![Shmerke Katsherginski [Shmerke Kaczerginski] / שמערקע קאַטשערגינסקי](img/art/t2811202.jpg?1622926367 "Shmerke Katsherginski [Shmerke Kaczerginski] / שמערקע קאַטשערגינסקי")
שטילער, שטילער, לאָמיר שװײַגן,
קבֿרים װאַקסן דאָ,
ס'האָבן זײ פֿאַרפֿלאַנצט די שׂונאים
גרינען זײ צום בלאָ.
ס'פֿירן װעגן צו פּאָנאר צו,
ס'פֿירט קײן װעג צוריק,
איז דער טאַטע װוּ פֿאַרשװוּנדן,
און מיט אים דאָס גליק.
שטילער, קינד מײַנס,װײן ניט, אוצר,
ס'העלפֿט ניט קײן געװײן,
אונדזער אומגליק װעלן שׂונאים,
סײַ װי ניט פֿאַרשטײן.
ס'האָבן ברעגעס אױך די ימען,
ס'האָבן אױך די תּפֿיסות צאַמען,
נאָר צו אונדזער פּײַן
קײן ביסל שײַן
קײן ביסל שײַן.
פֿרילינג אױפֿן לאַנד געקומען,
און אונדז האַרבסט געבראַכט.
איז דער טאָג הײַנט פֿול מיט בלומען,
אונדז זעט נאָר די נאַכט.
גאָלדיקט שױן דער האַרבסט אױף שטאַמען,
בליט אין אונדז דער צער,
בלײַבט פֿאַריתומט װוּ אַ מאַמע,
ס'קינד גײט אױף פּאָנאַר.
װי די װיליע אַ געשמידטע
ט'אויך געיאָכט אין פּײַן,
ציִען קריעס אײַז דורך ליטע
גלײַך אין ים אַרײַן.
ס'װערט דער חושך װוּ צערונען
פֿון דער פֿינצטער לײַכטן זונען
רײַטער, קום געשװינד
דיך רופֿט דײַן קינד.
שטילער, שטילער, ס'קװעלן קװאַלן
אונדז אין האַרץ אַרום.
ביז דער טױער װעט ניט פֿאַלן
מוזן מיר זײַן שטום.
פֿרײ ניט, קינד, זיך, ס'איז דײַן שמײכל
איצט פֿאַר אונדז פֿאַרראַט,
זאָל דעם פֿרילינג זען דער שׂונא
װי אין האַרבסט אַ בלאַט.
זאָל דער קװאַל זיך רויִק פֿליסן
שטילער זײַ און האָף...
מיט דער פרײַהײט קומט דער טאַטע
שלאָף זשע, קינד מײַן, שלאָף.
װי דער װיליע אַ באַפֿרײַטע,
װי די בײמער גרין באנײַטע
לײַכט באַלד פֿרײַהײטס־ליכט
אױף דײַן געזיכט,
אױף דײַן געזיכט.
קבֿרים װאַקסן דאָ,
ס'האָבן זײ פֿאַרפֿלאַנצט די שׂונאים
גרינען זײ צום בלאָ.
ס'פֿירן װעגן צו פּאָנאר צו,
ס'פֿירט קײן װעג צוריק,
איז דער טאַטע װוּ פֿאַרשװוּנדן,
און מיט אים דאָס גליק.
שטילער, קינד מײַנס,װײן ניט, אוצר,
ס'העלפֿט ניט קײן געװײן,
אונדזער אומגליק װעלן שׂונאים,
סײַ װי ניט פֿאַרשטײן.
ס'האָבן ברעגעס אױך די ימען,
ס'האָבן אױך די תּפֿיסות צאַמען,
נאָר צו אונדזער פּײַן
קײן ביסל שײַן
קײן ביסל שײַן.
פֿרילינג אױפֿן לאַנד געקומען,
און אונדז האַרבסט געבראַכט.
איז דער טאָג הײַנט פֿול מיט בלומען,
אונדז זעט נאָר די נאַכט.
גאָלדיקט שױן דער האַרבסט אױף שטאַמען,
בליט אין אונדז דער צער,
בלײַבט פֿאַריתומט װוּ אַ מאַמע,
ס'קינד גײט אױף פּאָנאַר.
װי די װיליע אַ געשמידטע
ט'אויך געיאָכט אין פּײַן,
ציִען קריעס אײַז דורך ליטע
גלײַך אין ים אַרײַן.
ס'װערט דער חושך װוּ צערונען
פֿון דער פֿינצטער לײַכטן זונען
רײַטער, קום געשװינד
דיך רופֿט דײַן קינד.
שטילער, שטילער, ס'קװעלן קװאַלן
אונדז אין האַרץ אַרום.
ביז דער טױער װעט ניט פֿאַלן
מוזן מיר זײַן שטום.
פֿרײ ניט, קינד, זיך, ס'איז דײַן שמײכל
איצט פֿאַר אונדז פֿאַרראַט,
זאָל דעם פֿרילינג זען דער שׂונא
װי אין האַרבסט אַ בלאַט.
זאָל דער קװאַל זיך רויִק פֿליסן
שטילער זײַ און האָף...
מיט דער פרײַהײט קומט דער טאַטע
שלאָף זשע, קינד מײַן, שלאָף.
װי דער װיליע אַ באַפֿרײַטע,
װי די בײמער גרין באנײַטע
לײַכט באַלד פֿרײַהײטס־ליכט
אױף דײַן געזיכט,
אױף דײַן געזיכט.
×
![]()
