שאָטנס
Leyb Rozental [Leib Rosenthal] / לײב ראָזענטאַל| Original | La traduzione ebraica proveniente dalla pagina dello Yad Vashem E',... |
| שאָטנס כ'קלער: מענטשן האַװען הין און הער, יעדער מענטש איז זײַן באַגער װערט פֿון גורל געטריבן, נאָר װאָס זשע קומט אַרױס דערפֿון? כאָטש אין לעבן אַלץ געטאָן, האָסט געיאָגט זיך נאָך דער זון און אין חושך פֿאַרבליבן. דו גיסט אַ פֿרעג, איז די וועלט בלויז אַ מילכל? צו װאָס דאָס געיאָג, אָט דאָס נאַרישע שפּילכל? װײַל מיר זײַנען װי שאָטנס, בלאָנדזשן שטיל דורך דער נאַכט, װײַל אין לעבן אָן ליכט װײסט ניט װער װוּ ער קריכט, פֿרעמד זײַן אײגן געזיכט... יעדע טיר, יעדער לאָדן איז פֿאַר אונדז הײַנט פֿאַרמאַכט... װערסט פֿון אומעט געיאָגט, קײנער פֿרעגט װאָס דיך פּלאָגט, צי אַ האַרץ אין דיר שלאָגט! זוכסט דײַן געזיכט, דײַן אײגן איך נאָר קענסט עס ניט געפֿינען. קומסט מיט דער נאַכט און װערסט אין נאַכט צערונען. װײַל מיר זײַנען װי שאָטנס װאָס די נאַכט האָט צעשפּרײט, נאָר זי אײנע פֿאַרשטײט װוּ אַהין יעדער גײט, װער צום לעבן – װער צום טױט. הײַנט האָסט געטראָפֿן מיך דאָ, פֿרײַנט. זעסט מײַן פֿרײד, װאָס האָט געשײַנט, שױן פֿאַרשװענקט פֿון געװיטער. כ'בין עלנט, הפֿקרדיק אַלײן, אױפֿן װעג – אַ הױלער שטײן, קײנער הערט ניט מײַן געװײן, קײנעם אַרט ניט מײַן ציטער. װי אָפֿט איך פֿאַרגעס, אַז אין מענטש כ'בין געראָטן: מיר דוכט כ'בין אַ מת אָדער גאָר בלױז אַ שאָטן. ס'װעלן שאָטנס פֿאַרשװינדן, װעסט אין גרױקײט זען באַלד, װי פֿון שאָטן װאָס פֿאַלט טײלט זיך אױס אַ געשטאַלט, װי די זון העל צעשטראַלט. | צללים מלים: לייב ראזענטאל מנגינה: טנגו פופולרי אני מהרהר: אנשים מתרוצצים הלוך ושוב, לכל איש יש שאיפות משלו והגורל רודף אותו, ומה יוצא מזה? אפילו שעשית הכול בחיים רדפת אחרי השמש אבל נשארת בחושך. אתה שואל, האם העולם הוא רק טחנת רוח? לשם מה הריצה המהירה והמשחק הטיפשי? הרי אנחנו כצללים, תועים בשקט בלילות, כי בחיים ללא אור לא יודעים לאן הולכים זרים הם אפילו פנינו... כל דלת כל תריס חסומים ביום בפנינו... הצער רודף אותך, ואין מי ששואל מה מציק לך, ואם לב פועם בקרבך! אתה מחפש את פניך ואת עצמך ואינך יכול למצוא. אתה בא עם הלילה ואתה נסחף אל תוך הלילה. הרי אנחנו כצללים שהלילה פיזר ורק הוא לבדו מבין לאן הולך כל אחד, מי לחיים ומי למוות. היום פגשת אותי פה, חבר. ראה את שמחתי שהאירה, מה הציף את עורך. אני גלמוד, הפקר, בדד, על אם הדרך – אבן חשופה, אין מי ששומע את בכיי, ולאף אחד לא אכפת שאני רועד. לעתים קרובות אני שוכח, שאני דומה לבן-אדם: אני חושב שאני מת או בכלל רק צל. הצללים ייעלמו, ומתוך האפור תראה בקרוב איך הצל נופל וממנו יוצאת דמות כשהשמש זורחת באור נגוהות. |
