Francesco Guccini: Canzone quasi d'amore
GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCGVersione latina di Rhumak | |
CANCIÓN CASI DE AMOR No estaré ya para buscar palabras que no encuentro Para decirte cosas viejas con el vestido nuevo, Para contarte lo vacío que acostumbro a tener dentro Y parir al ratón viviendo sobre los recuerdos, Jugando con mis días, con el tiempo… O quizás quieres que diga, que tengo los pelos más cortos O que para mis naves ya están casi cerrados los puertos; Yo sigo hablando tanto, pero ya no me quedan credos, No quiero dármelas cuanto de mi o de mi vida Constreñida como los dedos por los pies… Estas cosas las sabes por que somos todos iguales Y morimos cada día de los mismos males, Porque estamos todos solos y es nuestro destino Intentar vuelos hinchados de acción o de palabra, Volando como vuela el pavo… No puedo hacer tanto y tu puedes hacer menos, Soy viejo en el orgullo, me conmueve tu seno, Y de esta palabra casi me avergüenzo Pero solo hay una vida, no la despreciemos para nada En tributos a la gente o al sueño… Las noches son iguales pero cada noche es diversa Y casi no te das cuenta de la energía dispersa En buscar a los rostros que te han olvidado Vistiendo ropas lisas, buenas en cada circunstancia, Siguiendo a la ciencia o al pecado… Todo esto lo sabes es donde comienza, La gracia, el tedio muerto de vivir en provincia, Porque somos todos iguales, somos malos y buenos Y tenemos los mismos males, somos bellacos y leales, Sabios, falsos, sinceros, ...gilipollas ¿Pero a dónde te irás, a dónde te has marchado ya? Te doy, si quisieras este aburrimiento ya usado, Tenlo en memoria mía pero no es una gran fortuna Te darás cuenta sola, no dentro de mucho, Que el aburrimiento de otro no vale… Por otra parte, lo ves, todavía escribo canciones Y pago mi casa, pago mis ilusiones, Pienso que haber entendido que vivir y conocerse, Tener sueño, apetito, hacer hijos, comer, Beber, leer, amar… ¡Rascarse! | CARMEN PAENE AMANTIS Iam non requiram, quae invenio minus, verba, ut tibi res fer vetulas novam vestem induens, ut vana narrem, quae soleo intus habere, ut inde postrema mente praeteritis seram, dum huc usque vivo per memoranda, dum huc usque ludo cum diebus temporibusque meis moratus. Mavisne dicam caesariem meam iam nunc brevem esse, an navibu iam meis paene esse clusum quemque portum? Multa loquor, careo ac fidebus: Me gloriari nec cupidus fui meaque vita, quae riget artior constricta tamquam artus suismet comparibus digitus pedum stat. Notae tibi sunt scilicet haece res, cum simus omnes e simili statu, qui vivit ex curis eisdem et perpetitur serie dierum; cum simus omnes soli et habemus hanc fortunam, ut actorum eloquiive nos nitamur inferno volatu, gallus uti volat, ut volemus. Nil ipse possum tuque minus potes: fastu senex sum; meque sinu moves (huius pudet me paene verbi) tam penite ut lacriment ocelli, Ast una vita est: quam caveamus in vulgi tributum amittere neu qua pars nobis profusa inter tributa sit patientibu somniorum. par atque dispar vespera volvitur, nil inde sentis vim tibi perditam vultus requirendo, tui nil qui memorantur, et induendo vestis vetustas experientiae cuivis adaptas, dum sapientiam sectare, vel sectare quantum obprobrium lateat per actum. Quo ibis? quo et isti iam? tibi si voles tritum per usum isthoc dabo taedium: hoc serves memor: norisque taedia alterius pretio carere. Carmenque pergo scribere, cum domo frustrationes solvere: fingo me sensisse vivendum esse amare cumbere, ali, legere et fricare. |