Ήταν ένας άνθρωπος
με όψη ταπεινή,
η καταγωγή του λαϊκή.
Το ‘65 υπερέβαλε εαυτόν,
μήνυμα οι καμπάνες του
για κάθε μικροαστόν.
Μα κι οι άνθρωποι αυτοί
βλέπαν έναν φασουλή,
ήταν η εποχή πολύ σκληρή.
Δεν είχε του μάγκα μπόυ,
ούτε ήταν από σόϊ
βρε καλώστηνε την ατραξιόν,
καραγκούν μπόυ.
Βρήκε μια παρέα
των καμπάνων και τριχών,
έγινε βορά σαπιοκοιλιών
που κρατούσαν για
την πάρτυ τους την κριτική,
δεν υπήρχε τότε
η εξουσία της τιβί.
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Το ‘75 ξεχαστήκαν όλα αυτά,
πλάνες πανωραίες
και ακτίφ κομματικά.
Είχε κι ενα μπάρμπα
απ’την Αμέρικα αυτός,
βρε παιδί μου είχε γέλιο,
ο δικτάτωρ Παττακός.
Τότε πέσαν πάνω του,
βρίζανε τη μάνα του
μια επαρχία θάνατου.
Μαρξ και ήλιος πρασινί,
αριστερά καράν κουνεί,
μπόυ στα κάτεργα στον κάμπο
να τραβάς κουπί.
Δεκαπέντε χρόνια
η προσγείωση διαρκεί,
μα είναι ανώμαλη πολύ.
Τώρα όλοι ψάχνουν,
και μιλούν για αισθητική,
βρήκαν και το κιτς
από του Κίτσου τη στολή.
Κι όσο για τον Κίτσο μας,
άλλοι από τον κάμπο μας
Τζίμυ τον εβγάλαν και κεντούν.
Του ’βαλαν μετάλλια
μα κάτι βουβάλια
θέλουν στην μπερλίνα
μονοπώλιο ν’ασκούν.
Τώρα που ξεμείναμε
στην κόψη του εικοστού,
με ούτε καν πτυχίο παυσίλυπου,
μόνο σαν ημίθεοι
του παιδικού μας εαυτού,
γράφουμε τραγούδια για την τύχη
ενός παιδιού.
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
με όψη ταπεινή,
η καταγωγή του λαϊκή.
Το ‘65 υπερέβαλε εαυτόν,
μήνυμα οι καμπάνες του
για κάθε μικροαστόν.
Μα κι οι άνθρωποι αυτοί
βλέπαν έναν φασουλή,
ήταν η εποχή πολύ σκληρή.
Δεν είχε του μάγκα μπόυ,
ούτε ήταν από σόϊ
βρε καλώστηνε την ατραξιόν,
καραγκούν μπόυ.
Βρήκε μια παρέα
των καμπάνων και τριχών,
έγινε βορά σαπιοκοιλιών
που κρατούσαν για
την πάρτυ τους την κριτική,
δεν υπήρχε τότε
η εξουσία της τιβί.
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Το ‘75 ξεχαστήκαν όλα αυτά,
πλάνες πανωραίες
και ακτίφ κομματικά.
Είχε κι ενα μπάρμπα
απ’την Αμέρικα αυτός,
βρε παιδί μου είχε γέλιο,
ο δικτάτωρ Παττακός.
Τότε πέσαν πάνω του,
βρίζανε τη μάνα του
μια επαρχία θάνατου.
Μαρξ και ήλιος πρασινί,
αριστερά καράν κουνεί,
μπόυ στα κάτεργα στον κάμπο
να τραβάς κουπί.
Δεκαπέντε χρόνια
η προσγείωση διαρκεί,
μα είναι ανώμαλη πολύ.
Τώρα όλοι ψάχνουν,
και μιλούν για αισθητική,
βρήκαν και το κιτς
από του Κίτσου τη στολή.
Κι όσο για τον Κίτσο μας,
άλλοι από τον κάμπο μας
Τζίμυ τον εβγάλαν και κεντούν.
Του ’βαλαν μετάλλια
μα κάτι βουβάλια
θέλουν στην μπερλίνα
μονοπώλιο ν’ασκούν.
Τώρα που ξεμείναμε
στην κόψη του εικοστού,
με ούτε καν πτυχίο παυσίλυπου,
μόνο σαν ημίθεοι
του παιδικού μας εαυτού,
γράφουμε τραγούδια για την τύχη
ενός παιδιού.
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
Και νοσταλγώ,
και νοσταλγώ, πώς να σ' το πω
τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ"...
×
![]()
