Lingua   



Vasilis Papakonstandinou / Βασίλης Παπακωνσταντίνου


1) Το ποντίκι και ο αετός
(Κίτρινα Ποδήλατα)

Ό,τι κι αν κάνω, δεν μπορώ, το ξέρω, δεν σε πείθω
Με άλλα λόγια θα στο πω, μ'έναν αρχαίο μύθο

Μια ιστορία ψεύτικη και λίγο ξεχασμένη
Και πάσα ομοιότητα, είναι εξ'αρχής χαμένη

Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο
Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο

Όλος ο κόσμος μια σταλιά, μονάχα ένα χωράφι
Και όλες οι παρέες του, ένα μικρό σινάφι

Στο σώμα αταξίδευτο και στην ψυχή χαμένο
Μες την καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο

Κατέβηκε ένας αετός μια μέρα στο χωράφι
Η πείνα του αχόρταγη, το ράμφος του ξυράφι

Τον έπιασε τον ποντικό, του κόπηκε η μιλιά του
Και φύγαν προς τον ουρανό, τον πάει στη φωλιά του

Γυρίζει τότε ο ποντικός, κοιτάζει προς τα κάτω
Είδε βουνά και θάλασσα, τον κόσμο πιό γεμάτο

"Θεέ μου πόσα έχασα μ'αυτούς που μπερδευόμουν
Ωραία είναι εδώ ψηλά, εγώ γιατί σερνόμουν ;

Θέλω να μείνω πάντα εδώ, εδώ θέλω να ζήσω
Τώρα που είδα ουρανό, όλα θα τα ζητήσω "

Τον κοίταξε ο αετός και του'πε θυμωμένα
"Αν σ'ήθελε ο Θεός ψηλά, θα ήσουν σαν κι εμένα "

Κι ο ποντικός του απάντησε πως είναι θέμα πλάνης
Μ'αγάπη κι ανοιχτή καρδιά, τον ουρανό τον φτάνεις

Θα αναρωτιέσαι σίγουρα τι έγινε στο τέλος
Όμως αυτή η συζήτηση, είναι ένα άλλο σκέλος

Κι αν λες πως δεν κατάλαβες και σου πουλάω φύκια
Εντάξει, πλάκα έκανα, μιλούσα για ποντίκια

Να ονειρεύεσαι ουρανούς και να ζητάς τους τρόπους
Τί κρίμα που οι αετοί δεν τρώνε και ανθρώπους

Απ'όσα είδαν τα μάτια μου, ένα μόνο να ξέρεις
Πως δεν σου φτάνει το όνειρο για να τα καταφέρεις

Τ'όνειρο είναι τα φτερά, μα αν θέλεις να πετάξεις
Πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις

Μην στάζεις το φαρμάκι σου χωρίς να κάνεις βήμα
Ή κούνα το κορμάκι σου ή άλλαξε το ποίημα

2) Μονόλογος στο μπαρ
(Γιώργος Αϊβαλιώτης)

Κάνε τσιγάρο να σου πω καμιά κουβέντα
Βάλε ακόμα ένα ποτό,τι βιάζεσαι ;
Μπορεί απόψε να 'ρθουνε τα πάνω κάτω
Και όσα ξέρεις να χαθούν, για πού ετοιμάζεσαι ;

Μείνε για λίγο και το σπίτι σου δεν φεύγει
Κι όσοι σε περιμένουνε, θα κοιμηθούν
Δεν είναι αυτή η νύχτα σαν τις άλλες
Ως το πρωί, όλα μπορούνε να συμβούν

Κάνε τσιγάρο ίσως δεν ξαναβρεθούμε
Είναι τυχαίο που ξεμείναμε εδώ
Ξέρεις τη νύχτα είναι πιο εύκολοι οι ρόλοι
Μην φύγεις λίγο πριν σου παίξω τον Θεό

Ξέχνα απόψε την δουλειά, πώς θα ξυπνήσεις
Δεν το αισθάνεσαι ότι εδώ κάτι θα γίνει ;
Δεν τη μυρίζεις τη φωτιά έξω στο δρόμο ;
Αν φύγεις τώρα, εμένα ποιος θα μου έχει μείνει ;

Κάθισε λίγο, τι θα πει είσαι κομμάτια ;
Μπορεί να παίζεται απόψε η ζωή
Το είδα να γίνεται ξανά, δε με πιστεύεις ;
Πετούσαμε όλοι μας μέσα στο μαγαζί


3) Καινούρια μέρα
(Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου)

Φιλάει τα μάτια μου το φως, καινούρια μέρα
Και ένας ήλιος σαν μαγνήτης με τραβά
Κράτα το χέρι μου μη φύγω στον αέρα
Πες μου αν μείνω πως θα πάνε όλα καλά

Βόλτα στη θάλασσα κι ένας καφές στο
κέντρο
Γεμάτη μέρα με όση χώρεσε ζωή
Ξαπλώνω δίπλα σου γυμνός, πεσμένο
δέντρο
Δωσ' μου ανάσες για να φτάσω ως το
πρωί

