Maria:
"Falegname col martello
perché fai den den?
Con la pialla su quel legno
perché fai fren fren?
Costruisci le stampelle
per chi in guerra andò?
Dalla Nubia sulle mani
a casa ritornò?"
Il falegname:
"Mio martello non colpisce,
pialla mia non taglia
per foggiare gambe nuove
a chi le offrì in battaglia,
ma tre croci, due per chi
disertò per rubare,
la più grande per chi guerra
insegnò a disertare".
La gente:
"Alle tempie addormentate
di questa città
pulsa il cuore di un martello,
quando smetterà?
Falegname, su quel legno,
quanti corpi ormai,
quanto ancora con la pialla
lo assottiglierai?"
Maria:
"Alle piaghe, alle ferite
che sul legno fai,
falegname su quei tagli
manca il sangue, ormai,
perché spieghino da soli,
con le loro voci,
quali volti sbiancheranno
sopra le tue croci".
Il falegname:
"Questi ceppi che han portato
perché il mio sudore
li trasformi nell'immagine
di tre dolori,
vedran lacrime di Dimaco
e di Tito al ciglio
il più grande che tu guardi
abbraccerà tuo figlio".
La gente:
"Dalla strada alla montagna
sale il tuo den den
ogni valle di Giordania
impara il tuo fren fren;
qualche gruppo di dolore
muove il passo inquieto,
altri aspettan di far bere
a quelle seti aceto".
"Falegname col martello
perché fai den den?
Con la pialla su quel legno
perché fai fren fren?
Costruisci le stampelle
per chi in guerra andò?
Dalla Nubia sulle mani
a casa ritornò?"
Il falegname:
"Mio martello non colpisce,
pialla mia non taglia
per foggiare gambe nuove
a chi le offrì in battaglia,
ma tre croci, due per chi
disertò per rubare,
la più grande per chi guerra
insegnò a disertare".
La gente:
"Alle tempie addormentate
di questa città
pulsa il cuore di un martello,
quando smetterà?
Falegname, su quel legno,
quanti corpi ormai,
quanto ancora con la pialla
lo assottiglierai?"
Maria:
"Alle piaghe, alle ferite
che sul legno fai,
falegname su quei tagli
manca il sangue, ormai,
perché spieghino da soli,
con le loro voci,
quali volti sbiancheranno
sopra le tue croci".
Il falegname:
"Questi ceppi che han portato
perché il mio sudore
li trasformi nell'immagine
di tre dolori,
vedran lacrime di Dimaco
e di Tito al ciglio
il più grande che tu guardi
abbraccerà tuo figlio".
La gente:
"Dalla strada alla montagna
sale il tuo den den
ogni valle di Giordania
impara il tuo fren fren;
qualche gruppo di dolore
muove il passo inquieto,
altri aspettan di far bere
a quelle seti aceto".
inviata da Lorenzo Masetti - 4/12/2004 - 18:50
Lingua: Inglese
La versione inglese di Dennis Criteser [2014]
Dal blog Fabrizio De André in English
Dal blog Fabrizio De André in English
With "Maria nella bottega d'un falegname," De André jumps forward from the time of Christ's birth to his upcoming death on the cross. - Dennis Criteser
MARY [1] IN THE CARPENTER'S WORKSHOP
Mary:
“Carpenter with your hammer,
why do you go ‘den den’?
With the plane on that wood,
why do you go ‘fren fren’?
Are you building crutches
for someone who went to war,
who from Nubia, on their hands
returned home?”
The carpenter:
“My hammer doesn’t strike,
my plane doesn’t cut
to mold new legs
and offer them to someone in battle,
but three crosses, two for those who
deserted to steal,
the largest for one who
taught to desert from war.”
The people:
“At the sleeping temples
of this city
pulses the heart of a hammer.
When will it stop?
Carpenter, on that wood,
how many hits already?
How much more with the plane
will you thin and refine it?”
Mary:
“At the sores, at the wounds
you make on the wood,
carpenter, on those cuts
the blood is missing, now,
so they explain on their own
with their voices
which faces will go white
upon your crosses.”
The carpenter:
“These blocks that they brought
so my sweat
might transform them in the image
of three sufferings,
they will see tears of Dimaco
and of Tito at the eye’s edge.
The biggest one you're looking at
will embrace your son.”
The people:
“From the streets to the mountains
rises up your ‘den den,'
every valley of Jordan
learns your ‘fren fren’;
some groups of suffering
take the uneasy step,
others wait to force
those thirsty ones to drink vinegar.”
Mary:
“Carpenter with your hammer,
why do you go ‘den den’?
With the plane on that wood,
why do you go ‘fren fren’?
Are you building crutches
for someone who went to war,
who from Nubia, on their hands
returned home?”
