεχερσώνουν τα βουνά μέτρα και πάλι μέτρα τους τέλειωσεν η πέτρα. Βάζουν βουνό σ΄άλλο βουνό σκαλίτσες γιά τον ουρανό μα κι οι θεοί θυμώνουν τα χέρια τους απλώνουν Να μην τους φτάνουν τα ψωμιά και ναν΄όπως το γράφω όπου καθένας θα πεινά εκεί να βρίσκει τάφο όπου καθένας θα πεινά εκεί να βρίσκει τάφο. Οι έλληνες έναν καιρό ψωμί δεν είχαν και νερό γι΄αυτό σε κάθε βήμα σκάβανε κι ένα μνήμα. Βάζαν κανάτι πήλινο και σταυρουδάκι ξύλινο λαδάκι και λυχνάρι να φέγγει το Γενάρη. Μπαίνανε μέσα νηστικοί και περιμέναν μοναχοί την ώρα του θανάτου να κατεβούνε κάτου. Μα είχανε καλού-κακού μαζί τους το κανάτι μήπως ιδρώσουν και διψούν ο χάροντας και τ΄άτι. Μήπως ιδρώσουν και διψούν ο χάροντας και τ΄άτι. | UNA VOLTA I GRECI I Greci in certi tempi ce l'avevano con gli dei e costruivano fortezze per calpestare le stelle. Trascinavano massi abbarbicati e civilizzavano i monti misura e rimisura gli finirono le pietre. Pongono un monte sopra l'altro gradini verso il cielo e gli dei si sdegnano e protendono le mani Che non gli basti il pane e sia come la scrivo là dove ciascuno avrà fame trovi lì una tomba là dove ciascuno avrà fame trovi lì una tomba. Un tempo i Greci non avevano né pane né acqua per questo ad ogni passo scavavano un sepolcro. Ci mettevano una brocca d'argilla e una crocetta di legno un po' d'olio e una lucerna che desse luce a Gennaio. Ci entravano digiuni e aspettavano in solitudine l'ora della morte per scender giù. Ma bene o male avevano con sé la brocca nel caso fossero sudati e assetati Caronte e il suo cavallo. nel caso fossero sudati e assetati Caronte e il suo cavallo. |