Πάμε όπου θέλεις, μόνο πίσω δε γυρίζω
Η νοσταλγία είναι πέτρα στο λαιμό
Ό,τι ξεχνάω, με κρατάει να συνεχίζω
Δεν είμαι φύλλο, είμαι το ίδιο το νερό

Τρώει κομμάτια η χαρά απο την λύπη
Κόντρα στο φως, το σώμα γίνεται σκιά
Μέσα στα χέρια σου ό,τι έχεις κι ό,τι
λείπει
Φόβος κι ελπίδα απο τα ίδια υλικά

4) Δελτίο των 8
(Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Κράτα το χέρι, μη μ' αφήσεις
Έλα κι αρχίζουν οι ειδήσεις
Και στην οθόνη βγαίνει τώρα
Κεφάλι που τα ξέρει όλα

Λάβρος κατά των αδυνάτων
Δεξί εξτρέμ των δυνατών
Άγγελος των μικρών θανάτων
Ντελάλης όλων των δεινών

Όσες "αλήθειες" κι αν μου πούνε
απ' το δελτίο των οχτώ
Ακόμη κι αν πυρποληθούνε
πιστεύω μόνο τον καιρό

Αχ! τον κακό τους τον καιρό

Αν διαφωνείς, θα σε μαλώσει
Ξέρει ποιο είναι το σωστό
Κι αν δει πως δεν σε πιάνει η δόση
Σε πιάνει από τον λαιμό

Τρέμει να μην αλλάξει ο αέρας
Να μην γυρίσει ο τροχός
Στο πλάνο της καινούριας μέρας
Φοβάται μήπως μείνει εκτός

5) Όλα σου τα μάγια
(Χρήστος Ταμπουρατζής)

Όλα τα μάγια, έχουνε λυθεί
Άδεια η φωνή και τα μάτια σου άδεια

Κάποτε πετούσες ως τον ουρανό
Έλεγες "μπορώ" κι όλα τα μπορούσες

Τώρα δεν έχει μείνει άγνωστη χαρά
Κι εγώ διψάω για καινούρια μυστικά
Στα θαύματα σου κάποιος άλλος θα
πιστεύει
Άλλος τα λόγια σου θ' ακούει μαγικά
Και άλλος νύχτα σαν τρελός θα σε
γυρεύει

Όλα σου τα κόλπα, μοιάζουνε παλιά
Στάχτη η φωτιά, το τσιγάρο γόπα
Κάποτε γελούσες κι έπινα νερό
Έναν ποταμό μέσα μου οδηγούσες

6) Σε κάθε βήμα
(Ανδρέας Παπακωνσταντίνου)

Σε κάθε βήμα μια φωνή να λέει, "τι κάνεις;"
Σε κάθε λέξη να ακούς ένα, "τι λες;"
Σ' ό,τι παράξενο απαντούν, "θα μας τρελάνεις;"
Κι ό,τι ζητήσεις, θα σου δώσουν μόνο ευχές

Πας να μιλήσεις και σου λέν, "εσύ δεν ξέρεις"
Κάνεις να φύγεις, "άσε, θα σου πω εγώ"
"Με τα μυαλά που κουβαλάς, θα υποφέρεις"
"Ο κόσμος άλλαξε, μην μένεις στον παλιό"

Αν είχα κάνει ό,τι μου λέγανε αυτοί
αν είχα ζήσει την δική τους την ζωή
Δε θα μπορούσε ένα σου χάδι να με λιώσει
ούτε ένα βλέμμα σου απ' όλα να με σώσει

Φιλοσοφούνε για της εποχής το χάλι
Κι είναι οι μόνη που θα πιούνε στην υγειά τους
Έχουνε φάει την ζωή με το κουτάλι
Μα έναν άνθρωπο δεν κράτησαν κοντά τους


7) Φάρμακα και βιταμίνες
(Κίτρινα Ποδήλατα)

Αιμορραγώ απ' τα όνειρα μου
Και αναπνέω απο τσιγάρα
Σκύλος δεμένος στην ουρά μου
Κρατάω απο σπουδαία φάρα

Δίνω δυο νοίκια για μπροστάντζα
Κλείνω μια τρύπα δίχως φως
Περνάω χειμώνα στην καβάντζα
Μεσ' στο χαράκωμα σκυφτός.

Ψάχνω ζωή απ' τις βιτρίνες
Συγκρίνω όλες τις τιμές
Με φάρμακα και βιταμίνες
Βγάζω του μήνα τις ζημιές.

Κι όταν ο πόλεμος τελειώσει
Αν είμαι ακόμα ζωντανός
Θα ξεπληρώσω άλλη μια δόση
Και θα γελάω σαν τρελός.


