'A Flobert o Sant'Anastasia
Gruppo Operaio E ZéziOriginal | Traducción al castellano por Lucia F. |
'A FLOBERT O SANT'ANASTASIA [Da un servizio del Giornale Radio RAI del 12 aprile 1975; la voce è di Luigi Necco, che era accorso sul luogo dell'esplosione] ...Ecco un servizio della nostra redazione napoletana: Qui è Napoli, vi parla Luigi Necco. 11 morti e un disperso, un operaio che manca tuttora all'appello Questo è il pesante bilancio dello scoppio avvenuto ieri alla Flobert's, una fabbrica di munizioni per armi giocattolo di Sant'Anastasia, un comune alle spalle del Vesuvio. I feriti sono 10, due hanno riportato gravi ustioni, cinque sono donne. Il ministro dell'interno ha disposto un'inchiesta, ma sembra già accertato che nella fabbrica di Sant'Anastasia si procedeva a lavorazioni non autorizzate di esplosivi per micidiali armi giocattolo. Al momento del primo scoppio, alle 13:25 di ieri, nella fabbrica si trovavano 60 persone, in maggioranza donne. Nella baracca vicino alle 200.000 cartucce già preparate si trovavano 13 operai scaraventati dall'esplosione fino a cento metri dal luogo dove lavoravano. 11 sono morti, uno è ferito, uno è disperso. Stamattina si stanno cercando sue notizie o sue tracce sotto le macerie polverizzate. Finora è stato possibile identificare con certezza soltanto 5 delle 11 vittime. Dieci dei morti erano stati assunti appena due settimane fa. Non erano più contadini, non erano ancora operai, per sfuggire alla disoccupazione e alla miseria avevano accettato un compromesso con la morte lavorando in uno stabilimento che, nonostante leggi e regolamenti, si è dimostrato insicuro al pari delle micidiali baracchette dove si fabbricano i fuochi d'artificio. A voi Roma. ...Il presidente della Repubblica, Leone, non appena appresa notizia della sciagura ha espresso il suo cordoglio ai familiari delle vittime. Viernarì unnice aprile 'a Sant'Anastasia n'u tratto 'nu rummore sentiett' 'e ch' paura. Je ascevo 'a faticà manc'a forza 'e cammenà p'à via addumandà: 'sta botta che sarrà. 'A Massaria 'e Rumano 'na fabbrica è scuppiata e 'a ggente ca fujeva e ll'ate ca chiagneva. Chi jeva e chi turnava p'à paura e ll'ati botte ma arrivato 'nnanz' 'o canciello Maronn' e ch' maciello! Din't vuliette trasì me sentiette 'e svenì 'nterr' 'na capa steva e 'o cuorpo nn' 'o teneva. Cammino e ch' tristezza m'avoto e ncopp' 'a rezza dduje pover' operaje cu 'e carne tutt'abbruciat'. Quann' arrivano 'e pariente 'e chilli puverielle chiagnevano disperati pè 'lloro figlie perdute. «'O figlio mio addò stà aiutateme a cercà facitelo pe pietà pe fforza ccà adda stà». «Signò, nun alluccate ca forse s'è salvato» e 'a mamma se va avvutà sott' 'a terra 'o vede piglià. So' state duricie 'e muorte p'è famiglie e ch' scunfuorto ma uno nun s'è trovato, povera mamma scunzulata. Sò arrivat' 'e tavute e 'a chiesa simmo jute p'ò l'urdemo saluto p'e cumpagne sfurtunate. P'e mmane nuje pigliamm' tutti 'sti telegramm' so' lettere 'e condoglianze mannate pè crianza. Atterrà l'ajmm' accumpagnat' cu a rraggiaria 'ncuorpo e 'ncopp' 'a chisti muort' giurammo ll'ata pavà... E chi va 'a faticà pur' 'a morte addà affruntà murimm' 'a uno 'a uno p'e colpa 'e 'sti padrune. A chi ajmma aspettà sti padrune a' cundannà ca ce fanno faticà cu 'o pericolo 'e schiattà. Sta ggente senza core cu 'a bandiera tricolore cerca d'arriparà tutt' 'e sbaglie ca fà. Ma vuje nun'ò sapite qual'è 'o dolore nuoste cummigliate cu 'o tricolore 'sti durici lavoratori. Ma nuje l'ajmm' capito cagnamm' 'sti culuri pigliammo a sti padrune e mannammel' 'affanculo. E cu 'a disperazion' 'sti fascisti e 'sti padrune facimmo nu muntone, nu grand' fucarone. Cert' chisto è 'o mumento e 'o mumento 'e cagnà e 'a guida nostra è grossa è 'a bandiera rossa. Compagni pè luttà nun s'adda avè pietà me chesta è 'a verità 'o comunismo è 'a libertà. | LA “FLOBERT” Viernes onze de abril en Santa Anastasía yo oí de repente la espantosa explosión Salía de mi trabajo no tenía fuerza de andar y pregunté por la calle, ¿qué es esta explosión? En la Masseria Romano una fábrica explotó, había gente escapando y otra llorando. Unos iban y otros volvían por miedo de otras explosiones y cuando llegué a la entrada vi toda la matanza. Porfin me decidí a entrar y sentí desmayarme, vi una cabeza al suelo privada de su cuerpo. Yo ando en desconsuelo, me vuelvo y en la cerca veo a dos obreros con sus carnes quemadas. Y llegan sus familias y aqueles pobrecitos lloraban desesperados por sus hijos perdidos. “¿Donde está mi hijo? Ayúdenme a buscarlo, ayúdenme por piedad, debe de estar aqui.” “No quéjese señora, puede haberse salvado”, pero la mamá se vuelve y le ve a él cogiéndoselo del suelo... Doce fueron los muertos, familias desesperadas, y a uno no lo hallaron, pobre su mamá desconsolada. Llegaron los ataúdes y fuimos a la iglesia para el último saludo a nuestros pobres compañeros. Y nos dieron en las manos todos los telegramas y las cartas de duelo que enviaron por buena crianza. Y fuimos a enterrarlos llenos de enfado en el corazón y por ellos juramos que tienen que pagarlo. Los que van al trabajo tienen mismo que enfrentar la muerte, morimos un poco a la vez por culpa de los patrones. ¿Y qué tenemos que esperar pa' condenar a estos señores que nos hacen trabajar con el peligro de morir? A estos desalmados que quieren esconder todas las faltas que hacen bajo una bandera tricolor. Pero ustedes no entienden qué y cuánta es nuestra pena, y cobren con la bandera a estos pobres trabajadores. Pero nosotros tomamos conciencia: ¡hay que mudar los colores! ¡Y estos patrones váyanse al carajo! Y por desesperación hagamos un lindo montón de fascistas y patrones ¡y quemémoslos a todos! El momento ha llegado de dar mudanza a todo, tenemos guía valiente, es la bandera roja Compañeros pa' luchar no hay que tener piedad, y esa es la verdad: el Comunismo es libertad. |