Va, pensiero
Giuseppe Verdi| Versione inglese dal sito dello Schiller Institute | |
| ΠΕΤΑΞΕ, ΣΚΕΨΗ Πέταξε, σκέψη, με μαλαματένια φτερά Πέταξε, και κατέβα στις πλαγιές και στους λόφους Εκεί που μοσχομυρίζουν τρυφεροί και ζεστοί Γλυκά οι άνεμοι της χώρας της πατρικής! Του Ιορδάνη χαιρέτησε τις οχθές, της Σιών των πύργων τ' απομηνάρια... Αχ, πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη! Αχ, θύμηση μοιραία κι αγαπητή! 'Αρπα χρυσή των προφητών θεοπνεύστων, Απ' την ιτιά γιατί άλαλη κρεμιέσαι; 'Αναψε ενθύμια στα στήθη μας πάλι, Μίλησε μας για τα χρόνια παλιά! Εσύ που μοίρασθηκες με Ιεροσολύμα τη μοίρα να βγάλεις ήχους πανάγριας οδύνης. Ας σου εμπνεύσει ο Κύριος μελωδία, ανδρεία να μετεδώσει στον πόνο μας! | Go, thought, on golden wings, Go, alight on the cliffs, on the hills, Where waft the warm and gentle Sweet breezes of our native land. Greet thou Jordan’s banks, The fallen towers of Zion… Oh, my fatherland, so beautiful and lost! Oh, remembrance so dear and fatal! Harp of gold of prophet bards, Why hangst thou silent from the willow? Rekindle memories in our breast, Speak to us of the time that was. O [harp], like Solomon to the fates, Draw out a sound of harsh lamentation; O may the Lord inspire in thee an accord Which might infuse our suffering with virtù. |
