A Hard Rain's A-Gonna Fall
Bob Dylan| Versione polacca di Marek Zgaiński | |
| VAR HAR DU VARIT MIN BLÅÖGDE SON Var har du varit min blåögde son? Var har du varit, var kommer du ifrån? Jag har trevat utefter tolv dimmiga bergskrön. Jag har snubblat och snavat i sju mörka skogar. Över tio raviner av vapen och ben. Genom blommiga dalar – där vandrade inga. På tretton vägar av guld – dom var kalla. Utefter sju stränder till döda oceaner. Och tusentals mil in i gapande gravfält. Det blir en svår, svår, svår, svår. Det blir en svår flod, den som komma skall. Var har du sett min blåögde son? Var har du sett, där du kommer ifrån? Jag såg ett skri som var stelnat av fasa. Såg folk runt en tårta – dom prata om inget. Såg barn som letade mat ibland sopor. Såg en vit planka flyta med avtryck av händer. Såg en far som dödade barn till en annan, han trodde att han försvara sina egna. Såg en som sålde sitt barnbarn för en njutning för stunden. Det blir en svår, svår, svår, svår. Det blir en svår flod, den som komma skall. Vad har du hört min blåögde son? Vad har du hört, där du kommer ifrån? Ett tordönsmuller som dundra ut en varning. Ett dån från en våg som kan dränka en värld. Hörde gråten från den som tvangs vända vid gränser och föräldralösa barn som aldrig fick chansen. Hörde tjutet av vargar kring ett barn som var nyfött. Hört en som ropade sanning tills pannan blev blodig. Det blir en svår, svår, svår, svår. Det blir en svår flod, den som komma skall. Vem har du mött min blåögde son? Vem har du mött, där du kommer ifrån? Jag mötte en flicka, hon gav mig en blomma. Jag mötte en människa som vare sårad av hat. Jag mötte en man som var sårad i kärlek. Jag har mött två bröder med magarna tomma, mött den tredje brodern – han hade inget hjärta. Mött barn kring sin katt som grannarna dödat. Möt blinda som dansade ut mot en avgrund Mött dem som tänkte i pengar, men inte med hjärtat. Mött leende mänskor med blod under skorna. Jag mötte en kvinna vars kropp stod i lågor. Det blir en svår, svår, svår, svår. Det blir en svår flod, den som komma skall. Vad ska du göra nu min blåögde son? Vad ska du göra nu, där du kommer ifrån? Jag skall rusa ut tillbaka, innan regnen börjar falla. Jag skall vandra till djupet av den mörkaste skogen. Där mina syskon är många, men händerna tomma. Där droppar av gift har blandats med vattnet. Där hungern är skriande, själarna glömda. Där mördarna aldrig utpekas offentligt. Där färgen är mörk och siffran oändlig. Där hemmen står byggda mot fängelsemurar. Och jag ska säga och ropa ut och tänka och andas det. Och jag skall stå på strande tills jag sjunker. Och jag kan min sång väl, långt innan jag börjat. Det blir en svår, svår, svår, svår. Det blir en svår flod, den som komma skall. | CIĘŻKI DESZCZ Powiedz, gdzieś był synu mój? Błękitnooki, drogi mój? Przeszedłem przez góry, gdzie mgła ścina szczyty, Przeszedłem przez drogę tłumem ludzi zakrytą, Przeszedłem przez lasy z których wyjścia nie było, Nad brzegiem oceanu przez wieczność brodziłem I w sercu cmentarza wyryłem swe imię. Tylko ciężki, ciężki, ciężki, ciężki, ciężki deszcz może zstąpić na ziemię. Powiedz, coś widział synu mój? Błękitnooki, drogi mój? Widziałem niemowlęta otoczone przez ściany, Diamenty na drodze rozrzucone garściami, Widziałem kruka, krwią plamił powietrze I ludzi z nienawiścią wpatrujących się w przestrzeń, Drabinę archaniołów zatopioną w wodzie, Widziałem tłum mówców zamkniętych w portrety I małe dzieci uzbrojone w bagnety. Tylko ciężki, ciężki, ciężki, ciężki, ciężki deszcz może zstąpić na ziemię. Powiedz, coś słyszał synu mój? Błękitnooki, drogi mój? Słyszałem głos burzy, który był ostrzeżeniem I szum wody wezbranej, by zatopić ziemię, Słyszałem dźwięk werbla w zapalczywej dłoni, Na szept tysięcy nikt ucha nie skłonił, Ktoś umierał z głodu, a inni się śmiali, Słyszałem jak kuglarz zapłakał nad nami I pieśń poety tonącą w rynsztoku. Tylko ciężki, ciężki, ciężki, ciężki, ciężki deszcz może zstąpić na ziemię. Powiedz kogoś spotkał synu mój? Błękitnooki drogi mój? Spotkałem dziecko przytulone do padliny I białego człowieka, który sprzedał swoje imię, Spotkałem kobietę ,jej ciało płonęło I dziewczynę z włosami rozwianymi nadzieją, Spotkałem człowieka chorego z miłości, Chorego z nienawiści i chorego z zazdrości. Tylko ciężki, ciężki, ciężki, ciężki, ciężki deszcz może zstąpić na ziemię. Co teraz zrobisz, synu mój? Co teraz zrobisz, drogi mój? Odejdę stąd zanim nadciągną deszcze Do ludzi, którym wszystko przeciekło przez ręce, Do lasu, gdzie drzewa zakrywają słońce, Gdzie kropla trucizny zatruła ich rzeki, A domy w dolinie otoczą zasieki, Gdzie kat swoją twarz ukrywa pod maską, Gdzie dusze stracone, gdzie głód bywa straszny, Gdzie czerń jest kolorem, gdzie nie ma nic więcej I myślę, i mówię, przeklinam i szepcę, I w słońca refleksach odbija się wszystko, Pochłania mnie morze, lecz zanim utonę, Wiem, wiem to, co za chwilę powiem. Tylko ciężki, ciężki, ciężki, ciężki, ciężki deszcz może zstąpić na ziemię. |
