Dall'ultima galleria
Alessio Lega| Esperantigis Nicola Ruggiero, la 22an de julio 2007 | |
| DU DERNIER TUNNEL | EL LA LASTA TUNELO |
Et puis, du dernier tunnel le soleil ne semble plus jamais se rouvrir et quand il brille à l’arrière-plan sur le chemin de fer tout rouillé des entrailles de la grande veuve juste en face d’une muraille Porta Principe en sursaut te vomit soudainement sur Gênes... Moi, quand je reviendrai à Gênes, d’abord avec un p’tit caf’ rituel sur la place de la Gare, du kiosque avec mes pas endormis je partirai pour réconquerir ma dignité d’homme dans ce monde et mon devoir de marcher la tête haute mais en regardant vers le fond | Kaj poste el la lasta tunelo ŝajnas ne plu reaperi la suno kaj kiam ĝi briletas el la marfundo el la rustoplena fervojo El la intestaĵoj de la granda vidvino rekte antaŭ alta muro “Porta Principe” en ekskuiĝo vomas vin kontraŭ Genova... Kiam mi revenos al Genova, unue kun la kutima kafo en la placo de la stacidomo, de la budo la dormantan paŝon mi movos por reakiri la dignon de mi mem en la mondo por la devo paŝi kun fiera kapo kaj rigardi la fundon |
| vers le fond, regarder la mer, regarder le point fixe sur l’abîme tout voir, retourner, crier, hurler, le front brisé par une idée fixe le front brisé, le front divisé, fontaine qui se noie au puits de St. Patrice de la mer rouge, de notre sang populaire qui étouffe dans le précipice, qui étouffe dans le précipice | rigardi la fundon, rigardi la maron, rigardi la fiksan punkton en la abismo vidi ĉion reveni, hurli, frunton dispecigita de fiksa ideo, fronton rompita, fronton dividita, fonto kiu dronigas en puton San Patrizio de la maro ruĝa de nia sango pleba kiu sufokas en la krutegaĵo, kiu sufokas en la krutegaĵo... |
| Quand nous reviendrons à Gênes, nous le ferons au bout de la crinière blanche de la vague qui se rompt sur le brise-lames qui mange le soir et sécoue le sens du présent, de la mémoire qui se brise quand Gênes redeviendra le Gênes de juin soixante | Kiam ni revenos al Genova ni revenos sur la kolhararo blanka de la ondo kiu sin rompas ĉe ondŝirmilo kiu manĝas la vesperon kaj skuas la sencon de la nuntempo, de la memoro kiu frakasiĝas kiam Genova reiĝos tiu de julio de la sesdeka |
| Quand nous reviendrons à Gênes et quand Gênes sera revenue moi quand je reviens, c’est à notre hiver, la résistance sera déclarée quand, dans tout cet enfer-là, nous retrouverons nos sentiments nous viendrons au bras de la nature, nous viendrons sur les quatre éléments... | Kiam ni revenos al Genova kaj kiam Genova revenos, kiam mi revenos, mi revenos al nia vintro, la rezistado estos deklarita kiam en ĉiu ĉi infero ni retrovos niajn sentojn ni venos braken de la naturo, ni venos sur la kvar elementoj... |
| Qui sommes-nous? Nous sommes la mer, la mer noire qui se déchaîne et se renverse sur le port, sur le port qui l’empoisonne, et c’est une mer bien plus salée que vous nous avez fait pleurer, faites la bise à vos lacrymos juste avant de vous noyer | Kiu ni estas? Nun ni estas la maro, la maro nigra kiu furioziĝas, kiu renversiĝas sur la haveno, sur la porko kiu ĝin venenas, la maro plej sala, kiun vi devigis al ni larmigi donu kison al viaj obusoj, ĝuste antaŭ ol droni. |
| Qui sommes-nous? Nous sommes le vent que vous ne pouvez plus prendre en ôtage air libérée des moulins et des chaînes de montage le vent qui balayera, effacera la trace de vos pas, qui écrasera les murs et les barres en se déchaînant sur Marassi | Kiu ni estas? Nun ni estas la vento kiun vi ne plu povas preni kiel ostaĝon, aero libera de la muelejoj, de la muntoĉenoj, la vento kiu balaos for, forviŝos la spuron de viaj paŝoj, frakasos murojn kaj barilojn senbride por Marassi |
| Qui sommes-nous? Nous sommes le feu que vous n’avez jamais dompté, le feu qui brûle au fond des yeux de ce gris supermarché le feu qui court-circuite les fils de l’alarme et de l’interdiction tandis que nous répandrons du sel sur les ruines de Bolzaneto | Kiu ni estas? Nun ni estas la fajro kiun vi neniam dresis, tiu kiu brulas fundokule de tiu ĉi griza superbazaro tiu kiu kurtcirkvitas la ŝnurojn de la alarmilo kaj de la malpermeso dum ni dissemos salon sur la ruinoj de Bolzaneto |
| Qui sommes-nous? Nous sommes la nuit, la lune perdue des désespérés, le poète dit “Quand un homme tombe, c’est les marchés qui se rélévent” et pour cet homme de nuit éternelle, pour cette lumière qui va s’éteindre nous attendrons jusqu’à quand le soleil ne fonde le bloc noir dans notre coeur... | Kiu ni estas? Nun ni estas la nokto, la luno perdita de senesperantoj, diras la poeto: “Kiam falas homo, ekstaras la merkatoj” kaj por tiu ĉi homo el eterna nokto, por tiu ĉi lumo kiu mortas, ni atendos, ke la suno fandos la nigran blokon kiun ni portas en koro... |
| C’est comm’ ça qu’on reviendra à Gênes, comm’ ça qu’on reviendra à Gênes et c’est comm’ ça qu’on libérera Gênes, comm’ ça qu’on sera libres à Gênes... | Kaj tiel ni revenos al Genova, tiel ni revenos al Genova, tiel ni liberigos Genova, tiel ni liberos en Genova... |
Moi, quand je reviendrai à Gênes, du kiosque de mon p’tit caf’ rituel, l’ancien samovar de la tristesse qui bout à grand feu dans mon souffle cette douleur qui m’a trahi, c’est l’énorme profil de mon deuil c’est mon tourment que je n’ai su cacher, ces larmes que je garde dans moi... et dans un Gênes libéré, sans plus de verroux, sans plus d’effroi sans plus de voies de détresse, sans plus de fureur, sans plus de peur tomber à genoux, ça voudra dire quelque chose, se lever, se prendre les mains et pleurer en place Alimonda... pardon, en place Carlo Giuliani. | Kiam mi revenos al Genova de la budo de la kutima kafo la antikva samovaro de la tristeco, kiu ekbolas en mia spiro, tiu ĉi doloro kiu min trompis, la granda ŝablono de la funebro mia turmento miskaŝita kaj ĉi larmoj entenitaj... kaj en Genova liberigita, sen fermado, sen konsterniĝo, sen fuĝvojo proksime, sen furiozo, sen timego, havos sencon fali sur la genuojn, ekstari kaj preni la manojn plori en placo Alimonda... Pardonu: en placo Carlo Giuliani. |
