Francesco Guccini: Canzone quasi d'amore
GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCGOriginale | Versione latina di Rhumak |
FRANCESCO GUCCINI: CANZONE QUASI D'AMORE Non starò più a cercare parole che non trovo per dirti cose vecchie con il vestito nuovo, per raccontarti il vuoto che, al solito, ho di dentro e partorire il topo vivendo sui ricordi, giocando coi miei giorni, col tempo O forse vuoi che dica che ho i capelli più corti o che "per le mie navi son quasi chiusi i porti"; io parlo sempre tanto, ma non ho ancora fedi, non voglio menar vanto di me o della mia vita costretta come dita dei piedi Queste cose le sai perché siam tutti uguali e moriamo ogni giorno dei medesimi mali, perché siam tutti soli ed è nostro destino tentare goffi voli d' azione o di parola, volando come vola il tacchino... Non posso farci niente e tu puoi fare meno, sono vecchio d' orgoglio, mi commuove il tuo seno e di questa parola io quasi mi vergogno, ma c'è una vita sola, non ne sprechiamo niente in tributi alla gente o al sogno Le sere sono uguali, ma ogni sera è diversa e quasi non ti accorgi dell' energia dispersa a ricercare i visi che ti han dimenticato vestendo abiti lisi, buoni ad ogni evenienza, inseguendo la scienza o il peccato Tutto questo lo sai e sai dove comincia la grazia o il tedio a morte del vivere in provincia perché siam tutti uguali, siamo cattivi e buoni e abbiam gli stessi mali, siamo vigliacchi e fieri, saggi, falsi, sinceri... coglioni! Ma dove te ne andrai? Ma dove sei già andata? Ti dono, se vorrai, questa noia già usata: tienila in mia memoria, ma non è un capitale, ti accorgerai da sola, nemmeno dopo tanto, che la noia di un altro non vale D' altra parte, lo vedi, scrivo ancora canzoni e pago la mia casa, pago le mie illusioni, fingo d'aver capito che vivere è incontrarsi, aver sonno, appetito, far dei figli, mangiare, bere, leggere, amare... grattarsi. | CARMEN PAENE AMANTIS Iam non requiram, quae invenio minus, verba, ut tibi res fer vetulas novam vestem induens, ut vana narrem, quae soleo intus habere, ut inde postrema mente praeteritis seram, dum huc usque vivo per memoranda, dum huc usque ludo cum diebus temporibusque meis moratus. Mavisne dicam caesariem meam iam nunc brevem esse, an navibu iam meis paene esse clusum quemque portum? Multa loquor, careo ac fidebus: Me gloriari nec cupidus fui meaque vita, quae riget artior constricta tamquam artus suismet comparibus digitus pedum stat. Notae tibi sunt scilicet haece res, cum simus omnes e simili statu, qui vivit ex curis eisdem et perpetitur serie dierum; cum simus omnes soli et habemus hanc fortunam, ut actorum eloquiive nos nitamur inferno volatu, gallus uti volat, ut volemus. Nil ipse possum tuque minus potes: fastu senex sum; meque sinu moves (huius pudet me paene verbi) tam penite ut lacriment ocelli, Ast una vita est: quam caveamus in vulgi tributum amittere neu qua pars nobis profusa inter tributa sit patientibu somniorum. par atque dispar vespera volvitur, nil inde sentis vim tibi perditam vultus requirendo, tui nil qui memorantur, et induendo vestis vetustas experientiae cuivis adaptas, dum sapientiam sectare, vel sectare quantum obprobrium lateat per actum. Quo ibis? quo et isti iam? tibi si voles tritum per usum isthoc dabo taedium: hoc serves memor: norisque taedia alterius pretio carere. Carmenque pergo scribere, cum domo frustrationes solvere: fingo me sensisse vivendum esse amare cumbere, ali, legere et fricare. |