The carpenter:
“My hammer doesn’t strike,
my plane doesn’t cut
to mold new legs
and offer them to someone in battle,
but three crosses, two for those who
deserted to steal,
the largest for one who
taught to desert from war.”
The people:
“At the sleeping temples
of this city
pulses the heart of a hammer.
When will it stop?
Carpenter, on that wood,
how many hits already?
How much more with the plane
will you thin and refine it?”
Mary:
“At the sores, at the wounds
you make on the wood,
carpenter, on those cuts
the blood is missing, now,
so they explain on their own
with their voices
which faces will go white
upon your crosses.”
The carpenter:
“These blocks that they brought
so my sweat
might transform them in the image
of three sufferings,
they will see tears of Dimaco
and of Tito at the eye’s edge.
The biggest one you're looking at
will embrace your son.”
The people:
“From the streets to the mountains
rises up your ‘den den,'
every valley of Jordan
learns your ‘fren fren’;
some groups of suffering
take the uneasy step,
others wait to force
those thirsty ones to drink vinegar.”
[1] Non di rado, il traduttore lascia inspiegabilmente parole e nomi in italiano. Qui il nome è stato rimesso quindi in inglese.
inviata da Riccardo Venturi - 21/2/2016 - 19:56
Lingua: Francese
Traduzione francese di M.R.
Traduction en français de M.R.
Traduction en français de M.R.
MARIE DANS L'ATELIER D'UN MENUISIER
Marie :
- "Menuisier pourquoi fais-tu
den den avec ton marteau?
Pourquoi fais-tu fren fren
avec ton rabot sur ce bois?
Fabriques-tu les béquilles
pour ceux qui sont partis en guerre?
Et qui rentrent à la maison
sur les mains depuis la Nubie?"
Le menuisier:
- "Mon marteau ne frappe pas,
mon rabot ne taille pas pour
façonner des jambes neuves
à ceux qui en ont offert aux batailles,
mais pour trois croix, deux pour ceux
qui ont déserté pour voler,
la plus grande pour celui
qui enseigne à déserter".
Les gens :
- " Aux tempes de cette ville
endormie bat le coeur
d'un marteau,
quand cessera-t-il ?
Menuisier, combien de corps
déjà sur ce bois,
combien vas-tu en amincir
avec ton rabot ?".
Marie :
-"A toutes ces plaies, à toutes ces blessures
que tu fais sur ces coupes
de bois, menuisier, il ne manque plus
désormais que le sang,
pour que ces visages
qui pâliront sur tes croix
puissent s'expliquer tout seul
avec leur voix".
Le menuisier:
-"Ils m'ont apporté ces troncs
pour que ma sueur les
transforment en l'image
de trois douleurs,
elles verront les larmes aux yeux
de Dimachus et de Titus
la plus grande que tu regardes
embrassera ton fils".
Les gens :
-"De la rue jusqu'à la montagne
s'élève ton den den
chaque vallée de Jordanie
apprend ton fren fren;
un groupe de gens en souffrance
a le pas inquiet,
les autres attendent d'étancher
ces soifs avec du vinaigre".
Marie :
- "Menuisier pourquoi fais-tu
den den avec ton marteau?
Pourquoi fais-tu fren fren
avec ton rabot sur ce bois?
Fabriques-tu les béquilles
pour ceux qui sont partis en guerre?
Et qui rentrent à la maison
sur les mains depuis la Nubie?"
Le menuisier:
- "Mon marteau ne frappe pas,
mon rabot ne taille pas pour
façonner des jambes neuves
à ceux qui en ont offert aux batailles,
mais pour trois croix, deux pour ceux
qui ont déserté pour voler,
la plus grande pour celui
qui enseigne à déserter".
Les gens :
- " Aux tempes de cette ville
endormie bat le coeur
d'un marteau,
quand cessera-t-il ?
Menuisier, combien de corps
déjà sur ce bois,
combien vas-tu en amincir
avec ton rabot ?".
Marie :
-"A toutes ces plaies, à toutes ces blessures
que tu fais sur ces coupes
de bois, menuisier, il ne manque plus
désormais que le sang,
pour que ces visages
qui pâliront sur tes croix
puissent s'expliquer tout seul
avec leur voix".
Le menuisier:
-"Ils m'ont apporté ces troncs
pour que ma sueur les
transforment en l'image
de trois douleurs,
elles verront les larmes aux yeux
de Dimachus et de Titus
la plus grande que tu regardes
embrassera ton fils".
Les gens :
-"De la rue jusqu'à la montagne
s'élève ton den den
chaque vallée de Jordanie
apprend ton fren fren;
un groupe de gens en souffrance
a le pas inquiet,
les autres attendent d'étancher
ces soifs avec du vinaigre".
inviata da M.R. - 2/8/2012 - 17:16
Lingua: Tedesco
Versione tedesca, dal questa pagina:
MARIA IN DER WERKSTATT EINES SCHREINERS
Maria:
Schreiner mit dem Hammer
Warum machst du dong dong?
