Joan of Arc

Leonard Cohen

Originale

Versione polacca di Maciej Karpiński e Maciej Zembaty

JOAN OF ARC Trough the flames the followed Joan of Arc As she came riding through the dark; No moon to keep her armour bright, No man to get her through this very smokey night. She said, "I'm tired of the war, I want the kind of work I had before, A wedding dress or something white To wear upon my swollen appetite". Well I'm glad to hear you talk this way, ou know I've watched you riding every day And something in me yearns to win Such a cold and lonesome heroine... "And who are you?", she sternly spoke, To the one beneath the smoke, "Why? I am fire", he replied, "And I love your solitude and I love your pride". "Then fire make your body cold, I'm gonna give you mine to hold," Saying this she climbed inside To be his one, to be his only bride. And deep into his fiery heart He took the dust of Joan of Arc, And high above the wedding guests He hung the ashes of her wedding dress. It was deep into his fiery heart He took the dust of Joan of Arc, And then she clearly understood If he was fire, oh then she must be wood. I saw her wince, I saw her cry, I saw the glory in her eye; Myself I longed for love and light, But must it come so cruel and oh so bright?

JOANNA D'ARC Tylko płomień biegnie za Joanną Kiedy jedzie konno przez ciemność Nawet księżyc jej zbroi nie złoci Jest sama wśród dymu i nocy I mówi - Już mnie ta wojna zmęczyła Chcę być znowu taka jak byłam Chcę pod białym weselnym przybraniem Ukryć moje wielkie pożądanie Że tak mówisz szczerze się raduję Co dzień patrzę jak tędy cwałujesz Muszę zdobyć - coś we mnie aż wyje Tę samotną zimną heroinę Kim ty jesteś jakie twoje imię ? Zapytała ukrytego w dymie Jestem ogniem - przedstawił się głośno Kocham twoją dumę i samotność Jeśli ognia masz w sobie za mało Ja ogrzeję cię mym własnym ciałem Rzekł i runął na nią by czym prędzej Stać się jej jedynym oblubieńcem Potem ukrył prochy Joanny Na dnie serca płonącego nieustannie A popioły z jej sukni rozsypał Nad głowami tłumu weselników A gdy ukrył prochy Joanny Na dnie serca płonącego nieustannie Wtedy nagle pojęła ze zdumieniem Że jest drewnem - skoro on jest płomieniem Ja widziałem jej łzy i cierpienie I blask chwały w gasnącym spojrzeniu Czy do mnie też przyjdziesz miłości Tak okrutna i pełna jasności ?