Für Mikis Theodorakis
Franz-Josef Degenhardt| Versione greca di Gian Piero Testa | |
| ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ Να τους, βιομηχανικούς, γαιοκτήμονες, στρατηγούς, παπάδες, τανκ, όλη η γνωστή παρέα. Ως πάντα, θέλουν να σταματήσουν τον χρόνο στην Αθήνα όπως στο Κέιπ Τάουν, στο Βερολίνο και στο Κουανγκ Νγκάι. Τα χέρια τους, γέρα και κρύα, ψάχνουν κάθε θερμή καρδιά, Θεοδωράκη, κι εσύ ξέρεις πόσο είναι κρύα. Αλλά ξέρουμε επίσης πως έιναι παρά πολύ κρύα, πως είναι παρά πολύ γέρα, πως έιναι νεκρά όταν αρχίζει η μέρα μας. Εκείνη τη μέρα όταν θα χορέυει ο ήλιος. Κόκκινη μέρα της ελευθερίας στην Αθήνα. Εκείνη τη μέρα όταν θα χορεύουμε στις οδούς και θα ξαναδούμε. Οι εχτροί αυτών των παρασίτων, αυτοί είναι οι φίλοι σου. Είναι πολλοί και ζούνε παντού. Τα τραγούδια σου στη μακρία τους πορεία είναι μικρή παύση σε κοιλάδα πλούσια με δροσερές πηγές. Γι' αυτό μισούν τα τραγούδια, οι εχτροί μας. Τ' αυτιά τους σκουληκιάρικα τα χτυπάει το όνομά σου σα 'να χαστούκι. Και στο γάβγισμα της φωνής τους, στα μάτια τους με αδύνατη όραση είναι η αγωνία γι' εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα όταν θα χορέυει ο ήλιος. Κόκκινη μέρα της ελευθερίας στην Αθήνα. Εκείνη τη μέρα όταν θα χορεύουμε στις οδούς και θα ξαναδούμε. Και παγώνονται στα άσπρα σπίτια, οι γέροι αυτοί. Η ανησυχία τους πολλαπλασιασμένη με χιλιάδα ελέγχεται χιλιάδες φορές. Ως ο μεγάλος τους λεύκος πατέρας, ο γενοκτόνος Τζόνσον, τη νύχτα δε σβήνουν ποτέ το φως. Καλά το ξέρουν ότι είναι παντού αυτοί που περιμένουν το πρωί, κι είναι ξύπνιοι. Κοιτάτε! Η νύχτα θα τελειώσει σύντομα. Το αστέρι τους σβήνει. Σύντομα αρχίζει η μέρα. Εκείνη τη μέρα όταν θα χορέυει ο ήλιος. Κόκκινη μέρα της ελευθερίας στην Αθήνα. Εκείνη τη μέρα όταν θα χορεύουμε στις οδούς και θα ξαναδούμε. | ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ Νά τους! Βιομηχανικούς και μεγαλοκτηματιάδες, στρατηγούς με άρματα, παπάδες, ολόχληρη την περίφημη συνάφη. 'Οπως πάντα, θένε ο χρόνος να σταματήσει στην Αθήνα, στο Κέιπ Τάουν, στην Μπογκοτά, στο Βερολίνο και στο Κουάγκ Νγκάι. Τα χέρια τους, παλιά και κρύα, ψάχνουν κάθε ζεστή καρδιά, Θεοδωράκη, κι εσύ το’μαθες καλά πόσο είναι κρύα, μα θα’ναι πεθαμένα άμα χαράξει η μέρα μας. Εκείνη η ημέρα σαν θα χορέψει ὁ ήλιος. Κόκκινη μέρα της Λευτεριάς στην Αθήνα. Εκείνη η ημέρα σαν κι εμείς θα χορέψουμε μεσ’στους δρόμους και πάλι θα ειδωθούμε. Οι εχθροί αυτών των χαραμοφαήδων, τούτοι είναι οἱ φίλοι σου, κι είναι αμέτρητοι κι υπάρχουνε παντού. Τα τραγούδια σου, στην μακρυνή πορεία τους είναι σύντομη στάση μεσ’σε κοιλάδα με δροσερές πηγές. Για αυτό μισούν τα τραγούδια, οι εχθροί μας. Τα αυτιά τους, που τα γεμίζουν τα σκουλήκια, σαν καστούχι τα δέρνει τ’όνομά σου. Και στις φωνές τους, ἅμα γαβγίζουν, και μεσ’στα μάτια τους τα μιωπικά φαίνεται ὁ άγχος για την ημέρα κείνη που πλησιάζει. Εκείνη η ημέρα σαν θα χορέψει ὁ ήλιος. Κόκκινη μέρα της Λευτεριάς στην Αθήνα. Εκείνη η ημέρα, σαν κι εμείς θα χορέψουμε μεσ’στους δρόμους και πάλι θα ειδωθούμε. Και παγώνουν μεσ’στ’άσπρα τους παλάτια εκείνοι οι γέροντες. Ο άγχος τους χιλιοπολλαπλασιασμένος χίλιες φορές κρατιέται. Σαν τον μεγάλον λευκόν πατέρα τους, τον γενοκτόνον Τζόνσον, τη νύχτα ποτέ δεν σβήνουν τα πολύφωτα, διότι καλά τὸ ξέρουν πως αυτοί που περιμένουν το χάραμα ζούνε παντού και πάντα σ’αγρύπνια. Κοιτάτε! Η νύχτα γοργά θα φύγει. Χάνεται τ’αστέρι τους. Σε λίγη ώρα θα χαράξει η μέρα. Εκείνη η μέρα που θα χορέψει ο ήλιος. Κόκκινη μέρα της Λευτεριάς στην Αθήνα. Εκείνη η ημέρα, σαν κι εμείς θα χορέψουμε μεσ’στους δρόμους και πάλι θα ειδωθούμε. |