8) Στροφή
(Νίκος Βαν Μπρούσσελ&Γιώργος Μπερσίμης)

Είμαστε πάνω στη στροφή
Δε μένει άλλος τρόπος
Έχουνε οι φίλοι μαζευτεί
Έχουνε στήσει τη γιορτή
Δεν τους χωράει ο τόπος

Δεν είναι τώρα για να κλαις
Ούτε για να ελπίζεις
Δε γίναν όλα όπως τα θες
Μα δεν σου λείψαν οι χαρές
Και στη βροχή ανθίζεις

Μέχρι να φύγει το κακό
περνάει κι η ζωή σου
Ζήσε ό,τι έχεις
Μ' ό,τι βρείς
Κι ό,τι σου λέει η φωνή σου

Δεν είναι ακόμα ο καιρός
Να σβήσεις απ' τον χάρτη
Σου έχει μείνει ουρανός
Έχεις υπόλοιπο στο φως
Κι έναν γεμάτο Μάρτη


9) Ελεύθερος και μόνος
(Ευτύχης Ζαρμπ)

Απο 'δω και πέρα μόνος σου
Δίχως σχοινιά να σε κρατάνε
Κρυψώνες για να σε χωράνε
Ό,τι φοβόσουν, έχει γίνει πια ο δρόμος σου
Ό,τι δεν πίστευες θα ζήσεις, είναι εδώ

Σαν θαύμα που δε χάθηκα μέσα σε τόσα
χρόνια
Που δε με σήκωσε ψηλά ο δυνατός αέρας
Σαν όνειρο που έφτασα εδώ και μου 'χουν
μείνει πιόνια
Κι ακόμη η βασίλισσα παλεύει με το τέρας

Απο 'δω και πέρα ελεύθερος
Σ' ότι, καινούργιο σε παλιώσει
Ό,τι παλιό σε ξανανιώσει
Ένας ο ορίζοντας και δεν υπάρχει δεύτερος
Άλλη μια νίκη και θα παίξεις τελικό


10) Αφετηρία
(Κώστας Κάλλιας)

Τί νομίζεις πως θα κάνεις άμα φύγεις;
Τί φαντάζεσαι θα βρεις εκεί που πας;
Πάντα πίσω στην αρχή θα καταλήγεις
Πάντα στο ίδιο το νερό θα ξεδιψάς

Ποιούς νομίζεις πως θα βρεις να σε
γλιτώσουν;
Ποιά φωτιά θ' ανάψει για να ζεσταθείς;
Πόσα ψέματα απ' το ψέμα θα σε σώσουν;
Αν δεν έχει μια αλήθεια για να πεις

Όλα τα χαρτιά σου στο τραπέζι
κι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά
Άσε το παιχνίδι να σε παίζει
μην κρατάς τα φύλλα σου κλειστά

Που ονειρεύεσαι να βρεις αυτό
που ψάχνεις;
Σε ποια θάλασσα νομίζεις πως θα βγείς;
Από πέτρα τα καράβια σου τα φτιάχνεις
Και με βράχους δεν ταξίδεψε κανείς


11) Oι μέρες που δικάζουν

(Σταμάτης Κραουνάκης)


Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας

Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας

Δεν το φοβάμαι

Ούτε το θέλω



Μα δεν υπάρχουν λαγοί μεσ΄ στο καπέλο

Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν



Κι αν όλα βγουν αληθινά

Δεν θα χαρώ ούτε θα κλάψω

Και δεν θα πω «στο είχα πει»

Δεν ξέρω πως ούτε γιατί

Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω



Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα

Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους

Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους

Και δεν το θέλουν

Και φοβούνται



Πως όλα τώρα θα ΄ναι λίγα και μικρά

Κι ούτε τα λάθη τους δεν θα ΄ναι πια μεγάλα



Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν


12) Θα πάμε
(Κίτρινα Ποδήλατα)

Τουλάχιστον να μη βρέξει...Αυτό μόνο,
και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν
και χειμώνας, γαμώτο... Όμως έτσι είναι, δεν
αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει απο δώ, παιδί, αλλά
δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος, θα
μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που
θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα
ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια
μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα
μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.

Πως παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πως
πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη
φράση των βιβλίων; Κατ'αρχήν, από που
την πιάνεις; από που πιάνεται η ζωή; από τι
ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος
στις πατέντες, και αν δε μου μαγειρέψεις
πέθανα! Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό
δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε
μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους,
που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους,
χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας
σκέτος χρήστης μηχανημάτων.

"Που με πας;"

Νύχτα με κομμένο το ρεύμα παντού και
έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρώ κάπου
να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω
ανθρώπους πια, δε με παίρνει να τα έχω
στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο
σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν
μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για
κλάμματα, νυσταγμένα. Πως διάολο βρίσκεις
τον δρόμο;

"Που με πας;"

Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως
πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχει να πεις
μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία.
Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τι λέξεις,
πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης,
δημιουργός. Από συνδρομητής Θεός. Δεν
ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει που
έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ.
Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να
αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό.
Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε
απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί
να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν βιαστικά και
άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία
στην μπρίζα.

"Που με πας;"

Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ο φακός.
Σοφία, Νικολέτα, "αν με αγκαλιάσεις πολύ
σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω.
Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει
πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να
σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα
μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να
μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.

Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται
από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα...
Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία
φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς".
Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα
μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ
της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα
πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε...



Pagina principale CCG

Segnalate eventuali errori nei testi o nei commenti a antiwarsongs@gmail.com




hosted by inventati.org