An die Nachgeborenen

Bertolt Brecht

Originale	La versione in esperanto di Cezar
AN DIE NACHGEBORENEN	AL LA POSTNASKITOJ
1.	1
Wirklich, ich lebe in finsteren Zeiten! Das arglose Wort ist töricht. Eine glatte Stirn Deutet auf Unempfindlichkeit hin. Der Lachende Hat die furchtbare Nachricht Nur noch nicht empfangen.	Vere, mi vivas en mornaj tempoj! La fidoplena vorto estas malsaĝa. Glata frunto estas signo por mankanta sentemo. La ridanto nur ne ricevis ankoraŭ la teruran informon.
Was sind das für Zeiten, wo Ein Gespräch über Bäume fast ein Verbrechen ist. Weil es ein Schweigen über so viele Untaten einschließt! Der dort ruhig über die Straße geht Ist wohl nicht mehr erreichbar für seine Freunde Die in Not sind?	Kiaj tempoj estas, kiam interparolado pri arboj preskaŭ estas krimo, ĉar ĝi inkludas silenton pri tiom da krimoj! Ĉu tiu, kiu tie iras trankvile trans la straton, eble ne plu atingeblas por la amikoj, kiuj estas en mizero?
Es ist wahr: ich verdiene noch meinen Unterhalt. Aber glaubt mir: das ist nur ein Zufall. Nichts Von dem, was ich tue, berechtigt mich dazu, mich sattzuessen. Zufällig bin ich verschont. (Wenn mein Glück aussetzt Bin ich verloren.) Man sagt mir: Iß und trink du! Sei froh, daß du hast!	Estas vere, mi ankoraŭ perlaboras mian porvivon. Sed kredu al mi: tio estas nur hazardo. Nenio de tio, kion mi faras, rajtigas min manĝi ĝissate. Hazarde ne trafis min. (Se Fortuno min forlasas, mi pereos.)
Aber wie kann ich essen und trinken, wenn Ich dem Hungernden entreiße, was ich esse, und Mein Glas VVasser einem Verdurstenden fehlt? Und doch esse und trinke ich.	Oni diras al mi: Manĝu kaj trinku! Estu ĝoja, ke vi havas. Sed kiel mi manĝu kaj trinku, se mi forŝiras tion, kion mi manĝas de malsatulo, kaj se mia glaso da akvo mankas al mortanto pro soifo? Kaj tamen mi manĝas kaj trinkas.
Ich wäre gern auch weise. In den alten Büchern steht, was weise ist: Sich aus dem Streit der Welt halten und die kurze Zeit Ohne Furcht verbringen.	Volonte ankaŭ mi estus saĝa. En la antikvaj libroj legeblas, kio estas saĝa: Eviti la kverelon de la mondo kaj pasigi la mallongan tempon sen timo. Ankaŭ rezigni pri perforto, malbonon rekompenci per bono, liajn dezirojn ne plenumi, sed forgesi, tio estas rigardata kiel saĝa. Ĉion ĉi mi ne povas: Vere, mi vivas en mornaj tempoj!
Aber ohne Gewalt auskommen Böses mit Gutem vergelten Seine Wünsche nicht erfüllen, sondern vergessen Gilt für weise. Alles das kann ich nicht: Wirklich ich lebe in finsteren Zeiten!	2
2.	En la urbojn mi venis en la tempo de la malordo, kiam regis malsato. Inter la homojn mi venis en la tempo de ribeloj. Kaj mi ribelis kun ili. Tiel pasis mia tempo, kiu surtere estis donita al mi.
In die Städte kam ich zur Zeit der Unordnung Als da Hunger herrschte. Unter die Menschen kam ich zur Zeit des Aufruhrs Und ich empörte mich mit ihnen. So verging meine Zeit Die auf Erden mir gegeben war.	Mian manĝon mi manĝis inter la bataloj. Por dormi mi kuŝiĝis inter la murdistoj. La amon mi flegis sen atento kaj la naturon mi vidis sen pacienco. Tiel pasis mia tempo, kiu surtere estis donita al mi.
Mein Essen aß ich zwischen den Schlachten. Schlafen legte ich mich unter die Mörder. Der Liebe pflegte ich achtlos Und die Natur sah ich ohne Geduld. So verging meine Zeit Die auf Erden mir gegeben war.	La stratoj kondukis en la marĉon en mia tempo. La lingvo perfidis min al la buĉisto. Mi povis ŝanĝi nur malmulton. Sed, ke la regantoj sidus sen mi pli sekuraj, tion mi esperis. Tiel pasis mia tempo, kiu surtere estis donita al mi.
Die Straßen führten in den Sumpf zu meiner Zeit. Die Sprache verriet mich dem Schlächter. Ich vermochte nur wenig. Aber die Herrschenden Saßen ohne mich sicherer, das hoffte ich. So verging meine Zeit Die auf Erden mir gegeben war.	La fortoj estis malmultaj. La celo troviĝis en granda foro. Ĝi estis klare videbla, kvankam por mi mem apenaŭ atingebla. Tiel pasis mia tempo, kiu surtere estis donita al mi.
Die Kräfte waren gering. Das Ziel Lag in großer Ferne. Es war deutlich sichtbar, wenn auch für mich Kaum zu erreichen. So verging meine Zeit Die auf Erden mir gegeben war.	3
3.	Vi, kiuj vi aperos el la torento, en kiu ni dronis, pripensu, kiam vi parolas pri niaj eraroj, ankaŭ la mornan tempon, kiujn vi jam lasis post vi.
Ihr, die ihr auftauchen werdet aus der Flut In der wir untergegangen sind Gedenkt Wenn ihr von unseren Schwächen sprecht Auch der finsteren Zeit Der ihr entronnen seid.	Ĉar ni ŝanĝis pli ofte la landojn ol la botojn, irante tra la militoj de la klasoj, malesperiĝintaj, se tie estis nur maljusto kaj ne ribelemo.
Gingen wir doch, öfter als die Schuhe die Länder wechselnd Durch die Kriege der Klassen, verzweifelt Wenn da nur Unrecht war und keine Empörung.	Kaj tamen ni ja scias: Ankaŭ la hato kontraŭ la aĉoj kaj fioj distordas la vizaĝojn. Ankaŭ la kolero kontraŭ la maljusto raŭkigas la voĉojn. Ho ve, ni, kiuj volis pretigi la teron por afableco mem ne povis esti afablaj.
Dabei wissen wir doch: Auch der Haß gegen die Niedrigkeit Verzerrt die Züge. Auch der Zorn über das Unrecht Macht die Stimme heiser. Ach, wir Die wir den Boden bereiten wollten für Freundlichkeit Konnten selber nicht freundlich sein. Ihr aber, wenn es soweit sein wird Daß der Mensch dem Menschen ein Helfer ist Gedenkt unsrer Mit Nachsicht.	Sed vi, kiam estos tiel, ke la homo estas helpanto por la homo, pensu pri ni kun indulgo.