Mit dem Hobel auf diesem Holz
Warum machst du fren fren?
Fertigst du Krücken
Für den, der in den Krieg gezogen ist?
Und aus Nubien auf den Händen
Nach Hause zurückkam?
Schreiner:
Mein Hammer schlägt nicht,
Es schneidet nicht mein Hobel
Um neue Beine zu zimmern
Für die, die sie im Gefecht geopfert haben,
Sondern drei Kreuze, zwei für die,
Die desertierten um zu stehlen,
Das grösste für den, der lehrte den Krieg
Zu desertieren.
Die Menschenmenge:
An den schlummernden Schläfen
Dieser Stadt
Pocht das Herz eines Hammers,
Wann wird es aufhören?
Schreiner, auf diesem Holz
Wie viele Schläge noch
Mit dem Hobel wie viel noch
Wirst du es verringern?
Maria:
An den Wunden, an den Verletzungen
Die du dem Holz zufügst,
Schreiner, auf diesen Schnitten
Fehlt nur noch das Blut,
Damit sie von sich aus erzählen,
Mit ihre Stimmen,
Welche Gesichter erblassen werden
Auf deinen Kreuzen.
Schreiner:
Diese Hölzer, die sie gebracht haben
Damit mein Schweiss
Sie in das Ebenbild verwandle
Eines dreifachen Schmerzes
Werden die Tränen von Dymachus
Und von Titus am Rand sehen
Das grösste, das du betrachtest
Wird deinen Sohn umarmen.
Die Menschenmenge:
Von den Strassen zu den Bergen
Ertönt dein dong dong
Jedes Tal in Jordanien
Erlernt dein fren fren,
Einige Gruppen vom Schmerz gezeichnet
Bewegen sich unruhig herum
Andere warten darauf jenen
Essig trinken zu lassen, die dürsten.
Maria:
Schreiner mit dem Hammer
Warum machst du dong dong?
Mit dem Hobel auf diesem Holz
Warum machst du fren fren?
Fertigst du Krücken
Für den, der in den Krieg gezogen ist?
Und aus Nubien auf den Händen
Nach Hause zurückkam?
Schreiner:
Mein Hammer schlägt nicht,
Es schneidet nicht mein Hobel
Um neue Beine zu zimmern
Für die, die sie im Gefecht geopfert haben,
Sondern drei Kreuze, zwei für die,
Die desertierten um zu stehlen,
Das grösste für den, der lehrte den Krieg
Zu desertieren.
Die Menschenmenge:
An den schlummernden Schläfen
Dieser Stadt
Pocht das Herz eines Hammers,
Wann wird es aufhören?
Schreiner, auf diesem Holz
Wie viele Schläge noch
Mit dem Hobel wie viel noch
Wirst du es verringern?
Maria:
An den Wunden, an den Verletzungen
Die du dem Holz zufügst,
Schreiner, auf diesen Schnitten
Fehlt nur noch das Blut,
Damit sie von sich aus erzählen,
Mit ihre Stimmen,
Welche Gesichter erblassen werden
Auf deinen Kreuzen.
Schreiner:
Diese Hölzer, die sie gebracht haben
Damit mein Schweiss
Sie in das Ebenbild verwandle
Eines dreifachen Schmerzes
Werden die Tränen von Dymachus
Und von Titus am Rand sehen
Das grösste, das du betrachtest
Wird deinen Sohn umarmen.
Die Menschenmenge:
Von den Strassen zu den Bergen
Ertönt dein dong dong
Jedes Tal in Jordanien
Erlernt dein fren fren,
Einige Gruppen vom Schmerz gezeichnet
Bewegen sich unruhig herum
Andere warten darauf jenen
Essig trinken zu lassen, die dürsten.
inviata da Riccardo Venturi - 17/3/2005 - 23:16
Lingua: Polacco
Versione polacca cantabile di Krzysiek NoWar Wrona
10/11 maggio 2016
10/11 maggio 2016
MARIA W WARSZTACIE CIEŚLI
Maria:
"Cieślo czemuż pobijakiem
stukasz dziś den den?
Czemuż strugiem równasz drewno
gładząc je fren fren?
Czy szykujesz z niego kule
temu co ruszył w bój,
aby z Nubii rychło wrócić
jedną tylko z dwóch nóg?"
Cieśla:
"Mój pobijak nie uderza,
mój nie jęczy strug,
by kto wojnie się poświęcił
znowu chodzić mógł.
Robię krzyże, dwa z nich dla tych,
którzy żyli, by kraść,
kto nauczał żyć bez wojny
największy trzeci dźwigać ma".
