Il Pescatore
Fabrizio De André| Versione in triestino di città di Fulvia "Herceg" e Antonella ... | |
| AL PÈSCADÖR A l'ombasèn ed l'ùltom söl 'l s'era pislé un pèscadör e 'l gh' äva 'n sòrc int'al mùs quasi ch'al fùss’ un sorìs Vèna a la spiàgia 'n asasèn dù oc' grànd da pùtèn dù oc' sbraghé in't la paura j'erèn i spec' ed 'n aventùra E 'l dìs al vec' : dàm dal pan a gh'ò pòc tèmp e tròpa fàma E 'l dìs al vec' : dàm dal vèn gh'o sèi, a sòn un asasèn Al rèva j oc' al vec' al giorèn sènsa guardères gnàn d'intòrèn ma 'l vùda al vèn e 'l sc'ianca 'l pàn par chi gh'e dzäva "gh'o sèi, gh'o fàma" L'e sté 'l càlör d'un momènt e dòpa ancòra in fàcia al vènt, de d'nàns a j oc' ancora 'l söl d'dardè il spàli un pèscador D'dardè il spàli un pèscador e la memoria l'è za 'n dòlor l'è za 'l rìmpiant ed 'n avrìl zughè a l'ombazèn in't un cortil Vènen in sèla i càrabàn Vènen in sèla, pistòli in màn e i 'dmandèn al vec' se li z'vèn 's fussa fat véder 'n asasèn Ma a l'ombasèn ed l'ùltom söl 'l s'era pislé un pèscador e 'l gh'äva 'n sòrc int'al mùs quasi ch'al fùss un sorìs. E 'l gh'äva 'n sòrc int'al mùs quasi ch'al fùss un sorìs | EL PESCADOR Al'ombra de l'ultimo sol se gavva indormenzà un pescador che el gaveva un segno largo come el viso che pareva un soriso. Riva sula rena un sassìn do oci grandi de putèl do oci grandi de fifìu iera i speci de un'aventura. El ghe domanda al vecio: "Dame el pan. Go poco tempo e 'sai fame." El ghe domanda al vecio: "Dame el vin. Go sede, son un sassìn." I oci el verzi el vecio al giorno no 'l se varda gnanca 'torno ma el svoda el vin, el rompi el pan per chi ghe diseva: "Go sede, go fame." Xe stà la vampa de un momento e po' via de novo verso el vento in fronte ai oci ancora el sol dedrio de le spale un pescador. Dedrio de le spale un pescador e la memoria xe zà un dolor xe zà el rimpianto de un april zogà al'ombra de una corte. Vien in sela do gindarmi i vien in sela co' le armi i ghe domanda al vecio se là vizin iera passà un sassin. Al'ombra de l'ultimo sol se gaveva indormenzà un pescador che el gaveva un segno largo come el viso che pareva un soriso. |
