La guerra di Piero
Fabrizio De AndréALBANESE / ALBANIAN - Alvin Ekmekolu | |
LA GUERRA DI MARTIN Dormi sepolto in un campo di grano non è la rosa non è il tulipano che ti fan veglia dall'ombra dei fossi, ma sono mille papaveri rossi. A casa mia a stento cresce l'erba quindi dimmi come posso farlo io il gelo ghiaccia i laghi, congela la terra si mangiano le rape col pane stantio. "'Sta guerra ci serviva come la zizzania non bastano la fame e un freddo che dilania bastardi gli italiani, maledetta Italia crepassero di fame, saltassero in aria" Così pensava Martin col fucile in braccio austriaco biondo, magro dagli occhi di ghiaccio distrutto dalla guerra, vomitava bile ed una valle silenziosa lo stava a sentire Quand'ecco un italiano dallo sguardo perso Martin punta l'arma e quello non si muove non provare pena, cazzo, non adesso! si sa che in questa guerra chi non spara muore Sparagli Martin, sparagli ora e dopo un colpo sparagli ancora fino a che tu non lo vedrai esangue, cadere in terra a coprire il suo sangue. Si pente nel momento in cui preme il grilletto il colpo arriva a Piero mentre getta l'arma un'altra madre piange il suo figlio diletto e Martin è un assassino senza una condanna Bastarda la trincea, maledetta guerra se esiste una giustizia non è certo quella Io sono nato uomo e ho ucciso da soldato se esiste un paradiso me lo son giocato Dormi sepolto in un campo di grano non è la rosa non è il tulipano che ti fan veglia dall'ombra dei fossi, ma sono mille papaveri rossi. | LUFTA E PIRROS Prehesh i varrosur nën një fushë pjellore sipër eshtrave që të bëjnë roje nuk ke trëndafila apo tulipanë por me mijra lulëkuqe janë. Përroit tim brigjeve përgjatë dua të zbresë rrezja e artë jo më kufomat e ushtarëve të vrarë që mbi krahët e saj rryma i ka marrë. Ishte dimër kur kështu the dhe si te tjerët drejt e në ferr u nise i trishtuar por nga një zor era në fytyrë tė pështynte borë Ndalo Pirro mos shko më tutje lëre pak erën të të shkundte të të sjellë lajmin mbi ata që u vranë në këmbim të gurëvarri jetën e dhanë Por ti se dëgjoje dhe koha shkonte dalëngadalë stina ndërronte erdh çasti e rrugën e kufirit more në një ditë të bukur pranverore Dhe ndërsa marshoje e zemra të buçiste në fund të luginës sheh dikë që priste i cili ndjehej po ashtu si ti por uniformën e kish tjetërsi Shtii Pirro, shtii tashti e pas një të shtëne shtii përsëri deri sa të mos ketë më fuqi e të bjerë në tokë mbi gjakun e tij. Dhe nëse e qëlloj në ballë a në zemër nuk do të ketë më kohë të bëjë gjë tjetër ndërsa mua kohë do të më ketë mbetur tė shoh sytë e një njeriu që është në të vdekur E ndërsa ti kështu je duke menduar ai kthehet të sheh e i friksuar rrok armën e vet e shtin nuk ta kthen zemergjërsinë Në tokë bjen pa nxjerrur zë për një çast të vetëm kuptove tashmë që koha nuk kishte për të të mjaftuar falje për mëkatet për të kërkuar Në tokë bjen pa nxjerrur zë për një çast të vetëm kuptove tashmë që jeta jote mbaronte asaj dite e kthim prapa më s´mund të kishte E dashurza ime për të vdekur në maj duhet shumë tepër kurajë E bukurzë moj në ferr me vullnet kisha shkuar në dimër vetë E ndërsa dëshmitar i qëndronte ara nëpër duar shtrënguar qe arma nëpër gojë shtrënguar qenë fjalë tepër të rënda jashtë për të dalë Prehesh i varrosur nën një fushë pjellore sipër eshtrave që të bėjnë roje nuk ke trëndafila apo tulipanë por me mijra lulëkuqe janë. |