Ludzie:
"W głowach ludzi tego miasta
otępiałych snem,
ciężki rytm młotek wybija,
czy rozbudzą się?
Cieślo, powiedz, ile drewna
ująć musisz jeszcze,
ile strugiem wiórów zetniesz,
by obrobić tę belkę?"
Maria:
"Ranom, rysom i zaciosom
dobrze przyjrzyj się,
kiedy dłuto, cieślo, wbijasz,
niemal tryska krew.
I brakuje tak niewiele,
zaczną mówić krzyże,
prawdę świadcząc o obliczach,
którym zblednąć na nich przyjdzie".
Cieśla:
"Kłody, które tu zrzucono,
abym w pocie czoła
przygotował z nich naprędce
trzech boleści obraz,
łzą je zwilży dziś Dumakus,
Tytus na nich sczeźnie,
tę największą, tę przed tobą,
syn twój wkrótce obejmie".
Ludzie:
"Niesie dzisiaj się po szczytach
twoje głośne den den,
za Jordanem brzmi w kotlinach
nieustanne fren fren.
I nieliczni zasmuceni
krok do miasta kierują,
większość czeka, aż oprawcy,
octem ich poczęstują".
Maria:
"Cieślo czemuż pobijakiem
stukasz dziś den den?
Czemuż strugiem równasz drewno
gładząc je fren fren?
Czy szykujesz z niego kule
temu co ruszył w bój,
aby z Nubii rychło wrócić
jedną tylko z dwóch nóg?"
Cieśla:
"Mój pobijak nie uderza,
mój nie jęczy strug,
by kto wojnie się poświęcił
znowu chodzić mógł.
Robię krzyże, dwa z nich dla tych,
którzy żyli, by kraść,
kto nauczał żyć bez wojny
największy trzeci dźwigać ma".
Ludzie:
"W głowach ludzi tego miasta
otępiałych snem,
ciężki rytm młotek wybija,
czy rozbudzą się?
Cieślo, powiedz, ile drewna
ująć musisz jeszcze,
ile strugiem wiórów zetniesz,
by obrobić tę belkę?"
Maria:
"Ranom, rysom i zaciosom
dobrze przyjrzyj się,
kiedy dłuto, cieślo, wbijasz,
niemal tryska krew.
I brakuje tak niewiele,
zaczną mówić krzyże,
prawdę świadcząc o obliczach,
którym zblednąć na nich przyjdzie".
Cieśla:
"Kłody, które tu zrzucono,
abym w pocie czoła
przygotował z nich naprędce
trzech boleści obraz,
łzą je zwilży dziś Dumakus,
Tytus na nich sczeźnie,
tę największą, tę przed tobą,
syn twój wkrótce obejmie".
Ludzie:
"Niesie dzisiaj się po szczytach
twoje głośne den den,
za Jordanem brzmi w kotlinach
nieustanne fren fren.
I nieliczni zasmuceni
krok do miasta kierują,
większość czeka, aż oprawcy,
octem ich poczęstują".
inviata da Krzysiek Wrona - 11/5/2016 - 21:47
Lingua: Spagnolo
Versione spagnola di Santiago
MARÍA EN EL TALLER DE UN CARPINTERO
María:
"Carpintero con el martillo
¿por qué haces den den?
Con el cepillo sobre el leño
¿por qué haces den den?
¿Construyes las muletas
para quien a la guerra fue?
¿De Nubia sobre las manos
a casa regresó?"
El carpintero:
"Mi martillo no golpea,
mi cepillo no talla
para formar piernas nuevas
a quien las ofreció en batalla
sino, tres cruces, dos para quien
desertó para robar
la más grande para quien de la guerra
enseñó a desertar".
La gente:
"En los templos adormecidos
de esta ciudad
pulsa el corazón de un martillo
¿cuándo se detendrá?
Carpintero, sobre el leño
¿cuántos golpes más?
¿cuanto aún con el cepillo
lo reducirás?".
María:
"A las llagas, a las heridas
que a la madera haces,
carpintero sobre esos tajos
falta la sangre aún,
para que expliquen ellos mismos
con sus propias voces
qué rostros palidecerán
sobre tus tres cruces".
El carpintero:
"Estos troncos que han traído
para que mi sudor
los transforme en la imagen
de tres dolores,
verán lagrimas de Dimaco
y de Tito en los párpados,
el más grande que ves
abrazará a tu hijo".
La gente:
"De la calle a la montaña
sube tu den den
cada valle de Jordania
aprende tu fren fren;
algún grupo de dolor
se mueve con el paso inquieto,
otros esperan para dar de beber
vinagre a los sedientos".
María:
"Carpintero con el martillo
¿por qué haces den den?
Con el cepillo sobre el leño
¿por qué haces den den?
¿Construyes las muletas
para quien a la guerra fue?
