Η μπαλάντα του Kυρ-Μέντιου

Nikos Xylouris / Νίκος Ξυλούρης

Originale

Version française - LES RÉSIGNÉS – Marco Valdo M.I. – 2010

Η ΜΠΑΛΆΝΤΑ ΤΟΥ KΥΡ-ΜΈΝΤΙΟΥ Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό Μεροδούλι ξενοδούλι! δέρναν ούλοι· αφέντες, δούλοι ούλοι, δούλοι, αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι όργωνα στα ρέματα τ'αφεντός τα στρέμματα Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

LES RÉSIGNÉS Dans la taverne souterraine Au milieu de la fumée et du chahut (Par dessus sifflait l'accordéon) Toute la compagnie nous buvions hier, Hier, comme tous les soirs, Pour chasser les poisons. On se serrait l'un l'autre, Et parfois, on crachait par terre, Oh, quel grand tourment Le tourment se trouve dans notre vie-même ! Et même en s'arrachant l'esprit On ne se rappelle pas une seule bonne journée ! Soleil et mer bleue Et l'infini du ciel profond ! Oh ! Guipure safrane de l'aurore Œillets du crépuscule, Vous clignez de l’œil loin de nous Sans entrer dans notre cœur ! Le père de l'un depuis dix ans Est paralytique – on dirait un fantôme La femme d'un autre, qui n'en a plus pour longtemps, Est rongée par la phtisie, Le fils de Masi est à l’ombre à Palamidi Et la fille de Ghiavis bat le pavé aux Gazometri. C'est la faute à notre sort pourri ! C'est la faute à Dieu qui nous déteste ! C'est la faute de notre tête perdue ! C'est surtout la faute au vin ! À qui la faute ? À qui la faute ? Aucune lèvre Ne l'a découvert et ne l'a encore dit. Et ainsi dans la taverne ténébreuse Nous continuons à boire voûtés. Semblables à des lombrics, les talons Comme ils tombent, nous écrasent là : Peureux, résignés et abouliques Nous attendons, qui sait, un miracle !