L'uomo di Monaco
NomadiOriginale | Versione sarda |
L'UOMO DI MONACO | S'OMINE DE MONACO |
E guardai, scrutai, quel vecchio a Monaco quel sorriso, quella birra quante cose poi pensai, la mia mente a una folla di sguardi fissati dietro a quei fili spinati. E lo spiai, scrutai, divise immaginai, di uno che marciò, l'Europa calpestò, la mia mente a una folla di sguardi spietati fuori da quei fili spinati. Lo guardai nel fondo dei suoi occhi lo fissai insistendo sempre più per vedere se c'era colpa o paura, perché?, per quale ragione? E guarda, scrutai, niente poi notai solo rughe sul viso, dal tempo seminate, non aveva artigli, tremavan le sue mani come quelle di mio padre. Lo guardai nel fondo dei suoi occhi lo fissai insistendo sempre più per vedere se c'era colpa o paura, perché?, per quale ragione?. Ritornai poi, ancora a Monaco lo cercai, ma ormai, lui non era più, la mia mente, quella folla, quelle mani tra un volo di gabbiani la mia mente, quella folla, quelle mani tra un volo di gabbiani | E appo appompiau, iscrutau, ussu vezzu a Monaco Ussu sorrisu, ussa birra hantu hosas poi appo pessau, sa mente mea a una olla de isguardos fissaos impalas a ussos iluerros ispinaos. E l’appo ispiau, iscrutau, divisas immazzinau, de unu hi, hat martzau, s’Europa hat appedihau, sa mente mea a una olla de isguardos ispietaos horas da ussos iluerros ispinaos. L’appo appompiau In fundu de sos olhos suos l’appo fissau insistende semper de prusu pro viere si v’haiada curpa o, paura proite, pro hale motivu. E appo appompiau, iscrutau, nudda poi appo notau Solu rugas in sa cara, dae su tempus semenasa, non juhiada artiglios, tremian sas manos suas homente ussas de babbu meu. L’appo appompiau… So torrau dopo, galu a Monaco L’appo ilhau, ma ormai, issu non fut prus, sa mente mea, ussa olla, ussas manos tra unu volu de gabbianos |