¿De Nubia sobre las manos
a casa regresó?"
El carpintero:
"Mi martillo no golpea,
mi cepillo no talla
para formar piernas nuevas
a quien las ofreció en batalla
sino, tres cruces, dos para quien
desertó para robar
la más grande para quien de la guerra
enseñó a desertar".
La gente:
"En los templos adormecidos
de esta ciudad
pulsa el corazón de un martillo
¿cuándo se detendrá?
Carpintero, sobre el leño
¿cuántos golpes más?
¿cuanto aún con el cepillo
lo reducirás?".
María:
"A las llagas, a las heridas
que a la madera haces,
carpintero sobre esos tajos
falta la sangre aún,
para que expliquen ellos mismos
con sus propias voces
qué rostros palidecerán
sobre tus tres cruces".
El carpintero:
"Estos troncos que han traído
para que mi sudor
los transforme en la imagen
de tres dolores,
verán lagrimas de Dimaco
y de Tito en los párpados,
el más grande que ves
abrazará a tu hijo".
La gente:
"De la calle a la montaña
sube tu den den
cada valle de Jordania
aprende tu fren fren;
algún grupo de dolor
se mueve con el paso inquieto,
otros esperan para dar de beber
vinagre a los sedientos".
inviata da Santiago - 30/6/2016 - 04:03
Lingua: Finlandese
Traduzione / Translation / Traduction / Suomennos: Juha Rämö
MARIA PUUSEPÄN VERSTAASSA
Maria:
Puuseppä, miksi vasarasi
noin paukkuu?
Miksi höyläsi laudalla
noin suihkaa?
Kainalosauvojako teet
sille, joka lähti sotaan
ja Nubiasta käsillään
palasi kotiin?
Puuseppä:
Vasarani ei pauku
eikä höyläni suihkaa
veistääkseni uusia jalkoja
niille, jotkan uhrasivat itsensä taistelulle,
vaan kolmea ristiä, kahta niille,
jotka karkasivat rintamalta varastaakseen
kalleimman hänen puolestaan, joka opetti
karkaamaan rintamalta.
Ihmisjoukko:
Uinuvissa unissa
tämän kaupungin
pamppailee vasaran sydän.
Milloin se loppuu?
Puuseppä, montako iskua
vielä tähän puuhun,
paljonko höyläsi
vielä sitä leikkaa?
Maria:
Näistä haavoista, näistä vammoista,
jotka olet puuhun tehnyt,
puuseppä, näistä viilloista
puuttuu enää veri,
jotta ne voisivat kertoa,
omilla äänillään,
keiden kasvot ovat kalpeneva
ristiesi yllä.
Puuseppä:
Näitä puita, jotka he ovat tuoneet,
jotta hielläni
muuttaisin ne kuvaksi
kolminkertaisesta tuskasta,
ovat Dymachuksen ja Tituksen [1]
kyyneleet kostuttava,
ja se suurin, jota katsot,
on ottava syliinsä sinun poikasi.
Ihmisjoukko:
Kaduilta, jotka vievät vuorille
kuuluu sinun vasarasi pauke,
ja jokainen laakso Jordanin maassa
oppii erottamaan höyläsi suihkeen.
Jotkut tuskansa vallassa
liikehtivät rauhattomasti,
toiset odottavat antaakseen
janoaville juotavaksi etikkamaljan.
Maria:
Puuseppä, miksi vasarasi
noin paukkuu?
Miksi höyläsi laudalla
noin suihkaa?
Kainalosauvojako teet
sille, joka lähti sotaan
ja Nubiasta käsillään
palasi kotiin?
Puuseppä:
Vasarani ei pauku
eikä höyläni suihkaa
veistääkseni uusia jalkoja
niille, jotkan uhrasivat itsensä taistelulle,
vaan kolmea ristiä, kahta niille,
jotka karkasivat rintamalta varastaakseen
kalleimman hänen puolestaan, joka opetti
karkaamaan rintamalta.
Ihmisjoukko:
Uinuvissa unissa
tämän kaupungin
pamppailee vasaran sydän.
Milloin se loppuu?
Puuseppä, montako iskua
vielä tähän puuhun,
paljonko höyläsi
vielä sitä leikkaa?
Maria:
Näistä haavoista, näistä vammoista,
jotka olet puuhun tehnyt,
puuseppä, näistä viilloista
puuttuu enää veri,
jotta ne voisivat kertoa,
omilla äänillään,
keiden kasvot ovat kalpeneva
ristiesi yllä.
Puuseppä:
Näitä puita, jotka he ovat tuoneet,
jotta hielläni
muuttaisin ne kuvaksi
kolminkertaisesta tuskasta,
ovat Dymachuksen ja Tituksen [1]
kyyneleet kostuttava,
ja se suurin, jota katsot,
on ottava syliinsä sinun poikasi.
