Do prostego człowieka
Julian Tuwim| Original | Versione inglese di Pacze Moj da: |
| DO PROSTEGO CZŁOWIEKA Gdy znów do murów klajstrem świeżym przylepiać zaczną obwieszczenia, gdy "do ludności", "do żołnierzy" na alarm czarny druk uderzy i byle drab, byle szczeniak w odwieczne kłamstwo ich uwierzy, że trzeba iść i z armat walić, mordować, grabić, truć i palić; gdy zaczną na tysięczną modłę ojczyznę szarpać deklinacją i łudzić kolorowym godłem, i judzić "historyczną racją" o piędzi, chwale i rubieży, o ojcach, dziadach i sztandarach, o bohaterach i ofiarach; gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin pobłogosławić twój karabin, bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba, że za ojczyznę - bić się trzeba; kiedy rozścierwi się, rozchami wrzask liter z pierwszym stron dzienników, a stado dziki bab kwiatami obrzucać zacznie "żołnierzyków". - - O, przyjacielu nieuczony, mój bliźni z tej czy innej ziemi! wiedz, że na trwogę biją dzwony króle z panami brzuchatemi: wiedz, że to buda, granda zwykła, gdy ci wołają "Broń na ramię!", że im gdzieś nafta z ziemi sikła i obrodziła dolarami; że coś im w bankach nie sztymuje, że gdzieś zwęszyli kasy pełne lub upatrzyły tłuste szuje cło jakieś grubsze na bawełnę. Rżnij karabinem w bruk ulicy! Twoja jest krew, a ich jest nafta! I od stolicy do stolicy Zawołaj broniąc swej krwawicy: "Bujać - to my, panowie szlachta!" | TO THE SIMPLE MAN When again to walls with dripping glue, They start to paste their signs, When to dear people and dear soldiers too, The ink blast-blackens through, And every goon, and every foolish swine, Takes this everlasting lie as true: That one must go and by cannon rip asunder, Murder, poison, burn and plunder; When in the thousandth way they charm, “Homeland, harm”—and by this sleight of-hand delude with coat-of-arms, And incite by reason of “historical right”, The power, the glory, the frontiers, Of our fathers, forefathers and their banners, Of heroes and martyrs; When the bishop, priest and rabbi, All emerge to bless your rifle to the skies, Because they themselves have heard God say, For the homeland all must fight today; When the cadaverous screech of vulgarized front-page paper headlines rings, And herds of wild women canonize —with flowers—our brave little soldierlings: “But, my dear unlearn'ed friend, My brother from this or other worlds! Know that they beat their drums with dread, These kings with paunchy maiden-girls; Know that it’s a sham, a common ruse, When they command you: “Shoulder arms!”, For somewhere deep their oil’s begun to ooze, Yielding a harvest of dollars; That banks aren’t quite to their liking—that they’ve sniffed out cash in places easier to access, Or else set-sights, these fattest cats, On even fatter taxes. Thresh the streets with bullets until you free the soil, The blood is yours, the oil theirs! And from capital to capital call out, defending your blood, sweat and toil: ‘Fuck you—it’s us, you noble heirs!’” |
