| Μετέφρασε στα ελληνικά ο Ρικάρδος Βεντούρης
|
BALADA DOS ENFORCADOS | ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΩΝ |
| |
Todos morremos com pena | Όλοι μας πεθάναμε με κόπο |
engolindo a última voz, | καταπίνοντας την τελευταία φωνή, |
dando pontapés ao vento | δίνοντας κλοτσιές στον άνεμο |
vimos esvair-se a luz. | είδαμε το φως να σβήσει. |
| |
O grito arrastou o sol, | Η κραυγή παρέσυρε τον ήλιο, |
o ar fez-se estreito, | σφίχτηκε ο αέρας. |
cristais de palavras, | Κρύσταλλοι από λόγια, |
a última praga dita. | η τελευταία βλαστήμια μας. |
| |
Antes de tudo acabar | Πριν όλα να τελείωσαν |
lembrámos aos sobreviventes | θυμίσαμε στους επιζώντες |
que o preço foi a vida | ότι πληρώσουμε με τη ζωή |
pelo mal feito numa hora. | το κακό που κάναμε σε μία ώρα. |
| |
Escorregámos no gelo | Και γλιστρήσαμε στην παγωνιά |
duma morte não aliviada, | του ανήσυχου θανάτου |
dizendo o antigo credo | λέγοντας τα παλαιά πιστεύω |
dos que morrem sem perdão. | των ασυγχόρητων αποθανόντων. |
| |
Quem se riu da nossa derrota | Όσοι χλεύασαν την ήττα μας, |
e do modo e da vergonha dela, | την εσχάτη ντροπή και τον τρόπό της, |
sufocado pelo mesmo aperto | ας πνιχτούν με το ίδιο σφίξιμο, |
aprenda a conhecer o nó. | ας μάθουν τον ίδιο κόμπο. |
| |
Quem nos espalhou terra nos ossos | Όσοι χύσανε γη στα οστά μας |
retomando tranquilo o caminho, | και ξανάπηραν ήρεμα τον δρόμο, |
chegue desfigurado à sua fossa | κι αυτοί ας ταφούν ταραγμένοι |
no nevoeiro da madrugada. | στην ομίχλη νωρίς το πρωί. |
| |
A mulher que escondeu sorrindo | Η γυναίκα που χαμογελώντας |
a pena de ela nos recordar, | ντράπηκε να μας δώσει μνήμη, |
cada noite ache na sua cara | κάθε νύχτα ας βρει στο πρόσωπο |
um insulto do tempo e uma escória. | προσβολές του τρέχοντος χρόνου. |
| |
A todos guardamos rancor | Γι' όλους έχουμε μνησικακία |
que cheira a sangue coalhado, | που μυρίζει πηχτό αίμα, |
o que então chamámos dor | ό,τι, τότε, το είπαμε πόνο |
só é uma história em suspenso. | είναι μόνο κομμένα λόγια. |