Ihmisjoukko:
Kaduilta, jotka vievät vuorille
kuuluu sinun vasarasi pauke,
ja jokainen laakso Jordanin maassa
oppii erottamaan höyläsi suihkeen.
Jotkut tuskansa vallassa
liikehtivät rauhattomasti,
toiset odottavat antaakseen
janoaville juotavaksi etikkamaljan.
[1] Voltaire kertoo teoksessaan Évangile de l'enfance (Lapsuuden evankeliumi) kahdesta ryöväristä nimeltä Titus ja Dumachus, jotka pyhä perhe kohtaa matkallaan Egyptissä. Dumachus aikoo ryöstää matkalaiset, mutta Titus pyytää häntä jättämään nämä rauhaan ja lupaa maksaa tästä hyvästä hänelle neljäkymmentä drakmaa. Myöhemmin Jeesus sanoo Marialle: »Kun juutalaiset kolmenkymmenen vuoden kuluttua ristiinnaulitsevat minut Jerusalemissa, nämä kaksi ovat riippuva kanssani ristillä, Titus oikealla ja Dumachus vasemmalla puolellani, ja sen päivän jälkeen Titus on astuva minun edelläni paratiisiin.«
inviata da Juha Rämö - 13/5/2016 - 10:57
Lingua: Ebraico
Versione ebraica di Riccardo Venturi
13/14 maggio 2005
13/14 maggio 2005
מרים בבית הנגר
פבריציו ד-אנדרה, 1969
מרים:
"נגר למה אתה עושה
עם פטישך דן-דן?
עם משופך למה אתה
עושה על העץ פרן-פרן?
אתה בונה את הקבים
לחלך למלחמה
וממצרים על ידיו
לבית חזר?"
הנגר:
"פטישי לא פוגע
משופי לא חותך
לבנות רגלים חדשים
לו שנתנהן למלחמה
אבל שלשה צלבים, שנים
להם שברחו לגנב,
את הכי גדול לו שלמד
לברח ממלחמה."
האנשים:
"לצדעות לרדומות
של העיר הזו
דופק לב פטיש אחד
מתי יחדל?
נגר, על העץ הזה
כמה גופים כבר עתה,
כמה עם ממשופך
תפצר את העץ?"
מרים:
לפצעות לצלקתות
שאתה עושה על העץ
נגר, על החכים האלה
חוסר הדם כבר עתה
להסביר עצמהן
עם הקול שלהם
אילו פנים יהחבירו
על צלביך.
הנגר:
"העץ הזה שנשנו לי
למען עם הזעה שלי
אני אבנו שלשה קמורים
לדמות כאב,
יראה דמעות בעיני
דימחוס וטיטוס
ההתיכה הגדולה ביותר
היא לבנך."
האנשים:
מדרך להר אתה דופק
בעשות דן-דן
בכל בעמק גליל
נשמע פרן-פרנך,
מספד אנשים עצובים
הלכים לא שקטים
אחרים מחכים להשתות
חמץ לצמים ההם.
פבריציו ד-אנדרה, 1969
מרים:
"נגר למה אתה עושה
עם פטישך דן-דן?
עם משופך למה אתה
עושה על העץ פרן-פרן?
אתה בונה את הקבים
לחלך למלחמה
וממצרים על ידיו
לבית חזר?"
הנגר:
"פטישי לא פוגע
משופי לא חותך
לבנות רגלים חדשים
לו שנתנהן למלחמה
אבל שלשה צלבים, שנים
להם שברחו לגנב,
את הכי גדול לו שלמד
לברח ממלחמה."
האנשים:
"לצדעות לרדומות
של העיר הזו
דופק לב פטיש אחד
מתי יחדל?
נגר, על העץ הזה
כמה גופים כבר עתה,
כמה עם ממשופך
תפצר את העץ?"
מרים:
לפצעות לצלקתות
שאתה עושה על העץ
נגר, על החכים האלה
חוסר הדם כבר עתה
להסביר עצמהן
עם הקול שלהם
אילו פנים יהחבירו
על צלביך.
הנגר:
"העץ הזה שנשנו לי
למען עם הזעה שלי
אני אבנו שלשה קמורים
לדמות כאב,
יראה דמעות בעיני
דימחוס וטיטוס
ההתיכה הגדולה ביותר
היא לבנך."
האנשים:
מדרך להר אתה דופק
בעשות דן-דן
בכל בעמק גליל
נשמע פרן-פרנך,
מספד אנשים עצובים
הלכים לא שקטים
אחרים מחכים להשתות
חמץ לצמים ההם.
Lingua: Ebraico
La trascrizione in caratteri latini della precedente versione ebraica:
miryàm b’bèt hanàgar
miryàm:
"nàgar lemà atà ‘osè
‘im ptishèkha den-den?
