Je rame
Diamanda Galás| Versione greca di Riccardo Venturi | |
| YO REMO Maldije tu frente tu vientre tu vida Maldije las calles que tu andar recorre Los objetos que recoge tu mano Maldije el interior de tus sueños Puse un charco en tu ojo que ya no ve Un insecto en tu oreja que ya no oye Una esponja en tu cerebro que ya no comprende Te he enfriado en el alma de tu cuerpo Te he congelado en tu vida profunda El aire que respiras te sofoca El aire que respiras tiene aire de sótano Es un aire que ya ha sido expirado Que ha sido expulsado por hienas El hedor de ese aire ya nadie puede respirarlo Tu piel está completamente húmeda Tu piel rezuma el agua del gran miedo Tus axilas desprenden desde lejos un olor a cripta Los animales se detienen a tu paso Los perros aúllan por la noche, levantando la cabeza hacia tu casa No puedes huir No tienes ningún hormigueo en la punta del pie Tu cansancio pone raíces de plomo en tu cuerpo Tu cansancio es una larga caravana Tu cansancio llega hasta el país de Nan Tu cansancio es inexpresable Tu boca te muerde Tus uñas te arañan Ya no es tuya tu mujer Ya no es tuyo tu hermano Una serpiente furiosa le ha mordido la planta del pie Han mancillado tu progenitura Han mancillado la risa de tu niñita Han mancillado al pasar el rostro de tu morada El mundo se aleja de ti Yo remo Yo remo Yo remo contra tu vida Yo remo Yo me multiplico en remeros innumerables Para remar con mayor fuerza contra ti Caes en lo impreciso Estás sin aliento Te cansas aun antes de hacer el menor esfuerzo Yo remo Yo remo Yo remo Te vas, ebrio, atado a la cola de un mulo La ebriedad como un inmenso quitasol que oscurece el cielo Y convoca a las moscas La ebriedad vertiginosa de los canales semicirculares Comienzo mal escuchado de la hemiplejía La ebriedad ya no te abandona Te tumba hacia la izquierda Te tumba hacia la derecha Te tumba sobre el suelo pedregoso del camino Yo remo Yo remo Yo remo contra tus días En la casa del sufrimiento entras Yo remo Yo remo Sobre un lazo negro tus acciones se inscriben Sobre el gran ojo blanco de un caballo tuerto rueda tu porvenir Yo remo | ΚΩΠΗΛΑΤΩ Καταράστηκα το μέτωπό σου την κοιλιά σου τη ζωή σου καταράστηκα τους δρόμους που τα βήματά σου σέρνονται σ' αυτούς τα πράματα που τα χέρια σου τ' αρπάζουνε καταράστηκα το βάθος των ονείρων σου. Έβαλα μία λακκούβα στο μάτι σου που δε μπορεί πια να βλέπει ένα έντομο στ' αυτί σου που δε μπορει πια ν' ακούει ένα σφουγγάρι στο μυαλό σου που δε μπορει πια να καταλαβαίνει. Σε κρύωσα στην ψυχή του σώματός σου σε πάγωσα στα βάθη της ζωής σου ο αέρας που ανασαίνεις σε πνίγει ο αέρας που ανασαίνεις είναι αέρας υπογείου είναι αέρας που τον ανάσαναν κιόλας και που τον ανάδωσαν οι ύαινες. Η βρομιά αυτού του αέρα, κανείς δε μπορεί να την ανασάνει. Το δέρμά σου έιναι όλο υγρό το δέρμά σου ιδρώνει το νερό του μεγάλου φόβου οι μασχάλες σου βρομάν τον πάτο μίας κρύπτης. Τα ζώα σταματάνε, απολιθώνονται σαν περάσεις τη νύχτα τα σκυλιά ολολύζουν με κεφάλια σηκωμένα προς το σπίτι σου δε μπορείς να φύγεις δε βρίσκεις ούτε τη δύναμη ενός μυρμηγκιού στη μύτη του ποδιού ο κόπος σου ποιεί κούτσουρο μολυβιού στο σώμα σου ο κόπος σου είναι μακρύ καραβάνι ο κόπος σου επεκτείνεται ως τη χώρα του Ναν ο κόπος σου είναι ανέκφραστος. Το στόμα σου σε δαγκώνει τα νύχια σου σε γδέρνουν δεν είναι πια δική σου, η γυναίκα σου δεν είναι πια δικός σου, ο αδερφός σου, του δαγκώνει το πέλμα ένα αγριεμένο φίδι. Κάποιος έφτυσε στη γενιά σου κάποιος έφτυσε στο γέλιο του κοριτσιού σου κάποιος έφτυσε περνώντας μπροστά στο σπίτι σου. Ο κόσμος αποφεύγει από σένα. Κωπηλατώ. Κωπηλατώ. Κωπηλατώ κατά της ζωής σου. Κωπηλατώ. Πολλαπλασιάζομαι σε αμέτρητους κωπηλάτες για να κωπηλατώ κατά σένα ακόμη δυνατότερα. Βυθίζεσαι στην ακαταστασία είσαι χωρίς ανάσα κουράζεσαι ακόμη πριν κάνεις ελάχιστο κόπο Κωπηλατώ. Κωπηλατώ. Κωπηλατώ. Φεύγεις μεθυσμένος, δεμένος στην ουρά ενός μουλαριού, η μέθη σου σαν πελώρια ομπρέλα που σκοτεινιάζει τον ήλιο. Και μαζεύεις τις μύγες η ιλιγγιώδης μέθη των ημικυκλικών καναλιών κακώς κρυμμένη αρχή ημιπληγίας η μέθη δε σ' αφήνει πια σε κάνει να πέσεις αριστερά σε κάνει να πέσεις δεξιά σε κάνει να πέσεις στο πέτρινο έδαφος του μονοπατιού. Κωπηλατώ. Κωπηλατώ. Κωπηλατώ κατά των ημέρων σου. Βγαίνεις στον οίκο της ταλαιπωρίας. Κωπηλατώ. Κωπηλατώ. Σε μάυρη λωρίδα γράφονται οι δράσεις σου. Στο μεγάλο κι άσπρο μάτι ενός στραβού άλογου κατρακυλάει το μέλλον σου. ΚΩΠΗΛΑΤΩ. |
