Le métèque
Georges MoustakiVersione catalana di Marina Rossell in Marina Rossell canta Moustaki, [2011] | |
Ο ΜΕΤΟΙΚΟΣ Μ'αυτό το μούτρο που κρατώ που ένα μέτοικο θυμίζει, 'Ενα περιπλανητικόν Ιουδαίον, ένα Ρωμιό βόσκον, Με τα μαλλιά μου ανακατευμένα απ'όλους τους άνεμους, Μ'αυτά τα μάτια μου χλομά και τ'ονειροπαρμένη όψη που έβγαλα Εγώ που εξοντώνησα όλα σχεδόν τα όνειρα μου, Με αυτά τα χέρια μου φτιαγμένα για κλοπές Για μουσική και τεμπελιές, Που τόσα περβόλια καθάρησαν, Μ'αυτά τα χείλη μου που ήπιανε Και φιλήσανε και δαγκώσανε Χωρίς ποτέ να χορταίνονται Μ'αυτό το μούτρο που κρατώ που ένα μέτοικο θυμίζει, 'Ενα περιπλανητικόν Ιουδαίον, ένα Ρωμιό βόσκον, 'Ενα κλέφτη κι ένα ρεμπέτη, Μ'αυτή τη πέτσα μου τριμμένη Απ'όλους τους καλοκαιρινούς ήλιους Κι απ'όσες φουστάνι φόρεσαν γυναίκες, Μ'αυτή την καρδιά μου που πόνεσε Χωρίς ποτέ να συκώνει μπέλα, Μ'αυτή τη ψυχή μου που ολοέχασε Τις πιθανότητες να σωθεί Και θεία τιμωρία να γλιτώσει Μ'αυτό το μούτρο που κρατώ που ένα μέτοικο θυμίζει, 'Ενα περιπλανητικόν Ιουδαίον, ένα Ρωμιό βόσκον, Με τα μαλλιά μου ανακατευμένα απ'όλους τους άνεμους, Θα ρθω εγώ, μάτια μου σε σκλαβιά, Ψυχή μου αδερφή μου, ζωοδόκος πηγή μου, Θα 'ρθω να πιω τα είκοσι χρόνια σου Και θα γίνω ένας βασιλικός διάδοχος 'Η ένα αγοράκι που ονειρεύεται, Σύμφωνα με τη δική σου τη προτίμηση , Και κάθε μέρα θα κτίζουμε μαζί Μιαν απεραντοσύνη αγάπης ίσαμε στο τέλος της ζωής. | EL METEC Amb aquest aire de metec, jueu errant, pastor grec, i els meus cabells als quatre vents; i aquest mirar tan indecís, ara amargant, ara endolcit, de dies bons i de mal temps; potser faig pinta d’haver estat lladre de fruites i de blats, de camps que acaricia el sol, però és que m’hi ajec i hi faig l’amor com hi he jugat i m’hi he perdut, sense mai perdre-m’hi del tot. Amb aquest aire de metec, jueu errant, pastor grec, i els meus cabells als quatre vents, i aquests meus ulls descolorits, verdosos, blaus, mig enfosquits; em faig mirall de tots aquells amb qui he sofert, amb qui he gaudit, perquè el meu cor no s’ha rendit ni penedit d’anar més lluny, d’on algú diu que ens aturem si no volem anar a l’infern, cosa que mai no m’he cregut. Amb aquest aire de metec jueu errant, pastor grec, i els meus cabells als quatre vents, vinc a trobar-te i a sentir com és d’immens aquest camí que encara tornaria a fer; camí de totes les olors del gessamí dels meus records d’Alexandria i d’Istanbul; i com voldria perdre-m’hi i enamorar-m’hi com ahir ans que se m’acluquin els ulls. I com voldria perdre-m’hi i enamorar-m’hi com ahir ans que se m’acluquin els ulls. |