‘im mshofèkha lemà atà
‘osè‘al ha’èts fren-fren?
atà bonè et hakavìm
lakhòlekh lamilhàma,
vememitsràyim ‘al yàdav
l’bayt hazàr?"
hanàgar:
"ptìshi lo poghè
mshòfi lo khòtekh
livnòt raglàyim hadàshim
lo shenàtnhem lamilkhàma
àval shlòsha tsalvìm, shnàyim
làhem shebàrkhu lighnòv,
et hàkhi gadòl lo shelìmed
libròkh mamilkhàma."
haanàshim:
"latsedà’ot laradumòt
shel ha’ìr hazò
dòfek lav patìsh ehàd
matày ikhdòl?
nàgar, ‘al ha’èts hazè
kamà gufìm kèver ‘atà,
kamà ‘im mimshofèkha
tiptsòr et ha’èts?"
miryàm:
lapetsa’òt latsalketòt
sheatà ‘osè ‘al ha’èts
nagar, ‘al hehatkhìm haèle
khòser hadàm kèver ‘atà
lehisbìr ‘atsmhèn
‘im hakòl shelhèm
èylu panìm yekhevìru
‘al tsalvèkha.
hanàgar:
"ha’èts hazè shenàsnu li
lema’àn ‘im hazè’a shelì
anì èvno shlòsha kimurìm
ledimùt kè’ev
yir’è dima’òt leynèy
dimakhòs vetìtus
hehatìkha hagdolà beyòter
hi lebnèkh.
haanàshim:
madèrek lahàr tà dòfek
b’isòt den-den
b’kòl b’èmek galìl
nishmà’ fren-frenèkha
mìspar anàshim ‘atsuvìm
holkhìm lo shketìm
akhrìm mekhakhìm lehishatòt
khòmets latsmìm hahèm.
miryàm:
"nàgar lemà atà ‘osè
‘im ptishèkha den-den?
‘im mshofèkha lemà atà
‘osè‘al ha’èts fren-fren?
atà bonè et hakavìm
lakhòlekh lamilhàma,
vememitsràyim ‘al yàdav
l’bayt hazàr?"
hanàgar:
"ptìshi lo poghè
mshòfi lo khòtekh
livnòt raglàyim hadàshim
lo shenàtnhem lamilkhàma
àval shlòsha tsalvìm, shnàyim
làhem shebàrkhu lighnòv,
et hàkhi gadòl lo shelìmed
libròkh mamilkhàma."
haanàshim:
"latsedà’ot laradumòt
shel ha’ìr hazò
dòfek lav patìsh ehàd
matày ikhdòl?
nàgar, ‘al ha’èts hazè
kamà gufìm kèver ‘atà,
kamà ‘im mimshofèkha
tiptsòr et ha’èts?"
miryàm:
lapetsa’òt latsalketòt
sheatà ‘osè ‘al ha’èts
nagar, ‘al hehatkhìm haèle
khòser hadàm kèver ‘atà
lehisbìr ‘atsmhèn
‘im hakòl shelhèm
èylu panìm yekhevìru
‘al tsalvèkha.
hanàgar:
"ha’èts hazè shenàsnu li
lema’àn ‘im hazè’a shelì
anì èvno shlòsha kimurìm
ledimùt kè’ev
yir’è dima’òt leynèy
dimakhòs vetìtus
hehatìkha hagdolà beyòter
hi lebnèkh.
haanàshim:
madèrek lahàr tà dòfek
b’isòt den-den
b’kòl b’èmek galìl
nishmà’ fren-frenèkha
mìspar anàshim ‘atsuvìm
holkhìm lo shketìm
akhrìm mekhakhìm lehishatòt
khòmets latsmìm hahèm.
inviata da Riccardo Venturi - 14/5/2005 - 02:24
Lingua: Italiano (Piemontese Galliatese)
Versione in Galliatese (di Galliate, Novara).
Chiunque voglia correggerla, può farlo.
Chiunque voglia correggerla, può farlo.
MARÎA 'NT 'A BUTÈGA D'UN LIGNAMÉ
“Lignamé coi tò martê
parchè ti fa den den?
Co to piäna sêu cul lögnu
parchè ti fa fren fren?
Ti fi-sêu un par al scròsci
prè chi l'a stai suldà?
Fîn dla Nêubia coi mägni
a cà l'a turnà?”
“Mè martê culpisa mîja
gnänca ' piäna taja
prè fi-sêu un par al gänbi
' chi l'a daji 'n bataja [1]
ma trê crôşji, dòv prè chi
l'a disartà prè rubè
' püsè grända prè chi ' guèra
l'a mustrà ' disirtè”
“Ai pôlsji 'ndrumantài
d'isa cità
bat'i cöru d'un martê
quän ca piantarà?
Lignamé sêu cul lögnu
quänci côlpji urmäj
quänt'uncô co tò piäna
ti sutigliararu?”
“Ai piàghi, ai firidi
che sêul lögnu ti fè
lignamé sêu cu tàji
mänc' i sängu urmäj
par fè spighè daparlûj
co i lûi vôşji
quali fascji şbiäncaran
dalzô di tò crôşji”
“Isci scêpji c'in purtà
parchè i mè sudôru
a trasfôrmji 'nta figüra
da trê dulòri
in' da vön lagrimi al Dimac
e d'i Titu sêu parpöli
' püsè grända che ti guàrda
brasciarà ' tò matu”
“Giò prè i stràdi e d'i muntagni
viagia i tò den den
ògni val dla Giurdania
'mprènda ' tò fren fren
'na quäj squadra al dulòru
a camina änsia
òci spicèna da fi-bèvi
a cü sèdi ' şê”
“Lignamé coi tò martê
parchè ti fa den den?
Co to piäna sêu cul lögnu
parchè ti fa fren fren?
Ti fi-sêu un par al scròsci
prè chi l'a stai suldà?
Fîn dla Nêubia coi mägni
a cà l'a turnà?”
“Mè martê culpisa mîja
gnänca ' piäna taja
prè fi-sêu un par al gänbi
' chi l'a daji 'n bataja [1]
ma trê crôşji, dòv prè chi
l'a disartà prè rubè
' püsè grända prè chi ' guèra
l'a mustrà ' disirtè”
“Ai pôlsji 'ndrumantài
d'isa cità
bat'i cöru d'un martê
quän ca piantarà?
Lignamé sêu cul lögnu
quänci côlpji urmäj
quänt'uncô co tò piäna
ti sutigliararu?”
“Ai piàghi, ai firidi
che sêul lögnu ti fè
lignamé sêu cu tàji
mänc' i sängu urmäj
par fè spighè daparlûj
co i lûi vôşji
quali fascji şbiäncaran
dalzô di tò crôşji”
“Isci scêpji c'in purtà
parchè i mè sudôru
a trasfôrmji 'nta figüra
da trê dulòri
in' da vön lagrimi al Dimac
e d'i Titu sêu parpöli
' püsè grända che ti guàrda
brasciarà ' tò matu”
“Giò prè i stràdi e d'i muntagni
viagia i tò den den
ògni val dla Giurdania
'mprènda ' tò fren fren
'na quäj squadra al dulòru
a camina änsia
òci spicèna da fi-bèvi
a cü sèdi ' şê”
[1] Lett.: per fabbricare un paio di gambe a chi le ha date in battaglia.
×
![]()
[1970]
Testo e musica di Fabrizio De André e Giuseppe Bentivoglio
Lyrics and music by Fabrizio De André and Giuseppe Bentivoglio
Album: "La buona novella"
Riarrangiata dalla Premiata Forneria Marconi nell'album "Fabrizio De André in concerto - Arrangiamenti PFM vol 2" del 1979.
Non so come fosse rimasta fuori finora, visto che il sito è nato proprio dai fan di De André (del quale erano già presenti altre canzoni meno pertinenti al tema, secondo me....).
Bellissima la definizione di Gesù come colui che "guerra insegnò a disertare".
(Lorenzo Masetti)
Il ritmo è cadenzato e monotono, così che trasmette l'idea del battere del martello del falegname [...]. L'orizzonte è universale e il lavoro del falegname diventa una lente attraverso la quale si vedono le ingiustizie e gli orrori delle guerre ("Falegname costruisci le stampelle / per chi in guerra andò? / Dalla Nubia sulla mani a casa ritornò"). Alla fine il legno sembra quasi prendere vita e comincia a parlare per raccontare le storie e tragedie che si consumano su di esso. Si raggiunge l'apice quando il falegname svela a Maria che una delle tre croci che sta preparando sarà usata per crocifiggere suo figlio. La canzone riprende così la devozione, viva in tutto il mondo cristiano, per la croce. Il falegname non viene mai chiamato per nome: potrebbe essere un qualsiasi falegname e non necessariamente Giuseppe. D'altra parte questi non sarà più nominato nell'album e resterà una figura di secondo piano: un vecchio al quale è stata affidata la persona sbagliata al momento sbagliato, ma capace di accettare la cattiva sorte con tenerezza e bontà.»
[Matteo Borsani - Luca Maciacchini, Anima salva, pp. 66-67]
Laudate Dominum - L'infanzia di Maria - Il ritorno di Giuseppe - Il sogno di Maria - Ave Maria - Maria nella bottega di un falegname - Via della Croce - Tre madri - Il testamento di Tito - Laudate Hominem
Album reinciso dalla Premiata Forneria Marconi nell'album "A.D. 2010 - La buona novella"